Read me 29 - page 3

EDITORIAL
ยุคสมัยที่ โทรทัศน์ยังเครื่องหนาเท่าหลั งคาบ้าน ฉันเคยนั่งดูละคร
ฉากนางเอกใส่วิกใส่ หนวดปลอมตัวเป็นผู้ชาย
นั่นล่ ะฮะอย่างที่รู้กั น แนบเนียนชนิดที่ ว่าคนทั้งโลกดูออก ยกเว้น
พระเอกที่โลกสวยมุ้ งมิ้งดอกไม้เบ่งบานดู ไม่ออกอยู่ คนเดียว
ไม่เป็นไร…การสร้างความสมจริงด้านโปรดักชั่นอาจจะต้ องใช้เวลา
สิบปีถัดมาโทรทั ศน์ลดความหนาเหลือแค่ฝ้าเพดาน ละครเรื่องเดิม
ถูกจับมารีเมคใหม่ ฉันนั่งดูละครฉากนางเอกใส่วิกใส่หนวดปลอมตัวเป็น
ผู้ ชาย คุณพระ นึ กว่าอินเซปชั่ นหรือเดจาวู
เหตุใดสิ บปีผ่านไปความไม่สมจริงบางอย่างของละครไทยยังคงอยู ่
อย่างคงเส้นคงวา มันเป็ นขนบ เป็นวัฒนธรรม เป็ นศิลปะ เป็นความยูนี ค
เป็นจุดขาย เป็นจุดไม่ขาย เป็นความผิดพลาด เป็นแฟชั่น หรือมั นมีเหตุ ผล
อะไรที่อธิบายเรื่องนี้ได้ อีก
ค�ำถามที่ใครหลายคนอยากรู ้แต่ไม่อยากถาม หรืออยากถามแต่ไม่รู้
จะถามใคร วันนี้ Read me ช่วยตั้งค�ำถาม และหาค�ำตอบมาให้คุณแล้ว
ผมเชื่อว่า ทุกสิ่งทุกสิ่งอย่ างล้วนมีเหตุผลรองรับเสมอ
ทำ�ไมคนอ้วนถึงมี พุง? ทำ�ไมรุ้งมีเจ็ดสี? ทำ �ไมแขกขายโรตี? ทำ�ไม
ฉั นคนนี้รักเธอ? - มันมีเหตุผลนะ
‘ละคร’ มักถูกคำ�ครหาว่ า ‘ไร้สาระ’ มาโดยตลอด
แต่ก่อนที่เราจะตราหน้ามันว่าไร้เหตุ ผล เราได้ถามหาเหตุผลกันหรือ
ยัง?
หากละครไร้สาระจริง เหตุใดมันยังอยู่คู่ กับจอโทรทัศน์ ทั้งยังขยาย
การผลิ ต พัฒนาโปรดั กชั่น และคว้าอันดับเรทติ้งสูงสุดได้อย่างถล่มทลาย
มาโดยตลอด สิ่ งนี้สะท้อนอะไรหรื อเปล่า?
หรือแท้จริงหน้าที่ของละครคือการสร้างความสุ ขให้กับคนดู หาก
ละครยั ดสาระความรู้ลงไปอย่างเดียวคงมิอาจเรียกได้ว่ าเป็นละคร ได้
หลากหลายคำ�ถามโดดเด้งเข้ามาในหัวอยู่ตลอดเวลา ผมจึ งทำ� Read
Me เล่มนี้เพื่ อตั้ งคำ�ถามและถามหาเหตุผลของ ‘ความไม่สมเหตุ สมผล’
เพราะอย่ างไรก็ตาม ผมเชื่อว่า สิ่งนี้สะท้อนอะไรแก่สังคมหรือเปล่า
ไม่แน่ นะครับ การที่เราได้มาเจอกันผ่านตั วอักษรในครั้ งนี้
อาจมีเหตุ ผลบางอย่างก็เป็นไปได้
ความสนุกอย่างหนึ่ งของผมเวลาฟังเพลง ภาพยนตร์ หรือละคร
สักเรื่อง ผมมักคิ ดตามเนื้อหาในนั้ นว่า ‘ไอ้เหตุการณ์ แบบนี้มันจะเกิด
ขึ้นได้จริงหรือ?’
