นิตยสาร บ้านจัดสรรค์ - page 11

11
ผมเปิดดูสมุดบันทึกอีกครั้งเมื่อใกล้ถึง
จุ ดหมาย นอกจากสัญลักษณ์รูปดาวแล้ว
หน้าสุดท้ายของสมุดบันทึกยังคงสะกิดใจ
ผมอยู่ กระดาษใหม่เอี่ ยมถูกเย็ บเข้ากับ
เล่ม พร้อมปรากฏลายมื อของคนอีกคน
ซึ่ งไม่ใช่ผม
ยินดีต้อนรับกลับบ้าน มันเขียนเอาไว้
แค่ นั้น ข้ อความคล้ายโดนหยดนํ้ าตก
กระทบ รอยหมึกกระจายเป็ นด่างดวง
ดูไปแล้วก็เหมือนคราบนํ้าตา
ยินดีต้อนรับกลับบ้าน
ผมนึกหัวแทบระเบิดว่าตัวเองมานอน
เป็ นซากอยู่หน้ าทางเข้ารถไฟฟ้าใต้ ดิน
ได้อย่างไร
ทว่ ายิ่งคิดยิ่งไม่ มีคำ�ตอบ ผมจึ งยึ ด
เอาสมุดบันทึกเก่าๆ เป็นที่ตั้ง ในนั้นเขียน
ด้ วยลายมือของผม แต่ผมจำ�ไม่ ได้ว่ า
ตั วเองโรแมนติกขนาดนั่ งวาดแผนที่
พร้ อมให้ดาวสถานที่ ที่ ประทั บใจเป็น
ตั้งแต่เมื่อไหร่ นอกจากนั้นยังมี รูปสเก็ตช์
อีกหลายรู ปบอกรายละเอี ยดบริ เวณ
ที่ผมไปให้ดาวมา บางที่อยู่ใต้โต๊ะในร้ าน
หนังสือเก่ า และบางที่อยู่บนราวสะพาน
ข้ ามแม่นํ้า
ผมถอนหายใจ ก่อนละสายตาออก
จากดาวสี แดงตรงกลางแผนที่ มันต่ าง
จากดาวดวงอื่นๆ ในนั้ น ผมทึกทักเอาว่า
บางสิ่ งบางอย่างที่สำ�คัญมากๆ กำ�ลังรอ
ผมอยู่ อาจเป็นที่พักอาศั ย หรือคนที่ผม
ต้องไปพบ
นั่นทำ �ให้ ผมยอมเสียเวลาเกือบสาม
ชั่ วโมงออกตามหามั น ผมตื่นขึ้นในจุ ด
ที่ เรียกว่ าห่างจาก ตรงกลาง เอาเรื่อง
เ มื่ อ เ ที ยบกั บแผนที่ มั นคล้ า ยกั บ
บริวารรอบนอกของกาแล็กซี ดาวสีแดง
เนื่ องจากสั ญลักษณ์รูปดาวปรากฏอยู่
เบาบางเหลือเกิน เมื่อเทียบกับ ตรงกลาง
ซึ่ งผมอุตริวาดเอาไว้อย่างหนาแน่น
“พิ พพาไม่ มาด้วยหรือ” ผมหันขวับ
ไปตามเสียง หญิงวั ยกลางคนเอ่ยทักผม
และแน่นอนว่ าผมจำ�หล่อนไม่ได้
ผมยิ้ มตามมารยาท พลางเหลือบมอง
สัญลักษณ์รู ปดาวห้าดวงบนราวสะพาน
เก่ าครํ่าคร่า
ผมลากตัวเองมายังจุดศูนย์กลางของ
สัญลักษณ์รู ปดาวได้ในที่สุด หลั งจาก
ตื่นขึ้นมาแล้ วพบว่าตัวเองซุกอยู่ในกล่ อง
หน้าร้านสะดวกซื้ อ ผมก็จำ�อะไรไม่ได้อีก
เลย มี เพียงสมุ ดบันทึกแปลกประหลาด
ในเสื้อโค้ตซึ่ งผมสวมอยู่เท่ านั้น ที่พอจะ
ทำ�ให้ผมตัดสินใจได้ว่าควรเริ่มต้นตามหา
อดี ตจากตรงไหน
ขณะนี้ผมยืนอยู่กลางสี่แยก เมื่ อเทียบ
กับแผนที่ แล้ว จุดนี้ คือที่ที่ดาวหกแฉก
สีแดงสดซ่อนอยู่
ระหว่างนั้ นผมคลี่ เอาเศษกระดาษ
ในอุ้งมื อออกอ่าน เนื้อกระดาษบางส่วน
ได้ ถูกฉีกทิ้งไปก่ อนหน้านั้ นแล้ว คำ �ว่า
