Read me 24 - page 3

ตอนเป็นเด็กวัยรุ่น ผมมีงานประจำ�
คือเรียนหนังสือ งานอดิเรกคือฟังเพลง
ตอนนั้ นผมพกซาวนด์ อะเบาต์
(ยังจำ �กันได้อยู ่ไหม) ติดตัวจนกลายเป็น
อวัยวะ เช้าฟัง เย็นฟังทั้งเพลงไทย เพลง
สากล ทั้งร็ อค ทั้ งป๊อบ ทั ้งวง ทั้งเดี่ ยว
ฯลฯ ผมฟั งอย่างมี ความสุข อุทิศตัวให้
เสียงเพลงจนกลายเป็นผู ้เชี่ยวชาญ เป็น
นักวิจารณ์ เพลง (ผมไม่ได้อยากเป็น มัน
เป็นของมันเอง)
ในเวลาต่อมา ทำ�มาหากินกับเสียง
เพลงหลายปี ดีดั ก จนกระทั่งปั จจุบั นนี้
หลายครั้ งผมสงสัยนี่มันงานอดิ เรกของ
ผมไม่ ใช่หรือทำ �ไมมันพาผมมาไกลขนาด
นี้ กลายเป็นงาน กลายเป็ นหน้าที่ บ่ อย
หนกลายเป็ นภาระและความหนักใจ ส่วน
งานอดิเรกนั้นก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็ นอันสัก
อย่ าง
ผมทำ�อะไรผิดพลาดไปหรือเปล่าผม
ถามตัวเองซ้ำ � ยังไม่มี คำ�ตอบ อาจไม่มีคำ�
ตอบเลยก็เป็นได้ ผมแค่ เล่าให้ฟังเท่านั้นถ้า
คุณเป็นคนที่มี ทั้งงานประจำ�อันเป็นหน้าที่
และมีงานอดิเรกไว้ชโลมหัวใจให้ชุ่มชื่น เจอ
ผมเมื่อไหร่ สะกิดเรียกแล้วบอกผมทีว่าคุณ
ผสานสมดุ ลของทั้งสองสิ่งนี้ ได้อย่างไร
จ. ขวัญมงคล
ส�ำหรับฉันแล้ว เมื่อได้ ยินค�ำว่า ‘เล็ก’ หรื อค�ำอื่นๆ ที่มี ความหมายใกล้เคียง
กันฉั นก็มักจะนึกสิ่งที่มี ขนาดน้อยนิดกว่าใครเขาดูน่ารักน่าเอ็นดู ดูเป็ นความลับส่วน
ตัวที่เรารู้กั นแค่ไม่กี่คน (หรืออาจมี แค่ฉันคนเดียวที่รู้ ก็ได้) อาจเพราะความคิดเช่นนั้น
ที่ชวนให้ใครๆก็ลืมมองหาเจ้า ‘เล็ก’ นี้ไปง่ ายดาย และมันอาจน้อยใจ จนจู่ๆก็หายตัว
โดยไม่ มีใครสังเกตถึงมันเลยสักคน
แต่ ส�ำหรั บ ‘มุมเล็ กๆ’ ของ Read Me ฉบับนี้ มันดูใหญ่โตกว่าขนาดของมัน
เองเสียอีก เจ้า ‘เล็ก’ ได้มากระซิบบอกกั บฉันว่า ไม่ว่าใครก็มีมุมนี้เป็นของตัวเองทั้ง
นั้ น เป็นมุมที่ใช้หลบลี้จากบทบาทหน้าที่ในแต่ละวัน และสนุกอยู่ กับความรักและความ
ชอบอย่างเต็มที่ เจ้า ‘เล็ก’ ว่ามุมที่ว่านี้แตกต่างไปตามความชอบแต่ละคนบางคนชอบ
ต้นไม้ มุมนี้ก็จะเต็มไปด้วยสีเขียวบางคนชอบเขียนหนังสือหรื อวาดภาพมุมก็จะเต็ม
ไปด้วยรอยยางลบและเศษดินสอกุดๆมากมายนอกจากจะเป็นมุมลับๆ แล้วมุมนี้ยัง
เป็ นมุมแห่งความหวั ง เป็นมุมที่เป็นพลังสร้างสรรค์และมอบชีวิตให้กับใครๆหลายคน
