Read me 31 - page 3

EDITORIAL
คืนวันตัดสินการประกวดดาวเดือนมหาวิ ทยาลัย ผู ้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง
ใดๆ กับประเพณีละลานตานี้อย่ างฉันได้แต่นั่งอยู่เฉยๆ ข้างเพื่อนที่เป็นทีมงาน
กองประกวด เหตุที่ตามมาด้ วยเพราะอยู่หอพักก็มีแต่บะหมี่กึ่งส�ำเร็จรู ปและ
กองหนั งสือที่ขยันยื มมาจากหอสมุดแต่ไม่ใคร่จะเปิดอ่าน
ได้ยินรุ่ นพี่คณะเดียวกันกับฉันโวยวายผลประกวดที่มอบต�ำแหน่ง
รองดาวอันดั บที่หนึ่งให้กับกะเทยจากคณะใกล้เคียง จับความได้ว่าท�ำไมผู้มี
คุณสมบั ติครบถ้วนทั้งหน้าตา ประวัติความสามารถ ส�ำคัญคือเป็ น “สาวแท้”
จึ งพ่ายแพ้การประกวด
ฟังแล้วก็ชวนให้ละเหี่ยใจ นึกต� ำหนิรุ่นพี่อยู่ในใจว่าอุตส่าห์ เรียนวิชา
ที่ ว่าด้วยการเคารพต่อความหลากหลายของบุคคลมาแล้ว แต่ก็มิ ได้น� ำพา
กลับหอ เล่าเหตุการณ์ให้เมทร่วมห้องฟัง—“แกก็ไปแขวะที่ เขาท�ำต่อ
อีกทีอะ” เมทตอบมาอย่างนี้ ก่อนหั นหลังหนีไปกอดหมอนข้างอ่านการ์ตูนต่อ
เลื่อนนิ วส์ฟีดเฟซบุ๊ก ภาพของผู ้เข้าประกวดมิสทิฟฟานี่ยูนิ เวิร์สมีคน
แชร์กันจนเกลื่ อน สาวงามจากทั่วทุ กสารทิศพากันมาประชันโฉมผ่านเวทีที่ได้
ชื่อว่าเป็นเกียรติยศของสาวประเภทสอง
ส่วนอีกมุมหนึ่งเล็ กๆ ข่าวของอาจารย์สาวประเภทสองที่ถูกกีดกัน
จากบทบาทในความเป็ นครูถูกแชร์กันเพียงภายในกลุ่มไม่กี่คน
โลกหมุนไป สิทธิทางเพศของผู้มีความหลากทางเพศก็ หมุนตาม ใน
บางประเทศก็ดีขึ้น ในขณะที่หลายประเทศกลับเลวร้ายลงกว่าเดิม ในไทย
เองแม้จะไม่ดีขึ้นนัก แต่ก็ไม่ได้เลวลงไปกว่าเดิมเท่าไหร่ ภาพสถิตใจของสาว
ประเภทสองแสนสวยยังคงยึดพื้นที่ ของสื่อส่วนใหญ่ ในขณะที่สาวประเภทสอง
กลุ่มอื่นยั งคงเป็นเพียงพลเมืองชั้ นสองในสายตาของสังคม
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ มีความหลากหลาย การมองกลุ่มคนโดยยึดหลัก
แค่ภาพจ� ำภาพเดียวคงไม่ ใช่อะไรที่ถูกต้ องนัก ก่อนที่จะพู ดถึงเรื่องของสิทธิ
เราอาจจะต้องปรับมุมมองความคิดของตัวเองก่อน เราต้องยอมรับว่ ามนุษย์
ทุ กคนล้วนมีความเป็นปัจเจก ถ้าไม่ ใจแคบนัก การยอมรับความหลากหลาย
ทางเพศอาจต้องเริ่มจากการเปิดใจของตัวเองให้กว้ าง และไม่ตัดสิ นใครจาก
การมองภาพเพี ยงภาพเดียว
ผมเป็ นผู้ชาย และยอมรับตามตรงว่าค่อนข้างมีปั ญหากับตุ๊ด
เกย์ กะเทยอยู่เสมอมาตั้งแต่เด็ก
แต่มันก็มีสาเหตุ เพราะสมัยมัธยม ช่วงที่สังคมยังยอมรั บเรื่อง
พรรค์ นี้ได้ยาก ผมเคยถูกคุ กคามทางวาจาหลายครั้งจากกลุ่มกะเทย
และรุ่นพี่ ตุ๊ดบางคน ด้วยความเป็ นเพศที่ “แปลก” ซึ่งผมไม่เคยเจอ
เพราะอยู่ในกลุ ่มผู้ชายมาตลอด พวกเขาท�ำให้ ผมกลัว และท�ำให้มี
ความรู้สึกเป็นลบมาตลอด ถึงจะไม่ถึงขั้นเข้าใกล้ไม่ได้ แต่ก็ยอมรับ
กั นตามตรงว่าผมค่อนข้างมีปัญหากั บคนกลุ่มนี้
จนโตขึ้นมา สังคมที่กว้ างขึ้น ท�ำให้ผมพบว่า ความแตกต่าง
เรื่องเพศไม่ใช่เรื่องแปลก ผมมี เพื่อนเป็นเกย์เพียบ จ�ำนวนไม่น้อยเป็น
กะเทย ยังไม่ รวมทอมดี้ที่มี จ�ำนวนไม่ แพ้กัน
พร้อมกับคน “เพศปกติ” ที่ผมได้เจอกลับมีความ “แปลก” ยิ่ง
กว่ า พวกเขาดูวุ่นวายสั บสนในจิตส� ำนึกและพฤติกรรม บ่อยครั้งผม
ถูกคุ กคามทางวาจา กระทั่งไปถึงการกระท�ำ ไม่ว่าจะด้วยการนินทา
ว่ าร้าย เอารัดเอาเปรียบ คดโกง มนุษยธรรมต�่ำ จนบางครั้งมันก็
ท� ำให้จิ ตใจของผมเต็มไปด้วยความทุกข์ ท้อแท้ และกังวล—ซึ่งคน
ที่ ตบบ่าปลอบใจในวันนั้นก็ ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพื่อน—ที่เป็นเกย์
ปัญหาที่ผมเคยมี จึงค่อยๆ จางไปจนแทบเป็นศูนย์ เพราะรู้สึก
ว่าในโลกกว้ างๆ ใบนี้ คนที่เรากลัวควรจะเป็นคนที่มีใจแคบๆ มากกว่า
ไม่ ใช่คนที่แตกต่างจากเราเพียงเรื่องรสนิยมและสิ่งที่เขาเป็นและเลื อก
ที่ จะเป็นหรอก
นลินี ฐิ ตะวรรณ | บรรณาธิการ
วัชรพงษ์ แดงปลาด | บรรณาธิการ
ณัฐชนน มหาอิทธิดล | บรรณาธิ การบริหาร