Read me 10 - page 3

| January-February 2012 3
ได้ยินเรื่ องการแบ่งคนเป็นรุ่นต่างๆ มาตั้งนานแล้ ว
แต่ผมไม่ค่อยแน่ใจว่ าตัวเองเป็นคนรุ่นไหน
ถ้ าว่ ากันตามปีเกิ ดแล้ วผมก็ น่าจะเป็นรุ่ นเจนเอ็กซ์
เติ บโตผ่ านประสบการณ์หลายๆ อย่ างที่เขาว่ าพวกคน
รุ่ นเอ็ กซ์ประสบพบเจอมาค่ อนข้ างครบ แต่ใช้ ชีวิ ต
มาเรื่ อยๆ จนถึงปัจจุบัน ก็ต้องนับว่าผ่านประสบการณ์
ของคนเจนวายมาเหมื อนกัน อาจจะเป็นประสบการณ์
ตรงบ้ าง เป็ นประสบการณ์ที่ ได้ยิน ได้ คุยกั บน้องๆ
หลายๆ คนบ้ างก็ มี เพราะด้วยวิถีชี วิ ตการงานทำ�ให้
พบเจอกั บคนรุ่นที่เด็ กกว่าหลายๆ คนอยู่เสมอน่ะครับ
แต่เอาเข้าจริ งๆ แล้วด้วยความที่สนใจอ่านหนังสือ
ดูหนั งฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อย ผมมาพบว่าเพลงแนวที่
ตั วเองชอบที่ สุ ด หนังสื อบางเล่ มที่ เป็ นเล่มโปรด
หรื อกระทั่งหนั งบางเรื่องที่ ประทับใจ ก็ล้วนเป็ นงาน
ที่ ถูกสร้ างมาก่อนที่ผมจะเกิ ดทั้งนั้ น และเพลงเก่ าๆ
หนั งเก่าๆ หรื อวรรณกรรมในยุคเบบี้บูมนั้ นก็ มีเสน่ ห์
บริสุ ทธิ์ในแบบที่รุ่นไหนๆ ก็คงทำ�ไม่ได้ อีกแล้ว
แต่ใช้ชีวิ ตแบบเรียนรู้ข้ามรุ่ นไปมาอย่างนี้ ผมบอกได้
เลยว่ าเรื่องรุ่นนั้นไม่ใช่เรื่ องซีเรียสจริ งจังจนต้ องยึดติด
หรื อแบ่งว่ารุ่นไหนดีกว่าแย่กว่ากันในเรื่องไหน เรื่ องรุ่น
นั้นฝรั่งเขามีเอาไว้ให้เรียกรวมง่ายๆ ตามประสาที่ชอบ
จั ดหมวดหมู่ น่ะ แต่ จริ งๆ แล้ วการกระโดดเรียนรู้
ข้ ามรุ่ นไปมา เรี ยนรู้ความเหมื อนและความต่าง
ยอมเปิ ดใจให้เกิ ดการส่งต่ อประสบการณ์ ความคิ ด
และความรู้จากคนหนึ่งสู่อี กคนหนึ่ง ไม่ว่ าใครจะเป็ น
รุ่ นไหนก็ตาม มันอาจจะทำ�ให้ เราได้เรียนรู้ชี วิ ตในมุม
ที่กว้างกว่ าเดิมก็เป็ นได้
ไม่เชื่อลองอ่าน Read Me ฉบับนี้ที่น้องๆ ไปเรียน
รู้ ข้ามรุ่นกันดู ได้เลยครับ
วิภว์ บูรพาเดชะ
บรรณาธิการบริหาร
Editor’s talk [บท บก.]
ผมเพิ่งได้ ดูหนังเรื่อง เราสองสามคน เป็ นครั้งแรก ทั้งๆ ที่ หนังเรื่องนี้
ผ่านโรงจนเกือบจะสองปี อยู่แล้ว
สิ่ งหนึ่งในหนั งเรื่องนี้ ที่ทำ�ให้ ผมรู้สึ กประทับใจ (เอาป่านนี้ ) คือ
หนึ่งหนุ่ มและสองสาวที่ต้องมาร่วมเดินทางด้ วยกันในกองคาราวาน
รถออฟโรด ซึ่ งประกอบไปด้วย หญิงสาวหูตึง เพื่อนสาวสายตาสั้น
และหนุ่ มพูดน้อย หัวใจรวนๆ
ทั้งสามคนนั้นต่างมี ความ ‘พร่อง’ เป็น ‘เสน่ห์’
เมื่อหนุ่ มสาวทั้งสามต้องมาเจอกัน ความ ‘พร่อง’ ของพวกเขา
และเธอ กลับกลายเป็ นความ ‘แตกต่าง’ ที่ทำ�ให้แต่ละคนเลื อกจะรับรู้
ตัดสินใจ และสื่อสารอะไรบางอย่างออกไปด้วยภาวะที่มีอยู่อย่ างจำ�กัด
ทำ�ให้ต่างคนต่างคิ ดกันไปเอง
บนโลกที่ผมนั่งอยู่ ‘อายุ’ ก็เป็ นความ ‘พร่อง’ ที่ ทำ�ให้ คนรอบๆ ตัว
เราดูแตกต่างกันอย่างชัดเจน
แค่เกิดคนละพ.ศ. โตมาคนละยุค เรียนกั นคนละปี รอยต่ อเล็กๆ
ของกาลเวลาก็ทำ�ให้เกิด ‘ช่องว่างระหว่างวัย’ ขึ้นมา และนั่นก็เป็นสาเหตุ
หนึ่งที่ทำ�ให้คนต่างวั ยกลายเป็นคนแปลกหน้าของกั นและกันในทันที
คำ�พูดอบรมของปู่ย่าคงเป็นคำ �บ่นสำ�หรับหลาน ความคิดของพ่อแม่
คือเรื่องเชยๆ ของลูก ความฝันของน้ องดูเป็นเรื่ องไร้สาระในสายตาของพี่
ถ้ าเราปล่ อยให้ความแตกต่ างของวั ยคื อช่องว่าง ปล่อยให้ อายุ
คือความพร่อง
สั กวันหนึ่ง คนในสังคมคงรู้จั กกัน เพราะ ‘หน้าที่ ’ ไม่ใช่เพราะ
‘ความสั มพันธ์’
การถมทั บพื้นที่ ในช่ องว่ างระหว่ างวัย คงเป็ นสิ่ งที่คนทุ กวัย
ต่างต้องช่ วยเหลือกัน เพราะสังคมที่ แท้จริ งนั้น ไม่ได้ขับเคลื่อนด้ วยพลัง
ของหนุ่มสาวเพียงอย่างเดียว ต้องมี ผู้อาวุโสคอยประคอง และมีเด็ กๆ
คอยก้ าวตาม
ได้ แต่หวังลึกๆ ว่าเราคงจะ หา ‘ความเข้าใจ’ มาเติมเต็มช่องว่าง
ระหว่ าง ‘วัย’ ได้
แม้ว่ าช่องว่างระหว่าง ‘ใจ’ นั้นจะถมเท่าไรก็อาจไม่รู้จักพอ
คธาพล ตรัยรั ตนทวี
บรรณาธิการ