เพราะอย่างที่เรารู้กั นดีว่ าบางส่วน (หรือหลายส่วน) ของ
ภาพยนตร์หรือละครนั้นล้วนเกิ ดมาจากการอุปโลกน์ของมนุษย์ จริงอยู่
ที่มั นอาจมีพื้นฐานมาจากชีวิตและประสบการณ์จริงของเขา/เธอที่เป็นคน
แต่ง แต่ก็ เชื่อได้ว่ามี ไม่น้ อยที่มันถู กแต่งขึ้นมา
ไม่ต้องถึงขั้นภาพยนตร์ Sci-fi แบบมนุษย์ต่างดาวบุกโลกหรือคน
กลุ่มหนึ่งบุกไปต่อกรกับเอเลี่ ยน เอาแค่เรื่องในละครอย่างการไม่ ถูกกัน
ระหว่ างสตรีที่ด� ำรงต�ำแหน่งนางเอก กับอีกฝ่ายหนึ่งซึ่งเป็นแม่สามี ใน
เรื่อง โอ๊ะ ไม่ลืมที่จะต้องมีตั วร้ายในมาดผู้หญิงมั่ นใจที่มี ฝีปากระดั บ
มีดโกน หรือฉากเข้ าพระเข้านางที่ว่าล้มแล้วปากโดนกัน (!?) หลายที
ผมก็อดคิดไม่ได้ว่า ‘ไอ้เหตุการณ์ แบบนี้มั นจะเกิดขึ้นได้จริ งหรือ?’ เรื่อง
ที่ ‘บังเอิญ’ ขนาดนี้มันมีจริ งอยู่บนโลกหรือ?
…
แต่เมื่อคิดถึงเหตุ การณ์หลายอย่ างที่เกิดขึ้นรอบตัวให้ดี จากที่
เคยนั่ งเกาหัวแกรกเพราะสงสัย ฉับพลันกลายเป็นว่าผมรู้สึกว่ าละคร
ต่างหากที่ตื้นเขิน ไม่ใช่ เพราะมันขาดความล�้ ำลึกซับซ้อนหรื อไร้มิ ติ
แต่เป็ นเพราะว่าเมื่อตรวจสอบให้ ดี เส้นทางชีวิตของผมก่อนจะสงสัย
เรื่องนี้ ฉากในอดี ตที่พ้นผ่านความบังเอิญระดับ 0.000000000001%
หรือน้อยกว่ ามาไม่รู้กี่ ร้อยกี่พันล้านครั้งในแต่ ละวัน หรือความบังเอิญ
อีก 0.000000000001% หรือน้ อยกว่าก่อนที่จะมานั่งกดแป้ นพิมพ์
เพื่อเขียนบทบรรณาธิ การให้ คุณ—ซึ่งน่าจะผ่ านความบังเอิญระดั บ
0.00000000001% หรื อน้อยกว่ามานับไม่ถ้วนครั้งก่อนที่เราจะบังเอิ ญ
ได้ สื่อสารกันผ่านอักษรตัวนี้
เมื่อคิดถึ งความบังเอิญที่ว่ า และลองค�ำนวณด้วยทักษะคณิต
ศาสตร์ ห่วยๆ ของตัวเองกั บจ�ำนวนประชากรที่เราไม่ เคยรู้ได้ว่าชีวิตของ
พวกเขาทั้ง 7,000,000,000 กว่าล้านคนนั้ น ‘บังเอิญ’ เจออะไรมาบ้ าง
ก็ท� ำให้ผมพบว่า ในโลกนี้จะมี สักกี่สิ่งที่ เกิดขึ้นไม่ได้ และเป็นจ�ำนวน
ที่ อาจแปรเป็นหลักฐานหนักแน่นอี กอย่างของค� ำยอดฮิตที่เขาว่ากั นว่า
‘โลก...คือละคร’
จารุวรรณ ชื่นชู ศรี | บรรณาธิการ
สหธร เพชรวิ โรจน์ชัย | บรรณาธิการ ณัฐชนน มหาอิทธิดล | บรรณาธิ การบริหาร