แคนเป็นเครื่องดนตรีตระกูลเครื่องเป่าที่ได้รับความนิยมแพร่หลายในในเอเซีย ตะวันออก มีหลักฐานปรากฏว่าเป็นเครื่องดนตรีโบราณอายุหลายพันปี โดยมีชื่อเรียกต่างกันไป เช่น ชนเผ่าแม้วเรียกว่า เค่ง หรือ เค้ง ชาวจีนเรียก ซะอัง เกลาหลีเรียก แซง ญี่ปุ่นเรียก โซว เป็นต้น ส่วนรูปร่างลักษณะก็จะแตกต่างกันอยู่บ้างตามความนิยมและการใช้งานในแต่ละท้องที่
          แคนทำจากไม้ไผ่ที่เรียกว่า ไม้ไผ่เฮี้ย หรือไม้กู่แคน โดยนำไม้ที่ได้ขนาดมาตัดให้ได้ความยาวลดหลั่นจามที่ต้องการ ตอนกลางเซาะร่อง ติดแผ่นโลหะเป็นลิ้นเพื่อให้เกิดการสั่นสะเทือนเมื่อมีลมมากระทบ โดยมากนิยมใช้ทองเหลือง (เรียกว่าลิ้นทอง) หรือ ทองแดงผสมเงิน (ลิ้นเงิน) แล้วจึงนำไม้กู่แคนทั้งหมดสอดเข้ากับชิ้นไม้เนื้อแข็ง เช่น รากไม้ประดู่ หรือไม้นำเกลี้ย ซึ่งเรียกส่วนนี้ว่า เต้าแคน เป็นตำแหน่งมือจับ แล่องปากเป่าของผู้บรรเลง โดยใช้ชันโรงอุดช่องว่างต่างๆเพื่อเก็บลมไว้ในเต้าแคน เหนือเต้าแคนเจาะรูนิ้วเพื่อปิดเปิดเปลี่ยนเสียง
          แคนมีหลายชนิด เรียกตามจำนวนของลูกแคน ตั้งแต่คู่ 3 ถึงคู่ 9 แคนที่นิยมในภาคอีสาน คือ แคนหก แคนแปด และแคนเก้า