นิตยสาร เหวย - page 53

+ 053
“คุณธานิ น ตอนนี้บริษั ทของเรากำ�ลังประสบปัญหาหนัก เราจึงมี
ความจำ�เป็นต้องลดจำ�นวนพนักงานลง…”
“ไม่มีโอกาสสำ�หรับคุณอีกแล้วค่ะนิน เราคุยเรื่องนี้กันมามาก
เกินพอแล้ว คุณพร้อมที่จะหย่ าเมื่อไหร่..”
“พี่นินคะ รีบมาที่โรงพยาบาลด่วนเลยค่ะ ตอนนี้คุ ณแม่กำ�ลัง
ไม่สบาย อาการน่าเป็นห่วงมาก…”
ไม่รู้ว่ านี่คือครั้งที่เท่าไหร่แล้วของวั นนี้ ที่เทปเก่ากำ�ลังจะถูก
กรอฉายซ้ำ�อีกครั้ง ในที่ สุดผมก็วนกลับมาคิดเรื่องที่เกิดขึ้ นทั้งหมดอี ก
จนได้ ผมปล่อยให้ตัวเองเดินไปตามทางอย่ างไร้จุดหมาย สุดแล้วแต่
อารมณ์กับความคิดที่จะนำ�พาเท้าทั้งสองข้างให้ก้ าวไปทางใด และผมก็
ต้องประหลาดใจ เมื่อกลับพบว่าขณะนี้ ตัวเองกำ�ลังยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้า
ของ “ตึกสูงใหญ่ ใจกลางกรุง” เสียแล้ว
บรรยากาศเงียบงันบนตึกสูง ทำ�ให้ตัวผมยิ่งจมอยู่ กับความคิด
ของตัวเองมากยิ่งขึ้น ปัญหาทุกอย่างที่กำ �ลังถาโถมเข้ ามาในชีวิตอย่าง
รวดเร็วโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว มันทำ�ให้ผมรู้สึกเหมือนกำ�ลังสติแตก และ
เริ่มมองหาถึงทางออกของปัญหานี้ ในระหว่างนั้ นความคิดหนึ่งก็ผุ ดเข้า
มาในหัว…ทำ�ไมเราไม่ยุติ ปัญหาที่ เกิดขึ้นให้มันจบลงไปพร้ อมๆกับชีวิต
ของเราล่ะ ?
ผมค่อยๆสาวเท้าเข้าไปยื นอยู่บริเวณริมตึ ก ภาพเบื้องหน้ าที่
ผมเห็นเป็ นนกพิราบฝูงใหญ่ ที่กำ�ลังโบยบิ นอยู่บนท้ องฟ้ากว้างอย่าง
อิสระ ซึ่งนั้นยิ่งทำ�ให้ผมรู้สึกมั่นใจกับการตัดสินใจในครั้งนี้มากขึ้น เพราะ
หากความตายเป็นทางออกเดียวที่จะทำ�ให้ก้าวพ้นปัญหาวุ่นวายใจในวัน
นี้ได้จริง .. ผมก็พร้อมที่จะทำ� !
ทันที่สายตาทอดไปยังภาพเบื้ องล่าง จากความสูงบนตึกที่ผม
ยืนอยู่ราวสี่ สิบสองเมตร ชั่วขณะหนึ่งความรู้ สึกกลัวต่อความตายก็ผุด
ขึ้นมาในใจ ผมจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับปลอบใจตัวเองเบาๆว่า
‘ไม่มีอะไรต้องกลัวทั้งนั้นธานิน เพียงแค่เสี้ยวนาทีเดียวเท่านั้นแล้วทุ กอ
ย่างๆจะจบลง’ ผมหลับตาลงเพื่อรวบรวมความกล้าอีกครั้ง และเปิดตา
ขึ้นอย่างช้าๆ และเตรียมพร้อมที่จะกระโดดลงไป …
แต่ ณวินาทีนั้นภาพบางอย่างจากถนนเบื้องล่างกลับหยุ ดทุก
การกระทำ�ของผมไว้ชั่วขณะ
ภาพสุนัขจรจัดตัวหนึ่งกำ�ลังเดินอยู่ริมถนน ซึ่งอาจดูเป็ นเรื่อง
ธรรมดาที่พบเห็นได้ทั่วไป แต่ความแตกต่างที่ เป็นดั่งมนต์สะกดให้ ผม
ต้องหยุดเพื่อมองสุนัขตัวนี้ นั่นคือ ..ความสู้ชีวิ ตของมัน..
