นิตยสาร บ้านจัดสรรค์ - page 10

10
ท่ อระบายนํ้าข้างๆ ทำ �ให้ผมรู้ ว่าตัวเอง
อยู่ในฝั่ งไหน ผมอ้วกออกมาเมื่อเผลอ
สูดเอาความจริงเหม็นเน่าเข้าเต็มปอด
‘ที่นี่ ที่ไหน’ ผมคลานออกห่างจากท่อ
ระบายนํ้าและกองอ้วก เหลียวซ้ายแลขวา
สำ�รวจสถานที่ที่ไม่ คุ้นเคย ผมไม่ได้ตื่น
ขึ้ นมาบนเตี ยงนอนในอพาร์ตเมนต์
คั บแคบเช่นเดิม แต่กลับพบว่ าตัวเอง
อยู่ ในตรอกซึ่งแคบยิ่ งกว่านั้ นเสียอี ก
ผมสบถดั งลั่นเมื่ อหนู ท่ อตั วใหญ่เท่า
แมวบ้านวิ่งตัดหน้าผมไป
ผมพยายามลุ กขึ้ น สองมือปัดป่ าย
ไปตามกำ �แพงชื้นเพื่อพยุงตั วเอง ขาสอง
ข้ างลากร่างหนักอึ้ งให้ออกมาจากตรอก
แคบนั้น แสงแดดจ้าพุ่ งเข้าตาทันทีที่ผม
เข้ าสู่ที่โล่ง ทัศนี ยภาพกลายเป็นสี ขาว
ชั่ วขณะ ก่ อนเปลี่ ยนเป็นตึ กสู งระฟ้ า
เมื่อปรับสายตาได้
‘ที่ไหนวะ’ ผมสบถออกมาอีกหนึ่งคำ�
จำ�ไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน
“ขอโทษครั บ ที่นี่... ” ผมร้องถามทาง
จากผู้ หญิงคนหนึ่ ง แต่เจ้าหล่อนกลั บ
ย่นจมูกใส่ผมพร้ อมจํ้าหนี อย่างรวดเร็ว
ผมเปลี่ยนเป้าหมายไปถามคนอื่นแทน
แต่ผลลัพธ์กลั บเหมือนเดิม
“ไอ้ เวร” ผมด่าคนล่าสุดเบาๆ พลาง
ล้วงมือเข้าอกเสื้อเพื่ อควานหาบุหรี่ ด้วย
ความเคยชิน ทว่าไม่มีบุ หรี่ในกระเป๋าเสื้อ
ไม่มีแม้กระเป๋าเสื้อด้ วยซํ้า นั่ นไม่ใช่เรื่อง
น่าตกใจเท่ ากับสภาพของผมในตอนนี้
ผมเข้าใจแล้ วว่ าทำ �ไมคนเหล่านั้ น
จึงสามัคคีกันถอยห่ างผม ผมไม่ต่างอะไร
กับคนไร้บ้าน เสื้อยืดพิ มพ์ลายสีชํ้าเลื อด
ชํ้ าหนอง สวมทับด้วยเสื้ อโค้ตตั วยาว
ซึ่งเก่าเสี ยจนชายขาดรุ่ย ผมย่นจมูกเมื่ อ
ได้กลิ่นเหม็นอับโชยออกมาจากสาบเสื้อ
ผมรู้สึกมึนและงงยิ่งกว่าตอนตื่ นขึ้นมา
เสียอี ก ผมลูบหน้ า สงบสติอารมณ์ อยู่
พั กใหญ่ ก่อนสำ�รวจว่ามีอะไรที่ จะบอก
ผมได้ บ้ างว่ าตอนนี้ ผมยื นงงอยู่ ที่ไหน
และเสือกไปขโมยเครื่ องแบบของใคร
มาสวม ป้ ายบอกทางรอบด้านไม่ ช่ วย
อะไร ผมจึงล้วงกระเป๋าทุกกระเป๋าที่มีอยู่
ในตัว เผื่อจะเจอเบาะแสอะไรบ้าง
แล้วผมก็พบ... สมุดบันทึก
สมุดบันทึกที่เหมือนเอากระดาษเก่าๆ
มาเย็บรวมกันครั้งแล้วครั้งเล่า นอกจาก
รอยเปื้ อนและคราบต่างๆ ที่ ทำ�ให้ มันดู
เหมื อนขยะแล้ว หน้ากระดาษบางแผ่น
ยังมีการเขียนทับซํ้าไปซํ้ามา จนแทบดู
ไม่ออกว่ามันเคยบอกเล่าเรื่องราวอะไรไว้
ผมพลิกเร็วๆ ดูผ่านๆ อยู่สอง-สามหน้า
ก่อนสะดุ ดกั บข้ อความข้ อความหนึ่ง
ที่เขียนด้ วยหมึกสี แดงสด
อย่าเสื อกตามหาดาว ผมขมวดคิ้ว
ทว่าไม่ใส่ใจนัก เมื่ อพลางพลิกดูหน้ าปก
ซึ่ งแทบจะขาดคามื อหากเปิ ดมั นแรง
เกิ นไป
บนนั้นเขียนชื่อผมเอาไว้
เขาบอกว่ามันเป็นของผม
ยินดีต้อนรับกลับบ้าน
