Read me 2 - page 10

10
เรื่อง วิชญ์ พล พลพิทักษ์ชัย / ธี รวัฒน์ กล่าวเกลี้ยง ภาพ : จิตรพงษ์ จีระฉัตร
Speakers ดาวดลใจ
แล้วเอางานของเขามาใช้ มันจะมีความก้ำกึ่งระหว่างการ
ได้แรงบันดาลใจกับการเลียนแบบงานคนอื่น ถ้าอยากรู้
ว่าเราเป็นแบบไหนก็มีเส้นแบ่งง่ ายๆ คือให้จิ นตนาการว่า
เราเจอศิลปินที่เราได้แรงบันดาลใจมาจากเขา แล้วถาม
ตัวเองว่ าเรากล้าเอางานเราไปให้เขาดูหรื อเปล่า ถ้ าเรา
กล้าเอาไปให้เขาดู แสดงว่าเขาเป็ นแรงบันดาลใจ แต่ถ้ า
เราไม่กล้าแสดงว่ าเราเลียนแบบเขาแล้ว ต่อให้ เหมือน
ยังไง ถ้าใจเราไม่ได้เลียนแบบก็คือไม่ได้เลียนแบบ เราจะ
รู้ตัวเองดี ที่สุ ด
ทำไมถึงสร้างงานให้ออกมาดูเรียบง่าย
ส่วนตัวเป็ นคนที่ชอบอะไรง่ ายๆ อยู่แล้ ว เลย
วาดออกมาแบบนี้ แต่ความจริ งก็คิดเยอะนะ ตอนที่ทำ
หนังสือเด็กก็ได้เรี ยนรู้ว่ าต้องทำออกมาให้ ผิดน้อยที่สุ ด
เพราะเด็กไม่สมควรที่จะได้รับรู้อะไรผิ ดๆ แม้แต่นิดเดียว
หนึ่งประโยคในหนั งสือเด็กต้ องใช้เวลาคิ ดนานมาก คือ
เวลาทำงานอยากให้คนเห็นแล้วเขาใจง่าย เหมื อนการทำ
สิ่งยากๆ ให้มันง่ายขึ้น
อะไรคือหัวใจของการเป็ นนักวาด
ภาพประกอบ
คือตามอาชี พเลยว่าหั วใจคื อการวาดภาพ
ประกอบ ต้องวาดให้ประกอบไปด้วยกั น ไม่ใช่วาดอะไร
ก็ได้ สมมติทำกระเป๋าก็ วาดภาพประกอบกระเป๋า ทำ
อย่างไรให้กระเป๋ าน่ าใช้ที่สุ ดด้วยภาพ และต้องคิดถึ ง
กลุ่มเป้ าหมายว่าเป็นใคร ภาพประกอบเป็นพาณิชย์ศิลป์
ที่เราต้องคำนึ งถึงผู้ รับด้วย ภาพประกอบที่ ดีต้องสวย
เข้ากั บเรื่อง และสำคัญที่ สุ ดคือต้ องมี สไตล์เป็ นของ
ตัวเอง ส่วนวิธีการหาสไตล์คือวาดไปเรื่อยๆ ทุกวันๆ จน
มีลายเส้นเป็ นของตัวเอง หาสิ่ งที่ตัวเองชอบและต้องทำ
มันให้ดี อุปสรรคในการทำงานก็คือตัวเอง ถ้ ามีปัญหา
อะไรก็รู้ไว้ ว่ าเราเลือกที่จะมีปัญหาเอง อย่ างเราไม่ชอบ
การแก้งาน ซึ่ งการแก้งานไม่ใช่อุ ปสรรคหรอก อุปสรรค
จริงๆ คือใจของเราต่างหากที่ไม่ชอบการแก้ งาน จะโทษ
อย่างอื่นไม่ ได้เลย ทุกอย่างมั นขึ้นอยู่ที่เรา
อยากบอกอะไรกับคนที่กำลังอยาก
เป็นนั กวาดภาพประกอบ
ลงมื อทำ เ ลยดี กว่ า ไม่ ต้อง รอ ให้ ใครมา
บอกอะไร อย่าไปคิดเยอะ และอย่าท้ อ เชื่อว่าจะได้เป็น
นักวาดภาพประกอบอย่ างแน่นอน ทำต่อไป อย่าหยุ ด
รู้สึกตัวว่าชอบวาดรูปตั้ งแต่เมื่อไร
ตอนเด็กๆ ชอบอ่านหนังสือ วาดรูป เหมือน
เด็กทั่ วไป พอเข้าโรงเรียนแล้วต้องเรียนวิชาศิลปะ ซึ่งมี