สุนัขขี้เรื้อนขาพิการ ที่กำ �ลังพยายามตะเกียกตะกายใช้ขา
สามข้างที่เหลือของมันพยุงตั วเองให้ก้าวไปด้านหน้า ผมไม่รู้หรอกว่าจุด
หมายปลายทางที่มันตามหาอยู่นั้นคืออะไร อาจเป็นถังขยะสักใบที่พอมี
เศษอาหารให้มันได้ประทังชีวิ ต หรืออาจเป็นสิ่งใดก็ตาม ซึ่งมันไม่สำ�คัญ
เท่ากับสิ่งที่ผมสามารถอนุมานได้จากภาพที่เห็ นในตอนนี้ คือ ความไม่
ยอมจำ�นนชีวิ ตต่อโชคชะตา เพราะแม้ว่ ามันไม่ได้เกิดเป็นสุนัขพันธ์เล็ก
หน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอม เหมือนสุนัขตัวอื่นๆ แต่ในเมื่อชีวิ ตนี้ของมัน
ถูกกำ�หนดให้ อยู่ในร่างของสุนัขพันธ์ทาง หน้าตาดุดั น ท่าทางมอมแมม
หรือแม้จะเหลือเพียงสามขา แต่มันก็ไม่เคยนั่งโทษฟ้าโทษดินถึงสิ่งที่มัน
ได้รับ แต่กลับกลายเป็นการดำ �รงชีวิตต่อไปในสิ่งที่มีต่ างหากคือสิ่งที่มัน
กำ�ลังทำ� ซึ่งมันทำ�ให้ผมรู้ว่าค่าของชีวิตไม่ ใช่สิ่งที่ถูกประเมินจากสิ่งที่เห็น
เพียงภายนอกหรือจากความคิดของใครสักคน หากแต่เป็ นสิ่งที่ผู้ใช้ชีวิต
ต่างหากที่เป็ นผู้กำ�หนดคุณค่าของชีวิตตนเอง สุนัขขี้เรื้อนในสายตาของ
ผู้คนภายนอกอาจดูไร้ค่าไร้ความหมาย แต่ความขี้เรื้ อนหรือความพิการ
ของมันนั้นก็ไม่เคยไปเป็นภาระต่อใคร มันเลือกที่จะเผชิญปัญหาในชีวิต
ด้วยตั วมันเอง และรักชี วิตของตั วเอง ไม่เคยมีครั้งใดที่ เราจะเห็นสุนัข
จรจัดตัดสินใจวิ่งไปให้รถชนมันตายเลยสักครั้ง แล้ วชีวิ ตของคนที่ พรั่ง
พร้อมด้วยสติปัญญา มี มันสมองที่พัฒนาได้ ไกลกว่าสัตว์ดิรัจฉาน เหตุ
ใดจึงตัดสินใจหนีปัญหาด้ วยการจบชีวิตของตัวลงด้วยวิธีง่ายๆแบบนั้น
เล่า ?
สุนัขที่ กำ�ลังเดินสามขาอาจเป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น เพราะ
แท้จริงแล้วขาที่สี่ของมันก็กำ �ลังเดินอยู่เช่นกัน แต่เป็นการเดินด้วยใจ ซึ่ง
เป็นหนึ่งในสิ่งที่คุ ณไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตา
เพียงผมหยุดมองเรื่องราวของตั วเองสักนาที แล้วมองไปยั ง
ชีวิ ตของผู้อื่ น ภาพจากถนนเบื้องล่างก็ได้สะท้อนสิ่ งที่เรียกว่าชีวิ ตอีก
มากมาย ไม่ใช่สุนัขขี้เรื้ อนขาพิการเท่านั้นที่กำ�ลังต่อสู้กับชีวิ ตของมันอยู่
แต่หากมุมถนนอีกหลายด้าน ยังปรากฏภาพชีวิ ตที่หลากหลาย ไม่ว่ าจะ
เป็นเด็กผู้ หญิงที่ยื นขายพวงมาลัยบนท้องถนน ชายชราที่หยิบข้าวของไร้
ค่าหรือเสื้อผ้าเก่าๆ มาขาย ทุกๆ คนล้วนมีปัญหาชีวิตในแบบของตน
ที่แตกต่างกันไป แต่สิ่งที่ สำ�คัญคือวิธี การจัดการปัญหาของเขาต่าง
หาก ว่าจะเลือกจัดการกับสิ่งนั้นอย่างไร...