ที่ได้ใช้ชีวิตกับมุมเล็ กๆ ทั้ง 12 คนในฉบับนี้
เจ้ า ‘เล็ก’ บอกกับฉันไว้เท่านี้ มั นทิ้งปริศนาเอาไว้ (แถมยังหันมาแล่บลิ้ นปลิ้น
ตาใส่) และก�ำชับให้ฉันไปเปิดอ่านและสนุกกั บมุมเล็กๆ ที่ว่าให้เต็มที่ ทุกคนก็เช่นกัน
มาสนุกกั บมุมเล็กๆ ของตัวเองด้วยกันนะคะ
รุจรวี นาเอก
บรรณาธิ การ
เมื่ อนานมาแล้วผมเคยสงสัยกั บค�ำว่า ‘คนใหญ่คนโต’
จ� ำไม่ได้แล้วว่าเมื่อไหร่ เผลอๆ น่าจะมี 10 ปีเป็นอย่างต�่ำ ค�ำถามที่สงสัยคือ
ท�ำไมไอ้ 2ค�ำนี้มันต้องติดกันด้วย “ใหญ่ไม่พอมึงต้ องโตด้วยหรือไง” ตอนเด็กก็คิด
ซื่อๆ แบบนี้
พออายุที่ เพิ่มมากขึ้นตามปีที่ผ่านไปก็ยังไม่เข้ าใจอยู่ดี ว่าท�ำไมมันต้องติดกัน
จนกระทั่งได้ ไปมีโอกาสฟังบรรยายของพี่วันชัยตันติวิทยาพิทักษ์ อดีตบ.ก.สารคดี
ที่ปัจจุบันได้ย้ ายค่ายไปอยู่ไทยพีบีเอส
พี่ วันชัยพูดถึงค�ำว่า ‘เชื่อฟัง’ และยั งได้บอกต่อไปอีกว่าค� ำ2ค�ำนี้มันไม่เหมือน
กันโดยสิ้นเชิง แต่พวกเราโดยเฉพาะคนไทยหลายๆคนชอบเอาไปอยู ่ด้วยกัน “เราควร
ฟั งทุกคนในโลกใบนี้ แต่ความเชื่อเป็นเรื่องของเรา” อาจจะไม่ได้ตรงเป๊ะ แต่สิ่งที่ผม
ได้ยินมาคือประมาณนี้
นี่ คือประโยคที่เปลี่ยนชี วิตผมจนถึงทุกวันนี้
มั นท�ำให้ผมฟังมากขึ้น ตั้งค�ำถามมากขึ้น และเปิ ดใจกว้างมากกว่ าที่เป็นอยู่
จนผมเริ่มกลับมาตั้งค� ำถามกับค�ำว่ า ‘คนใหญ่คนโต’ อีกครั้ง
ผมเชื่ อว่า Read Me เล่มนี้ (มุมเล็กของคนใหญ่) เป็นอี กจุดเริ่มต้นที่เราเริ่ ม
ตั้งค�ำถามกับสิ่งที่มันมีมาก่อนแล้ว และก็เริ่มหามุมมองที่แปลกใหม่ มาน�ำเสนอให้แก่
ผู้อ่าน
ซึ่งหน้าที่ของชาวReadMe ในเล่มนี้ก็เพียงแค่อยากจะเอาสิ่งที่คิดว่ามันน่าสนใจ
มาบอกต่ อ เผื่อว่ามันจะได้ ส่งต่อไปให้ ใครอีกหลายๆคนที่มั นอาจจะท�ำให้เขาหรือเธอ
คนนั้นได้ อะไรจากเรื่องราวตรงนี้บ้าง
และแน่ นอนReadMe เล่มนี้ก็คงจะไม่ได้เดิ นไปบอกให้ผู้อ่านทุกคนเชื่อในสิ่งที่
เราได้เอามาน�ำเสนอ แต่กลับกัน, เพียงแค่ผู้อ่านได้อ่านเรื่องราวที่น่ าสนใจก็น่าจะเป็น
เรื่องน่าดี ใจที่สุดแล้ว ส�ำหรั บเรื่องราวในคราวนี้
ส่วนจะเชื่อหรื อไม่เชื่อ
ลองฟัง Read Me เล่ มนี้ดูก่อนก็ได้ครับ
ปิยฤทธิ์ ปัญจธรรมวิ ทย์
บรรณาธิ การ
editor’s
talk