ยินดี ครึ่งๆ กลางๆ ถูกเขียนด้วยลายมือ
ของคนอื่ น ตัวอักษรบิดเบี้ยวเปรอะเปื้ อน
คล้ายโดนนํ้าหยดใส่ ผมจ้องข้อความนั้น
อยู่ ชั่ วครู่ ก่ อนขยำ �มันเป็ นก้ อนกลม
ตามเดิ ม
‘นั่นใคร’
ผมตะลึ งค้าง เมื่อหันกลับไปมองตรง
ทางข้ ามแยก หญิงสาวคนหนึ่งรั้งรอที่จะ
ข้ ามถนน หล่อนก้าวแล้วถอยอยู่หลาย
ครั้ งเมื่ อคลื่ นรถยนต์ ไม่ยอมปล่อยให้
หล่ อนผ่ านไป หญิงสาวตะโกนอะไร
บางอย่ างซึ่งผมไม่ ได้ ยิน ผมแน่ ใจว่า
หล่อนกำ�ลังมองมาที่ผม ใบหน้ าสวยจัด
ดูยุ่งยากใจ… ใบหน้าที่ผมรู้สึกคุ้นเคย
ฉับพลันนั้นผมรู้สึกเหมือนถูกกระชาก
คล้ ายคนที่สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เสี ยงรอบ
ด้ านเงียบสนิท เช่นเดียวกั บเสียงของ
หล่อน
“อย่ าข้ ามมา…” ผมพึ มพำ �อย่าง
เลื่อนลอย ดวงตาเบิกกว้าง “อย่าข้ามมา!”
โครม!!!
ผมตะโกนสุ ดเสียงพร้ อมกั บความ
ทรงจำ �เริ่มไหลย้ อนกลับ ผมกรี ดร้อง
เมื่ อเห็นร่างของหล่อนปลิ วตามแรงอัด
ของรถโฟร์วีลซึ่งแล่นมาด้วยความเร็วสูง
ซากมนุษย์กระจัดกระจายเหมือนเศษสติ
มือไร้เรี่ยวแรง ขาอ่อนปวกเปี ยก ผมทรุด
ลงนั่ง ไม่สามารถควบคุมร่ างกายได้
ผมร้ องไห้ อย่างหนัก แม้จะรู้ ดีว่ามัน
เป็นเพี ยงภาพอดีต
เนิ่ นนานในความรู้สึก ผมปล่ อยให้
ตัวเองลอยออกไป… ลอยห่างออกไป…
“ยิ นดีต้อนรับกลับบ้าน…” เสี ยงหนึ่ง
ดั งขึ้นอย่ างอ่อนหวานท่ ามกลางเสียง
ก่นด่าของผู้คนบริเวณนั้น ผมเงยหน้าขึ้น
ก่อนเอ่ยชื่อของบุคคลตรงหน้า “พิพพา...”
หญิ งสาวยิ้มรับ หล่ อนมีใบหน้ าคล้าย
กับภรรยาของผม และนั่นทำ�ให้ผมปล่อย
โฮออกมาอีกครั้ง
“นานเท่ าไหร่แล้ว…” ผมถามหล่ อน
“นานเท่าไหร่แล้วที่ผมเป็นแบบนี้”
พิ พพาย่ อตัวลงให้อยู่ ระดับเดียวกับ
ผม “สี่ปี… ทุกวัน…”
ผมกลื นก้อนสะอื้นลงคอเมื่ อหล่อน
พู ดจบ เสียงของหล่อนสั่นเครือ ริมฝีปาก
สั่นระริก
“ยินดีต้อนรั บกลับบ้ าน” พิพพาโอบ
กอดผม “เลิกโทษตัวเองได้แล้ว”
อย่าโทษตั วเอง… เสียงอ่ อนหวาน
ดังขึ้นจากห้ วงอดีต ผมนั่ งกุ มมือหล่อน
จนวาระสุ ดท้ายของชี วิ ต ผมผิดเอง
ผมผิ ดเองที่เดินจากมา… ผมผิดเอง…
“ยั งมีคนรอคุณอยู่” พิ พพาเสสายตา
ไปยังเศษกระดาษยั บยู่ ยี่ ลายมื อของ
หล่ อนประทั บอยู่บนนั้ น คำ �ว่ า ยิ นดี
ที่ผมไม่รู้ว่าใครเขียนในตอนแรก
ฝนตกลงมา อากาศเย็นชื้น
แต่ อ้อมกอดของหล่ อนช่ างอบอุ่ น
เหลื อเกิน
ยินดีต้อนรับกลับบ้าน
เสี ยงในฝันดังชัดเจน
ผมลืมตาขึ้น