การให้คะแนนวัดผล ว่ ารูปเราสวยหรือไม่สวย มันทำให้
เราเอาการวาดรูปออกไปจากชีวิตเลย เพราะไม่ชอบการ
มาวัดผลในสิ่ งที่เรารัก และจะทำให้เราเกลียดมันในที่สุ ด
ตั้งใจว่าจะไม่เรียนอะไรที่ เกี่ยวกับการวาดรู ปเด็ดขาด ก็
เลยหนีจากการวาดรูปไปเรียนนิเทศฯ ที่จุฬาฯ ช่วงนั้ นครู
โต หม่อมหลวงจิ ราธร จิรประวัติ เขามาสอนเกี่ยวกับ
การวางคอมโพสซิชั นในงานพริ้นท์ แอด ซึ่งเป็นวิชาที่
เกี่ยวกับนิเทศฯ ซึ่งครูเขามีอาชีพหลักคือเป็นนักวาดภาพ
ประกอบ เขาก็เลยเอางานภาพประกอบมาให้ดู พอได้
เห็นงานจริงๆ ก็ทำให้เรารู้เป็นครั้งแรกว่ามี อาชีพนักวาด
ประกอบอยู่ในโลกด้วย หลังเรียนนิเทศฯ จบก็ยังเรี ยนโท
โฆษณาอยู่อีกปีหนึ่ง อยู่ๆ ก็คิดขึ้นได้ว่าอยากเรียนอะไร
ที่ตั วเองอยากรู้จริ งๆ ก็ เลยสมั ครเรี ยนโทวาดภาพ
ประกอบ จึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นตรงนี้
คิดว่ าตัวเองมีอัตราส่วนระหว่าง
พรสวรรค์หรือพรแสวงมากกว่ากัน
เราไม่ได้ รู้ สึกว่ าตั วเองมี พรสวรรค์นะ ตอน
เรียนปริญญาโทวาดภาพประกอบ วาดรูปสีน้ำไปให้เขาดู
เขาก็รู้เลยว่าเราไม่ได้เรียนศิลปะมา เขามั่นใจว่าสอนเรา
อีกปี หนึ่ง เราก็ ไม่มีทางเรียนทันเพื่ อนได้ รู้สึกท้ อสุดๆ
พอรู้ตั วว่าทำงานที่ ลงสี น้ำไม่ได้ เราก็ หันไปทำงาน
คอลลาจแทน ซึ่งก็ไปได้ดีกว่า ก็ เลยใช้เทคนิคนี้ มาจนถึง
ทุกวันนี้ คือต้องมีพรแสวงก่อน ถึงจะรู้ว่ าเรามีพรสวรรค์
ใช้เวลานานไหมกว่าจะพบ
เอกลักษณ์ในงานของตัวเอง
ไม่ต้องใช้ เวลาเลย เพราะตัวเราวาด มันมา
จากปลายนิ้วของเรา ยังไงก็ ต้องเป็นตัวเรา ก็เข้าใจว่าทุก
คนอยากมีแรงบันดาลใจ การดูรูปของคนอื่นแล้ววาด ถ้า
เป็นการวาดตามเพื่ อฝึกมือก็ โอเค แต่พอเราทำงานจริ งๆ
การ์ ตู นหั วกลม ๆ ตาโต ๆ สี สั นสดใส
น่ ารักน่ าหยิ ก ไม่ ว่าจะเป็ น หนั งสื อ ป้ ายโฆษณา
ปกซีดี หรือแม้กระทั่งหน้ าจอโทรศัพท์มือถือ และคน
ที่ ปล่อยให้ตัวการ์ตู นเหล่านี้ ไปโลดแล่นประกอบอยู่
ในแทบทุกแห่ งที่ เรามองเห็น คื อผู้หญิ งตั วเล็ก ๆ
คนหนึ่งที่ชื่ อว่า แป้ ง ภัทรีดา ประสานทอง นักวาด
ภาพประกอบผู้มีความเรี ยบง่ายเป็นเอกลักษณ์ ซึ่ง
เป็นที่น่าสนใจว่าจากเด็กที่เกลียดการให้ คะแนนในวิชา
ศิลปะ หันเหเส้นทางชีวิตมาสู่นักวาดภาพประกอบมือ
อาชีพจนประสบความสำเร็จ เธอมีแรงบั นดาลใจและ
แนวคิดในการทำงานอย่ างไร เชิญติ ดตามชมภาพ
ประกอบเรื่องราวชี วิตของเธอกันได้ เลย