Read me 12 - page 32

| Read Me 12 32
ผมเป็นลูกค้ าประจำ�ร้ านเจ๊ก้อยมาได้ราวสองปีเศษ…
เจ๊ก้อยเป็นสาวใหญ่ใจดี ที่ มีดีกรีเป็นถึ งนางงามส้มตำ �
สมัยอยู่ บ้ านเกิดแถวอี สาน แต่ ทนความแห้งแล้งของ
ท้ องทุ่งนาไม่ไหวจึ งหอบผ้ าหอบผ่อนมาตายเอาดาบหน้า
ที่ บางกอก เป็นสาวโรงงานอยู่ ร่ วมสิบปี พอสร้ างเนื้ อ
สร้ างตัวได้เลยมาเปิดร้านส้มตำ�กับสามี อดี ตคนขับรถส่งของ
ในโรงงานเดียวกั น
ร้านส้มตำ�เจ๊ก้อยอยู่ราวกลางซอยสิบแปด ใครๆ จึ งมักเติม
สร้อยห้อยท้ายว่ า ร้านเจ๊ก้อย ซอยสิบแปด
เจ๊ก้อยแม้วัยจะเหยี ยบเลขสี่มาได้ พักหนึ่งแล้ ว แต่การ
แต่งตัวแหวกบนแหว่งล่างเหมือนสมัยสาวๆ นั้นเด็ดจนลูกค้า
ต้ องเหลียวหลั ง และสิ่ งที่ เด็ดไม่ แพ้ทรวดทรงองค์ เอว
ของเจ๊ก้อยจนเป็นที่เลื่องลือในหมู่สาวโรงงานก็เห็ นจะเป็น
ฝีมือตำ�ส้มตำ� ที่พระอาทิตย์ ยังไม่ทันตกดินก็ขายดีเทน้ำ�เทท่า
จนคนที่ มาช้าต้องเก็ บกระเป๋ากลับบ้านด้ วยความผิดหวัง
โดยเฉพาะเมนูตำ�ปู ปลาร้าที่ ฝีมื อหมั กปลาร้าของเจ๊ก้ อย
แซบสะเด็ดจนมี คนมาขอซื้อสูตรด้วยตัวเลขสูงถึ งห้าหลั ก
ทว่าแม่ค้าส้มตำ �อุดมการณ์สูงอย่างเจ๊ ก้อยไม่คิดที่ จะขาย
ทำ �ให้ร้านส้มตำ�นี้ยังคงเป็นอันดั บหนึ่งในดวงใจใครหลายๆ
คนในย่านนั้น
ผมชอบมากินส้มตำ�ที่ร้านตอนบ่ายแก่ๆ เพราะช่วงเที่ ยง
ร้านมักจะแน่นขนัดไปด้วยสาวโรงงานและพนั กงานออฟฟิศ
วันนี้ก็เช่นกัน เพราะงานของผมเสร็จเร็วจึ งมีเวลามาอ้อยอิ่ง
กินส้มตำ �ก่อนกลับบ้ าน เจ๊ก้อยคนสวยเดินนวยนาดมารั บ
ออเดอร์ที่ โต๊ะผมด้วยแววตาพราวระยับทั้งๆ ที่สามียืนสับไก่
อยู่ ข้างหลัง
“ปูปลาร้าพริกสองเม็ดเหมื อนเดิมใช่ มั้ยจ๊ะ เจ๊จำ�ได้”
เธอขยิบตาให้เป็ นของแถมก่ อนจะวางแก้วน้ำ �แข็งเปล่า
ลงบนโต๊ะ หลังมือเฉียดต้นคอผมไปเพียงนิดเดียว ผมขยับยิ้ม
สุ ภาพขณะเอนตั วหลบมื อเจ๊ก้ อยที่ เตรี ยมจะสแครช
ลู กกระเดื อกผมอี กรอบ นาฬิกาที่ ผนังร้ านบอกเวลา
บ่ ายสามโมงสิ บห้ า ผมสั่งอาหารเพิ่ มอีกสองสามอย่ าง
อีกราวสิ บห้านาที เพื่อนที่นัดไว้ ก็จะมาถึง มันจะได้ไม่ ต้อง
รออาหาร
เจ๊ ก้อยเดิ นกลับไปที่ ส่วนครั วหน้าร้ านแล้ว ผมลอบ
ผ่ อนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะคว้ ากระเป๋ าใบใหญ่ข้ างกาย
ขึ้ นเดินตรงไปยั งห้องน้ำ�ที่ อยู่หลังร้ าน ยกนาฬิ กาข้ อมือ
เช็ คเวลาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ผมยังมีเวลาอีกสิบห้านาที
ก่อนไอ้วิชัยเพื่อนซี้จะมาถึง
หลั งร้านส้มตำ�ที่ถัดจากส่วนของห้องน้ำ�ออกไปเป็นที่ดิน
รกร้างที่สามีเจ๊ ก้อยถือวิสาสะเข้าครอบครองด้วยต้ นมะละกอ
หลายสิ บต้นที่ ปลูกยาวเป็ นแนวไปยังดงป่าทึ บที่อยู่ติดกัน
ผมกระชั บกระเป๋าในมื อ ก่อนจะสาวเท้าตรงเข้าไปยังส่ วน
ของป่าลึกท้ ายดงมะละกอ
มั นยั งอยู่ที่ เดิม! บ่ อน้ำ �ขนาดใหญ่ ที่ ดูท่ าจะลึกพอตัว
มั น เ ป็ นบ่ อร้ างที่ ครั้ งหนึ่ งคงจะถู ก ใ ช้ เ ป็ นแหล่ งน้ำ �
ของชาวบ้ านแถวนั้น ผมขยับยิ้ มอย่างพอใจก่อนจะไล้มือ
ไปบนแผ่ นหินปากบ่ออย่ างคุ้นเคย…
เรื่ อง: จารุวรรณ ชื่นชู ศรี
ภาพ: วิภาทิพย์ เก่งพิทักษ์ธนรัฐ
Outlet [ปล่ อยของ]
ร้านเจ๊ก้ อย ซอยสิบแปด