Read me 31 - page 45

เธอเฝ้ารอวันนี้
วันที่พระจันทร์เต็มดวง
เธอจะรอเมื่อเพื่ อนทุกคนในห้องหลับสนิท เพื่อหยิบสมุดที่ ซ่อนไว้
ใต้ หมอนออกมา ก่อนค่อยๆ ย่องลงจากเตียง ซ่อนตั วในเงามืดเดินลัดเลาะ
ไปยังหอนอนของปีโต ฝีเท้าของเธอเบาราวกับแมวจร ไม่เคยมีใครรู้ถึงการ
มี ตัวตนของเธอแม้แต่น้อย กระทั่งเธอถึงที่หมาย จึ งออกจากเงา ยืนอยู ่
กลางแสงจั นทร์
“อ้าว มาแล้วเหรอ” จอมขวัญ รุ่ นพี่ชั้นปีโตยิ้ มกว้าง เมื่ อเห็นเธอ
ปรากฏตั ว “นึกว่าจะไม่ มาแล้วเสียอีก”
“หนูสัญญากั บพี่จอมไว้นี่คะ” เธอว่า พลางยื่นสมุดให้ “นี่ค่ะ”
จอมขวัญยิ้ม รับมันวางตรงตัก ตบระเบี ยงปูนให้น้องนั่ งลง ก่อนพลิ ก
หน้ ากระดาษอ่านเรื่องราวที่ค้างไว้ตั้งแต่จันทร์เต็มดวงเดือนก่อน เธอนั่งลงข้างๆ
ดื่ มด�่ำความเงียบระหว่างบรรทัดไปพร้อมกัน
ทั้งสองรู้ จักกันผ่านสมุดเล่มนี้
มันคงเป็นเรื่ องบังเอิญที่ วันนั้นเธอลืมสมุดเล่มนี้ไว้ใต้โต๊ะ มันเป็น
สมุ ดที่เธอเขี ยนทั้งเรื่ องเพ้อฝัน เรื่องอัศจรรย์ มากมายหลายสิบ บั งเอิญที่
จอมขวัญหยิบมันขึ้นมาอ่านบ่ายนั้น รอจนเธอเอะใจวิ่งกลับมาเอา ‘เรื่องในนี้
สนุ กมากเลย เขียนต่อได้ ไหม’ พี่จอมบอกเธอแค่นั้ น และเพียงแค่นั้ นก็พา
ทั้ งสองท�ำสัญญา ‘จันทร์ เต็มดวง’ เมื่อพระจันทร์กลายรูปเป็ นดวงกลมโต
เธอจะซ่อนตั วในความมืดลัดเลาะผ่านมุมตึก เพื่อน�ำเรื่องราวต่อจากนั้นมา
ให้ พี่สาวอ่าน แลกเปลี่ยนบทสนทนาและรอยยิ้มระหว่างกัน จนถึงบางสิ่ง
ที่ เต้นอยู่ภายในอก
“มีแค่นี้เหรอ จบแบบนี้มันห้วนไปนะ ไม่สมกับเป็นน้ องเลย” เสียงของ
จอมขวั ญเรียกสติ ของเธอกลับมา หลังหลงในภวังค์ เธอพยักหน้า “ใช่ค่ะ”
เธอกั ดริมฝีปาก “ถ้ ายังจะนัดเจอกั นอีก มันคงไม่ดีกับพี่ จอม...”
จอมขวัญยิ้มอย่างเข้าใจ มือยื่นสมุดคืน โรงเรียนก�ำลังจับตามองพวกเธอ
เขาว่าความรั กระหว่างหญิ งสาวเป็นเรื่ องที่เบื้องบนไม่ ได้ก� ำหนดไว้ ถ้ าไม่
อยากท� ำให้พระองค์เสียใจ อย่าได้ ข้ามเส้ น พวกเขาตรากฎไว้เพื่อปกป้อง
ดอกไม้น้ อยๆ จากการหลงผิด เมื่อเห็นผิดสังเกต ทั้งคู่จะถูกพรากจากกัน
คะแนนความดี งามที่สั่งสมจะเหลือเพียงฝุ่น และที่ร้ายกว่านั้ น ใครคนหนึ่ง
จะต้องถูกกดดันให้ออกจากโรงเรียนไป
ซึ่งเธอไม่เคยปรารถนาให้สิ่งแบบนั้ นเกิดกับพี่สาวของเธอ
ทั้งสองตกอยู ่ในความเงียบพักใหญ่ กระทั่งจอมขวัญหัวเราะเบาๆ
ถามเธอ “ถ้าจะเขี ยนต่อ จะเขี ยนยังไง” เธอเงยหน้ากระพริบตาปริ บ
ไม่เข้าใจ จอมขวัญจึงยิ้มอย่างเอ็นดู วางมือลงบนมื อน้องสาว “ถ้ าไม่ต้องห่วง
ถึงกฎ ไม่ ต้องหวาดกลัวต่อความหวังของพระองค์ เธออยากให้เป็นอย่างไร”
เธอสบตาตอบ “หนูอยาก... อยากให้เขากล้าบอกเธอว่า ชอบ”
เธอก้ มหน้ าเม้มปากกลั้ นเสียงสั่ น “บอกว่ามันมากแค่ไหน แล้วก็…”
เธอนิ่ งไป จนจอมขวัญกระเถิ บใกล้ “อย่างไรต่อ” เธอสบตาพี่ สาว
“ละ แล้ว แล้ว” จอมขวั ญยิ้มหวานเห็ นน้องพู ดตะกุกตะกัก เธอคว้ามือ
ของน้ องเกี่ยวก้อยกันและกั นไว้แน่น
“งั้นพี่จะรอ” พี่สาวยิ้ม “จะรออ่านเรื่องต่อจากค�ำว่า ‘แล้ว’ เสมอ”
เธอไม่ตอบ มองนิ้วที่เกี่ยวกัน
จอมขวัญเงยหน้า ยิ้มกว้าง “จะสัญญากับพี่ไหม”
เธอกระชับปลายนิ้วก้อยตอบเสียงเบาแต่หนักแน่นถึ งในใจ
“สัญญาค่ ะ”
และเพราะค�ำตอบนั้น
จอมขวัญจึงหั วเราะ
เสียงของเธอช่างกระจ่างกว่าแสงจันทร์ของคืนนี้เสียอีก
45