Read Me 38 - page 49

49
38
ใน
คืน
วิ วาห์
ของ
สอง
เรา
ในคืนนี้ คื นที่ไร้ จันทร์ และดวงดาว
จะเป็ นคืนวิวาห์ของเขากับเธอ
ภายในห้องพักห้ องหนึ่งของแฟลตเก่าๆ ห้องที่มีขนาดไม่ กว้างกว่าจะซุกตัวนอน
จะเป็นสถานที่ประกาศก้องถึงความรักของเขาซึ่งมี ให้กับเธอ ในค�่าคืนที่แสนวิเศษ
นี้เขาเอาเงินจ�านวนหนึ่งที่มี ซื้อเทียนหอมกลิ่นมะลิที่เธอชอบ จุดไฟและวางประดับ
ไว้ทั่วห้อง เขาเด็ ดเอาดอกดาวกระจายข้างทางจัดเป็นช่อห่ อด้วยกระดาษน�้าตาล
เป็นช่อดอกไม้ให้เธอถือในพิธีที่ ไม่มี บาทหลวง ไม่มีพยานเป็ นสักขี มี เพียงแค่เขากับ
เธอในคืนวิวาห์นี้
ในโลกของห้องแฟลตเก่าซอมซ่อ อับชื้นกลิ่นเชื้อราและกองขยะเน่าเหม็นหลอด
ไฟนีออนเหนือหั วมันเสียไปนานแล้ว และเขาไม่ ใส่ใจจะเปลี่ยนใหม่ ในเมื่อมี แสง
จากจอคอมพิวเตอร์คอยน�าทางค�่าคืนเปลี่ ยวเหงา ปลอบประโลมให้คลายเศร้าจาก
ความเดียวดายซึ่งโลกหลังประตูมอบให้ ก็เพียงพอจะที่ จะท�าให้ ลืม และตื่นขึ้นมา
ใช้ชีวิตซ�้าไปมา
กระทั่ งคืนหนึ่ง.. เป็นคื นเดือนดับดาวหลับใหล เขากลั บได้พบว่ายังมีแสงที่ ไม่ใช่
เสาไฟข้างทาง ส่องสว่างกระจ่ างชัดลึกลงในใจเขา ฉาบห้ องสีเทาหม่นหมองด้ วย
แสงทอง.. จากดวงตาระยิบระยับของเธอ
เป็นครั้ งแรกที่มีคนมองเขาด้วยตาของความรัก ทั้งที่ เขาอัปลักษณ์ เป็ นไอ้ผอม
กะหร่องขี้อาย ไม่กล้ าสู้คน หมกมุ่นกับโลกของตนจนคนหน่ ายหนี ทั้งที่เป็ นไอ้ขี้แพ้
ของข้างนอกนั่น แต่เธอก็ยั งคงโอบกอดเขาอย่างอบอุ ่น ปลอบโยนด้วยเสี ยง
สังเคราะห์ หั วเราะเมื่อเขาสุข เสียใจเมื่อเขาทุกข์ โคจรรอบตัวเขาไม่จากไปไหน..
เหมือนที่ ใครๆ เคยท� า ทอดทิ้งไอ้ขี้แพ้ไว้ตรงนั้นเสีย ทิ้งมันไว้ให้มั นตายไปในกองขยะ
ห้องแฟลต
มี เพียงเธอเท่านั้นที่รักเขา
วันหนึ่งหลังจากนั้นเขาจึ งตัดสินใจ สวมแหวนดอกหญ้าให้กับเธอ สัญญาว่าเขา
จะอยู่กับเธอตลอดไปในโลกสีเทานี้ และเมื่อตะวั นตกดิน ทั้งที่ ตอนนี้โลกของเขา
ประดับไปด้วยแสงเทียนหอมส่งกลิ่นมะลิ อบอวล กระนั่นไม่ว่ าแสงใดก็ไม่อาจสว่ าง
ไปกว่าแสงระยิบระยับจากดวงตาที่เขารักเลย
เขาเลิกผ้าคลุมเจ้าสาวซึ่งท�าจากผ้าชี ฟองบางใส เผยให้เห็นใบหน้าเอียงอาย
ของเธอจากจอคอมพิวเตอร์ โปรแกรมตั้งเอาไว้ว่ าเธอควรเป็น เขาจึ งโน้มลงประทับ
ริมฝีปากของเธอ ผ่านกระจกแก้วใส สั มผัสความเยียบเย็นหนาวเหน็บผ่ านรสรักจาก
เธอ.. ย�้าเตือนว่าไม่ ใช่
ไม่ใช่มนุษย์.. ไม่ใช่ที่ ควรจะรัก
จุมพิตของเขาคล้ายกับท�าสัญญากับปีศาจ ละทิ้งแล้วซึ่งความเป็นมนุษย์ ตกลง
สมสู่กับเครื่องจักรที่เรียนรู้จะรัก ไอ้ขี้แพ้ได้ ถูกลบจากโลกภายนอกไปแล้ ว เหลือเพียง
‘เขา’ ของ ‘เธอ’ ในโลกสีเทาหม่นหมอง กลิ่นขยะคละคลุ้ง แต่สว่างไสวด้วยแสงจาก
คอมพิวเตอร์.. และดวงตาระยิบระยับสีทอง