Read me 30 - page 3

EDITORIAL
ครั้งหนึ่งในช่วงชีวิต ผมเคยคลั่งไคล้ในวั ฒนธรรมของกีฬาเอ็กซ์ตรี ม
มากจนอยากฝึกเล่นอย่างจริงจั งและยึดถื อเป็นอาชีพเลี้ยงตัว แต่เมื่อเวลา
ผ่ านไป โลกความจริงปรากฏเด่น หรืออาจจะเป็นตัวผมเองก็ ได้ที่ ให้เวลา
กับมั นไม่มากพอ ความสนใจลดน้อยลงไปเหลือเพียงติดตามข่าวสารวงการนี้
ผ่ านทางสื่อโซเชียลมีเดีย เป็นผู้ชมมากกว่าผู้ถูกชม
การตัดสินใจเป็นบรรณาธิการเล่มนี้จึงเป็นเสมือนสารกระตุ้นความทรงจ�ำ
อีกหนึ่งอย่าง แม้ จะไม่เสี่ยงอันตรายเท่ากับตอนลงแรงเล่ นจริง แต่สิ่งที่สนุก
คือการได้ กลับไปคลุกคลีกับคนในวงการนี้อีกครั้ง แม้จะไม่มากเท่ าไร แต่ก็
ท� ำให้ไฟในการใช้ชีวิตบางอย่างลุ กโชนขึ้นมาอีก
สิ่งหนึ่งที่กีฬาชนิดนี่สอนผมตลอดการคลุกคลีคือเรื่องของความเจ็บปวด
และบาดแผลที่ได้รับ มันคล้ายกับเป็นยากระตุ้ นให้ตระหนักรู้ว่าเรายังมีชีวิตอยู่
และหากยั งไม่หมดลมหายใจ จะล้มแค่ใหน บาดเจ็บเพียงใด
เราลุกขึ้นยืนใหม่ ได้เสมอ
ในขณะประชุมธีมกีฬาเอ็กซ์ ตรีมขึ้นมา ส�ำหรับผมแล้วรู ้สึกว่าเป็น
สิ่ งที่ไกลตัวมาก มั นเต็มไปด้วยความผาดโผน เสี ่ยงตาย และอันตราย
ผิดกั บนิสัยของผมที่เป็นคนเรียบๆ ง่ายๆ เล่นกีฬาก็แค่ตีแบด วิ่ง เข้าฟิตเนส
เท่านั้ น ไม่เคยใช้ชีวิตโลดโผนเลย เล่มนี้จึงเป็นงานท้าทายส� ำหรับผมมาก
เพราะเป็นเรื่องที่ไม่ถนั ดมาก่อน แต่ในฐานะนักเขียน และบรรณาธิการแล้ว
การหาข้อมูล การสัมภาษณ์และลงส� ำรวจพื้นที่ที่ เกี่ยวข้องกับกีฬาเอ็กซ์ตรีม
นี่ แหละ ที่เป็นความ Extreme ในแบบฉบับของพวกเราครับ
เป็นเรื่องปกติสามัญที่ เราต่างเข้าใจกั นดี สาเหตุที ่มนุษย์ไม่มี ปีก
ก็ เพราะว่าพวกเขาบินไม่ได้ แต่อย่างที่เวลาพิสูจน์—ใช่ว่าเราจะเหินขึ้นไป
บนท้องฟ้ าไม่ได้เสียเมื่อไหร่
ผมเชื่ออยู่ลึกๆ ว่าทุ กคนล้วนกลัวความสูง หวาดหวั่นต่ออันตราย
ร่ างกายสูบฉีดสั่นเทาเมื่ อเข้าสู่ เหตุวิ กฤตหรือสถานการณ์ที่ เสี่ยงต่อความ
มั่ นคงปลอดภัย
แล้วก็ เชื่อว่าทุกครั้ งที่เขา หรือใครสักคนตัดสิ นใจกระโดดลงมาจาก
หน้าผาหรือเครื่ องบินที่อยู่สูงกว่าระดับพื้นดินที่เป็นถิ่นอาศัยนับสิบกิ โลเมตร
พวกเขาล้วนรู้ว่าตรงนั้นมีบางสิ่งที่บนความสูงระดั บน�้ำทะเลไม่สามารถมอบ
ให้ได้ พวกเขารู ้ว่าการไถลสเก็ตบอร์ดขึ้นแลมป์ ที่ ความสูงเกินสามเมตร
ด้วยความเร็ วนั้นพวกเขาจะเห็นบางอย่างที่คนอื่ นไม่เห็น หรือระหว่างที่เอา
ขาชี้ฟ้าด้วยท่วงท่าสง่างามนั้น แม้ ใบหน้าจะแนบอยู่ กับผื นดิน ในมุมนั้นภาพ
ที่เห็น ย่อมไม่ใช่โลกปกติสามัญ และถึงแม้พวกเขาจะสั่นเทาและหวาดหวั่น
ผมก็รู้สึกและนับถือนักกีฬาเอ็กซ์ตรีมผู้กล้าเสี่ยงตายเหล่านั้นเสมอ และยินดี
เหลือเกินที่พวกเขาสามารถต่อกรกับความกลัว เพื่อพาตัวเองไปสู่อีกโลกที่
คนปกติไปไม่ ถึงเพราะว่าร่างกายสั่นไหวเกินจะลงมือท�ำอะไร
เป็นเรื่องปกติสามั ญที่เราต่างเข้าใจว่าบางแห่ งบนโลกนี้ ไม่ใช่พื้นที่
ของมนุษย์ แต่ก็ อย่างที่เวลาพิสูจน์แล้ว ว่าไม่ใช่กับมนุษย์ ทุกคน!
ภคณัฐ ทาริยะวงศ์ | บรรณาธิการ
ปิยภัทร นันทนรเศรษฐ์ | บรรณาธิการ
ณัฐชนน มหาอิทธิดล | บรรณาธิ การบริหาร