Read me 32 - page 43

หัวล�ำโพงเป็ นย่านที่ฉันคุ้ นเคย หนึ่งก็เพราะช่วง
มัธยมปลายฉันเรี ยนอยู่ที่โรงเรียนหญิงล้วนละแวกนี้ สอง
คื อซอกซอยแถวนี้เป็นย่านขายยาจีน ถ้าวันไหนไม่ งอแงจน
เกินไป อากงก็มักจะชวนฉันมาช่วยหิ้วซองยานู่นนั่นนี่กลับ
บ้านอยู่บ่อยๆ
ด้วยความที่บ้านเราอยู่ไกลถึ งบางนา ถ้าอากงอยากจะ
ซื้อยา นอกจากจะต้ องปลุกฉันให้ ตื่น (ให้ได้) แล้ ว เราสอง
คนยังต้ องออกมายืนรอรถเมล์สาย ปอ.507 กันอยู่หลาย
นาน มี อากงนั่งข้างๆ ก็เหมือนมีหนังสือคู่มือยาจีนขนาด
พกพาไว้อ่านระหว่ างทาง แต่เราไม่ ได้ลงที่ หัวล�ำโพงหรอก
นั่งเลยเข้ ามาจนถึงแถววัดไตรมิตรนั่นแหละที่อากงจะกด
กริ่งส่งสัญญาณบอกพี่ คนขับ พอลงรถได้อากงจะเดินน� ำฉัน
ไปกินราดหน้าร้ านหัวมุมปากซอยนานา อากงสั่งเส้นใหญ่
ฉันสั่งเส้นหมี่ กองทัพต้องเดินด้ วยท้อง อิ่มแล้วเราถึงค่อย
เดินเข้าซอยนานา ร้ านยาจีนเจ้าประจ�ำอยู่คู หาที่สี่ นับจาก
ปากซอย แต่ เอาเข้าจริงฉั นว่าร้านไหนก็คงมีตั วยาเหมือน
กัน เพราะมองบรรยากาศตั้งแต่ต้นจนสุดซอยกะทัดรั ดนี้นั้น
เก่าทึม ห้ องแถวเรียงต่อกั น แบ่งเป็นตรอกย่อยๆ อยู่สาม
สี่ ตรอก เดินซอกออกซอยทีไร แม้ไม่ตั้ งใจสูดดม กลิ่นยา
สมุนไพรก็ลอยเข้าจมูกอยู่ดี
ชีวิตประจ�ำทุกสองสัปดาห์ของฉั นจะด�ำเนินไปอย่ าง
นั้น กระทั่งเริ่มติดเพื่อน จึงเว้นระยะทั้งอากงและยาจีน
43