นึกให้ ตายผมก็ นึกไม่ ออกว่ าคนตรง
หน้ าคือใคร เขาไม่ได้แนะนำ�ตัว แต่พุ่ ง
เข้ ามาหาผมเหมือนเรารู้จั กกันมานาน
ผมปล่ อยให้เขาพูดอยู่ ฝ่ายเดียว ก่อนที่
เขาจะลาจากไปอย่างรวดเร็ ว ทิ้งให้ผม
ยืนงงอยู่ หน้าร้ านหนังสื อเก่ ากับมวล
ความคิดหนักอึ้ ง
ผมมองตามเขาอยู่ ครู่ หนึ่ ง ก่อนหัน
กลับมาสนใจร้านหนังสือเก่า ผมตัดสินใจ
ผลั กประตูเข้าไปด้ านใน เสี ยงกระดิ่ ง
ที่ห้ อยไว้กับลู กบิดดังกรุ๊งกริ๊ง พร้อมกัน
กับที่ชายชราหลังเคาน์เตอร์เอ่ ยต้อนรับ
“ยิ นดีต้อนรับ” ผมชะงัก รู้สึกเหมือน
เคยได้ ยินประโยคที่ คล้ายแบบนี้ มาก่อน
เสียแต่ว่ามั นเลือนรางห่างไกลเหลือเกิน
ในความทรงจำ� อาจหวี ดแว่วมาจาก
ความฝัน ผมไม่ แน่ใจนั ก… ไม่แน่ใจเลย
หลั งจากพลิกสมุดบั นทึ กที่ ผมเขียนถึ ง
ตัวเอง
ผมยิ้ ม เ ล็ กน้ อย ใ ห้ ช ายช ร าหลั ง
เคาน์ เตอร์ เขาทำ�ท่าคล้ายต้องการพู ด
อะไรบางอย่างกับผม เหมือนเขารู้จั กผม
เช่นเดี ยวกับคนที่ทั กทายผมก่ อนหน้ า
ผมผละออกมาเพื่อตามหาบริเวณที่ผม
ต้องการ... บริเวณที่มีดาวเจ็ดดวง
ผมเดิ นเข้ ามาทางปีกซ้ายของร้ าน
ร้ านหนังสือเก่ าร้ านนี้มีโต๊ะอ่านหนังสื อ
บริการลูกค้าตั้งอยู่ ริมหน้าต่าง จัดเรี ยง
กันเป็นแถวยาวประมาณห้ าโต๊ะคล้าย
ห้องสมุด ผมสาวเท้าอย่างเร่งร้อนไปยัง
โต๊ะตั วสุดท้ าย นั่งหลั บตารวบรวมสติ
ให้ มั่นคงที่สุด ผมสู ดหายใจลึกก่อนก้ม
ลงดูที่ใต้โต๊ะ
‘ผมชอบร้ านนี้ ให้รวดเดี ยวเจ็ดดวง’
ผมอ่านข้อความสั้นๆ เขียนด้วยลายมื อ
หวั ดๆ ซึ่งบันทึ กอยู่ด้ านล่ างรูปสเก็ ตช์
สีซีด ผมอุทานออกมา ยกมือขึ้นลูบหน้า
ก่อนปล่ อยมั นตกลงข้างลำ�ตั วเหมื อน
คนไร้ เรี่ยวแรง หากข้ อความในสมุ ด
บันทึกเป็นจริง ผมคงเป็นคนที่โชคดีและ
โชคร้ ายที่สุดในโลก โชคดี ที่ผมสามารถ
เริ่มชีวิตใหม่ ได้ทุกวัน ส่วนโชคร้ายที่ผม
ไม่สามารถ…
“เดี๋ ยวพิพพาก็ มาแล้ ว” ชายชรา
คนเดิมเอ่ยขึ้ น ผมสะดุ้งสุดตัวพร้ อมยัด
สมุดบันทึกเข้าอกเสื้อ เขาตบบ่าผมเบาๆ
ในขณะที่ผมได้แต่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
ใครคือพิพพา
ยินดีต้อนรับกลับบ้าน
ยิ่งเข้ าใกล้กลุ่มดาว ผมยิ่งมั่ นใจว่า
ผมมาถูกทางแล้ ว
ผมยกแผนที่ ในสมุ ดบันทึ กขึ้ นมา
เทียบกั บถนนและที่ตั้ งของร้ านต่างๆ
ตรงหน้า เพื่ อให้มั่นใจว่ าผมเดินมาไม่ผิด
ทิศ จากจุ ดนี้คะเนได้ว่าผมอยู่ ห่างจาก
ดาวสีแดงราวสามช่วงตึก
ผมพับแผนที่กลับเข้าที่เดิมก่อนก้าว
เท้ าต่ อ ระหว่ างทางมี คนส่งยิ้มให้ ผม
เป็นระยะ บางคนถึงขนาดทักทายผม
ด้วยซํ้ า ซึ่งนั่นทำ �ให้ ผมมั่นใจยิ่ งขึ้นว่ า
ผมเคยอยู่ที่นี่ ถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะแฝง
มากั บสายตาแปลกๆ ก็ตาม