นิตยสาร เหวย - page 4

ผมเพิ่งเดินไปบอกน้องผึ้งที่กำ�ลั งนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะ
เขียนต้ นฉบับไม่ ออกว่า “อย่ าไปกลั วว่ ามันจะไม่ ดี คิด
อะไรก็เขียนแบบนั้ น รู้สึ กอะไรก็ เขียนแบบนั้ น” แล้วก็ ลุก
ออกมาพร้อมคายกำ�ลั งใจก้ อนใหญ่ทิ้งเอาไว้พร้อมกับก๊ าซ
คาร์บอนไดออกไซด์ ขณะนี้เป็ นเวลาสี่ทุ่มแล้ ว และพวกเรา
ต้องอพยพทั้งตัว สมอง และข้าวของออกจากทีเคพาร์คก่อน
เที่ยงคืน มิฉะนั้นเราจะถูกขั งเอาไว้เหมือนหุ่นโชว์ในตู้กระจก
นั่นหมายความว่ าเราต้องปิดต้นฉบับแมกกาซีนชื่อ “เหวย” กัน
ภายในสองชั่วโมงนี้
ผมไม่รู้จักคำ�ว่า “เหวย” น้องๆ ทั้งหมดช่วยกันตั้งและเลือก
ชื่อนี้ด้วยสมองและสองมื อของพวกเขา (มือเอาไว้ใช้โหวต) น้ องๆ
บอกผมว่า มันเป็นคำ�ทักทายคล้ายสวัสดี เจอกั นก็ “เหวย” ใส่กัน
อีกฝ่ายก็อาจจะ “เหวย” กลับ
เหวยไปเหวยมาน่าเอ็นดู
น่าเอ็นดูเหมือนน้องๆ ที่พกสมองและความตั้งใจมาเต็ม
กระเป๋า เชื่อว่ าพวกเขาไม่ค่อยได้ทำ�งานหนั กต่อเนื่องกันเป็นเวลา
สี่วันสามคืนแบบนี้ สักเท่ าไหร่ คิด เขียน คิด เขียน จนกล้ามนิ้วเริ่ม
ปูดโปน กล้ามสมองเริ่มบวมเป่ง ในคืนวันพระจันทร์ไม่เต็มดวงที่น้ำ�
กำ�ลังจะท่ วมกรุงเทพฯ น้องๆ ทั้งหลายค่อยๆ กลายร่างกลายเป็นนัก
เขียน
ผมเชื่อของผมเองว่า นักเขียนคือคนที่ชอบเขียนหนังสือ
มากไปกว่านั้นเขามีความสุขกับการเขียน
แต่ก่อนที่จะมีความสุข น้ องๆ หลายคนทุกข์ทนทรมาน
บางคนนั่งกุมหั วเพราะคิดไม่ออก บางคนเกาคางจนถลอกเพราะ
คิดออกแต่เขียนไม่ ได้ บางคนขยี้ขี้รังแคร่วงหล่นลงหัวเข่าเมื่อเขียน
สิ่งที่ คิดแล้ วไม่ได้อย่างใจ
ขณะนี้ (สี่ ทุ่ มกว่า) ผมนั่ งเขียนบทบรรณาธิการอยู่
ท่ ามกลางน้องๆ ที่ตาปรือและหัวฟู เพราะนึกว่ าหมดเวรหมดกรรม
หมดหน้ าที่ที่จะต้องเขี ยนแล้ว หลังจากที่แก้และเกลาต้นฉบับจน
หายคัน ทันใดนั้นผมก็บอกให้ทุกคนเขียนคำ�แนะนำ�ตัวเองสั้นๆ บาง
คนกำ �ลังหลั บฝันหมอบอยู่บนโต๊ะ บ้างบอกว่าส่งพรุ่งนี้ ได้ไหม บ้าง
บอกว่ าเก็บคอมพิวเตอร์ไปแล้ว คำ�ตอบคื อ ไม่ได้ ต้องส่งวั นนี้
งานเขียนดู เหมือนงานที่ ไม่ต้องออกแรง แต่ใครลองนั่งลง
เขี ยนหนังสือดูสักตั้งจะรู้ ว่ามันเหนื่อยไม่ แพ้กันกับการยกน้ำ�หนัก
