Read me 32 - page 49

วืด! อากาศเต็มถุง เราหันมาหัวเราะให้กั นแก้เขิน
“นั่นไง อยู่ตรงนั้น” เพื่อนพูดพร้อมชี้มือ
ฉันวิ่งวนไปวนมาหลายรอบจนเหงื่อออก ในกล่ องสีฟ้า
ก็ ยังมีแต่ ความว่างเปล่า ความจริงมันยากกว่าที่คิดเยอะเลย
ก่ อนที่จะได้ยินสี ยงครูวิโรจน์ดังมาแต่ไกลเรี ยกให้เราไปดูวิธี
การสต๊ าฟแมลง
ตั๊กแตนตำ�ข้าวตัวใหญ่ถูกหยิบขึ้นมาจากกล่องกระดาษ
และนำ �มาวางบนโฟม เข็มหมุดสีเงินขนาดยาวกว่าปกติ แทง
เข้าไปกลางลำ �ตัว ในมืออีกข้างของครูถือเข็มฉีดยาที่มีน้ำ�สีใส
บรรจุ อยู่ในหลอด ครูบอกว่ ามันคือฟอร์ มาลีน ฉีดเข้าไปแล้ว
ร่ างกายจะไม่เน่ าเปื่อย หลังจากอธิ บายเสร็จน้ำ�สี ใสก็ถูกฉีด
เข้ าไปตรงช่ วงท้ องของตั๊ กแตน ส่งผลให้ ร่างกายหยุ ด
เคลื่อนไหว เข็มหมุ ดถูกปักลงบนโฟมหลายจุดเพื่อกำ �หนด
ท่าทางตามที่ต้ องการ ก่อนที่ จะถูกนำ�ไปใส่ในกล่องพลาสติด
ใสที่เตรียมไว้
“มีใครจะทดลองบ้าง” ครูถาม
ทุกคนมองหน้ากันไปมา จนกระทั่งมี ผู้กล้ ายกมือ ทุก
คนพากั นไปมุงดู อย่างใกล้ชิด ด้ วยความอยากรู้อยากเห็น
และให้กำ �ลังใจมือใหม่ ฝึกหัดไปพร้อมๆ กัน ผีเสื้อปีกสวยถูก
จับขึ้นมาจากกล่องอย่างเบามือและวางลงบนโฟมที่ เตรียมไว้
ขณะที่ เข็มหมุดในมือจะปักลงตรงกลางลำ�ตัว แววตาเขาลังเล
ชั่ วขณะ ก่อนที่จะปล่อยผีเสื้อตั วนั้นในให้โบยบิ นอย่างอิสระ
“ขอโทษนะทุกคน” เขายิ้มเศร้าๆ
“เราทำ�เพื่ อการศึกษา ไม่เป็นไรหรอก” ครูยิ้มพร้อม
กั บขยี้หัวเขาเบาๆ
เม็ดฝนตกลงบนพื้นเปาะแปะ ครูวิโรจน์รีบบอกให้แยก
ย้ ายและไปเจอกันที่โรงเรียน พวกเรารีบวิ่งเรียงเดี่ยวผ่านทาง
เดินแคบๆ ที่ มีหญ้าคาเป็นกำ�แพง แต่ เหมือนทุ กอย่างจะสาย
เกินไป ชุดของทุกคนเปียกปอนด้วยน้ำ�ฝนจนชุ่มฉ่ำ� ความเร่ง
รี บค่อยๆ หายไป เราวิ่งเล่นน้ำ�ฝนกันอย่างสนุกสนาน เห็น
รอยยิ้มสดใสในบรรยากาศสีเทา
ฉันไม่รู้ว่าฤดู ฝนพาความเหงามาให้ใครหลายคนตั้ งแต่
เมื่อไหร่ ?
หรือเมื่อเราโต
49