Read me 24 - page 19

19
“ที่เลือกไปบริ จาคบนดอยไตแลงเพราะว่าเรามีโอกาสได้ไปคน
ทั่วๆ ไปบางคนไม่เคยรับรู้การมีอยู่ของพื้นที่ตรงนั้นด้วยซ�้ำ แล้วเรารู้ว่ า
เขาต้องการสิ่งไหนถ้าไม่ใช่เราเอาไปให้ จะเป็นใครเอาไปให้ มันก็เหมือน
กับพื้นที่ทั่วๆไปนั่นแหล่ะสมมุติว่าเราไปเที่ ยวต่างจังหวัดไกลๆแล้วเรา
ไปเจอสถานที่หนึ่งที่ เฮ้ ยมันน่าช่วยเหลือนะ เราไปเจอไงมันอยู่ ที่ว่าเลือก
ที่จะช่วยหรื อไม่ช่วย ถ้าเรามองแบบไม่เห็นปั ญหาเลยก็ได้นะ อย่างเรา
ขึ้นไปจะไม่ท�ำอะไรเลยก็ได้ แต่บังเอิญได้มีโอกาสไปเจอต้องมองว่ ามัน
คื อโอกาส”
ตอนที่เหมียวขึ้นไปสถานที่ จริงครั้งแรก เธอได้รับรู้ข้อมูลและ
ความต้องการของผู้คนที่นั่น จึงตั้งกล่องรับบริจาคสิ่งของที่จ�ำเป็นและ
เกิดประโยชน์สูงสุด “เป็นเครื่องกันหนาวเพราะที่ นั่นอากาศหนาวเย็น
ตลอดทั้งปี เน้นพวกเครื่องนุ่งห่มกันหนาว เสื้อกั นหนาว ถุงเท้า ผ้าพัน
คอ” เพราะต้องคิ ดถึงการล�ำเลียงสิ่งของเหล่ านี้ขึ้นไปบนดอยไตแลงด้วย
จึงจ�ำกัดสิ่งของรับบริ จาค“เราต้องคิ ดถึงตอนขนขึ้ นไปด้วย เพราะต้นทุน
ในการเดินทางสูงรถที่เราเอาไปมีพื้นที่ในการบรรจุ สิ่งของจ�ำกัดแต่โดน
ด่ ามากคนก็จะบอกว่ารับแต่ของใหม่เหรอคะหรืออะไรแบบนั้นเป็นต้น
เราก็ต้ องอธิบายไปว่าไม่ได้รับแต่ของใหม่อย่างเดียวของที่ยั งสภาพดีอยู่
ก็รับ เพราะว่าต้นทุนขนส่งมันจ� ำกัดด้วยปัจจัยหลายๆอย่าง เราเอาอะไร
ไปเราก็อยากให้มันอยู่ที่นั่นได้นานๆ”
ส่วนเรื่องงบประมาณที่ใช้ ในการจัดกิจกรรมนี้ เธอและกลุ่มเพื่อน
ปันรายได้จากร้านกาแฟออกมาส่วนหนึ่งและอีกส่วนหนึ่งจากคนบริจาค
สมทบซึ่งส่วนใหญ่พยายามรับเป็นสิ่งของเพราะไม่อยากกดดันเรื่องเงิน
มากเกินไปอยากเน้นเรื่องกิจกรรมบนดอยไตแลงมากกว่า
“มีกิ จกรรมอยู่ 3 ส่วน กิจกรรมที่ 1 ‘เก็บความประทับใจไปให้
เธอ’ นึกถึงเวลาเราไปเที่ยวสถานที่แห่งหนึ่งแล้วเราไปถ่ายรู ปกับคนที่นั่น
มีความประทั บใจในสถานที่ เราได้แต่เปิ ดดูรูปลุ งคนโน่นถ่ายกับลุงคน
นี้ โอ้วน่ารักมากซึ่งเรามีรูปเขาแต่เขาไม่เคยมี รูปตัวเองเลยแล้วอีกอย่าง
บนดอยไตแลงมีต้ นทุนในการเดินทางสูง บางคนไม่เคยลงจากดอยก็มี
ฉะนั้นเขาจึงไม่เคยเห็นรูปตั วเอง ไอเดียนี้เกิดขึ้ นจากภาพประดับที่ ร้าน
เมื่อก่อนจะมีอยู่ รูปหนึ่งเป็ นรูปทหารถือปืนวันหนึ่งทหารบนดอยไตแลง