เพี ยงแค่น้ำ�หนักที่นักเขียนยกนั้นมั น “ล่องหน”
ไม่มี นักเขียนคนไหนอยากเขียนงานที่ “แค่เสร็จ”
เพราะงานเขียนคื อภาพจำ�ลองความคิดของเรา เขียนดีก็
แปลว่าคิดดี
น้ำ�หนักของความคาดหวั งนั้นหนั กไม่แพ้ ลูกตุ้มลู กไหน
ใครเคยแบกมันไว้คงจะรู้
ผมอาจเป็นบรรณาธิการผู้ซาดิ สม์ก็เป็นได้ ที่รู้สึกสุ ขใจ
เวลาที่ได้เห็นน้องๆ ในกองบรรณาธิ การหน้านิ่วคิ้วขมวด กุมหัวด้วย
ความท้อ และหน้างอเวลาฟังคอมเมนท์
สิ่งเหล่านั้นเป็นรองร่อยของความพยายาม
พยายาม-เพื่องานเขียนที่ดี
ผมไม่รู้ เหมื อนกั นว่าอี กห้ าปี น้ องๆ ที่ นั่งหายใจสู ด
ออกซิ เจนร่วมกั นในห้ องประชุมใหญ่ ที่ ที เคพาร์ คเหล่านี้ จะ
กระจัดกระจายไปอยู่ที่ไหน นั่ งโต๊ะทำ�งานตัวไหน อยู่ในมุมใดของ
เมือง ไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเขาใช้ปลายนิ้วจิ้ มลงไปบนคีย์บอร์ดจะเป็น
ตัวเลขบัญชี งานวิชาการ รายการสินค้า หรือว่ าบทภาพยนตร์ ไม่รู้
ว่าจะมี กี่คนที่ยัง “เขียน”
แต่ดีใจที่ เราได้มาใช้เวลาร่ วมกันสี่ วันสามคืน ดึ กดื่ น
เหน็ดเหนื่อย
หลายคนที่ผมบอกพวกเขาว่า อย่ าหยุดเขียน
ผมชอบงานเขียนของพวกเขา คล้ายดอกไม้งามยามแรก
แย้ม ยังมีเวลาอีกนานกว่าจะบานอวดความงามให้โลกชม และ
ทำ�ให้ผู้คนมีความสุข
แต่สิ่งที่ ผมบอกกับพวกเขาเป็นประจำ�คือ “เราทำ �ได้แค่
บอกว่าเราคิ ดอะไร รู้สึกยังไง มั นไม่ได้หมายความว่าจะถูกหรือต้ อง
เป็นแบบนั้นเสมอไป น้องต้องตัดสินใจเอาเอง”
ไม่ต้องเป็นนักเขียนก็ได้ แต่อยากให้พวกเขาไม่ลืมเขียน
ไม่ลืมความพยายามเพื่ องานเขียนที่ดี
เพื่อความคิดที่ดี
ก็ได้แค่บอกว่ าอยากให้พวกเขายังคง “เขียน”
เพราะการเขียนทำ�ให้เราเข้าใจสิ่งที่ เราคิด เมื่ อเข้าใจสิ่งที่
เราคิด เราจะค่ อยๆ เข้าใจตัวเอง
เมื่อเราอ่านงานเขี ยนของใครเราจะเริ่มค่อยๆ เข้าใจเขา
ดีใจที่ได้อ่านงานของน้องๆและยินดีที่เราได้รู้จักกัน (บ้ าง)
ผ่านทางตัวหนังสือ
นั่นอาจเป็นสิ่งที่ ทำ�ให้ค่ายนักเขียนสร้างความผูกพั นได้
ภายในเวลาอั นสั้น เพราะเราได้อ่านตัวหนังสือของกั นไปมา
มีคนเคยบอกว่ า “เมื่อคุณเป็ นนักเขี ยนแล้วคุณอาจจะเลิก
เขี ยนหนังสือได้ แต่คุณเลิกเป็นนักเขียนไม่ได้หรอก”
+ 04