แวะมาที่ร้าน เขาบอกว่ารูปคนนี้ เป็ นเพื่อนของเขาขอเอาไปให้เพื่อนได้
ไหม เราก็ไม่กล้าให้ เพราะว่ามั นเป็นของพี่อี กคนหนึ่งอั ดมา แล้วพอ
เราไปเล่าให้พี่เขาฟั ง พี่เขาบอกว่าเออเอาดิ เราก็เลยมานึกว่าเออคนนี้
อยากได้ คนอื่นเขาก็อยากได้เหมือนกัน ก็เลยไปนั่งเรื้อไฟล์รูปเก่าๆ ว่ า
ตัวเองถ่ายภาพอะไรไว้บ้างแล้วก็อัดไปให้ฟรี กิ จกรรมที่ 2 ‘แจกกาแฟ’
อันนี้จะให้เฉพาะทหาร ด้ วยคอนเซ็ปร้านเราเป็นร้านกาแฟก็ เลยแจก
กาแฟแรกๆ เขาก็ไม่กล้ ารับเท่าไหร่ เพราะเขาอาจจะไม่ได้มีวัฒนธรรม
แบบนี้ กิจกรรมที่ 3 ‘ฉายหนังให้เด็กๆ ดู ’ ไปฉายหนังฉายการ์ตูนด้วย
จอโปรเจคเตอร์”
ระหว่างจัดกิจกรรมบนดอยไตแลงเธอได้รับฟีดแบ็คจากคนใน
พื้นที่อยู่เรื่อยๆ“เขาบอกว่าเป็นกิจกรรมที่น่ารักแล้ วก็ขอบคุณทหารดีใจ
มากจากที่ไม่เคยมีรูปของตัวเองเขาก็ได้มี”อาจจะเป็นเรื่องเล็กๆน้ อยๆ
แต่สามารถสร้างรอยยิ้มให้กับเธอตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น“เวลาเราท�ำอะไร
แบบนี้ให้ เพื่อนมนุษย์ด้ วยกันไม่ได้ท�ำเพราะว่ามีคนมาชมว่ าเราเป็นคน
ดี จะบอกตัวเองตลอดเลยว่าเราไม่ใช่คนดีนะไอ้งานที่เราท� ำเนี่ยเราเลือก
แล้วว่า มันท�ำให้เรามีความสุขด้วย มันก็แลกมากับอะไรหลายๆ อย่าง
อย่างบางคนเขาอาจจะไปท�ำงานกับองค์ กรดีๆ เงินเดือนสูงๆอะไรแบบ
นี้มันอาจเป็นความสุขของเขา”แต่คงไม่ใช้ส�ำหรับเธอ เพราะเธอบอกกับ
เราด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุขในประโยคส่งท้ายที่ว่ า
“ความสุขของเราคื อการท�ำเพื่อคนอื่นแต่เราไม่ได้ท�ำเพื่อคนอื่น
อย่างเดียวนะเราไม่ใช่ แม่พระมีอะไรก็สงเคราะห์มอบให้ แต่เราท�ำเพราะ
เรามีความสุข เราได้เดินทาง เราได้คุยกับคนงานตรงนี้มันเอื้อต่อเราแล้ ว
มันก็ถือว่าเป็นความสุขของเรา”
‘ดอยไตแลง’ คื อฐานที่มั่ นของกองกำ�ลังกู้ชาติไทใหญ่ (Shan Stat
Army -SSA)ตั้งอยู่ ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ เขตรัฐฉานสาธารณรั ฐ
แห่ งสหภาพเมียนมา ซึ่งเป็นสถานที่ที่เหมียวเคยขึ้นไปกับกลุ่มเพื่อน
สายองค์กรพัฒนาเอกชน (NGOs) จึงเกิ ดแนวคิดทำ�ร้านกาแฟร่วม
กัน โดยใช้ชื่อว่า ‘ดอยไตแลงเฮาส์’ เพื่อเป็ นพื้นที่ส่วนกลางสำ�หรับจัด
กิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มชาติพันธุ์บนดอยไตแลง