Read me 24 - page 7

7
หนึ่ง ฟิตเนส
“สิ่งแรกที่ท�ำให้พี่อยากไปฟิ ตเนสคืองานที่ท�ำอยู่นี้มันเป็นงาน
ที่เคลื่อนไหวน้อยอยู ่แล้ว เริ่ มเกิดอาการปวดหลังเริ่มรู้ สึกว่ าอ้วนจน
สุ ขภาพไม่ดี จนรู้สึกว่ าไม่ไหว แย่แล้ว พอถึงจุดหนึ่งที่รู้สึกว่ามั นต้อง
ออกไปท� ำอะไรสักอย่างแล้วก็ เลยไปออกก�ำลังกายทีแรกเทรนเนอร์มา
ชวนลองชกมวยไหม? ทีแรกพี่ ก็ไม่เอา มวย? ดู ยังไม่ดู เลย จะให้มาชก
แต่เทรนเนอร์มันก็ฉลาดถ้าอย่างนั้นท่าออกก�ำลังกายวันนี้เตะกระสอบ
ทรายก็เตะไปป๊าบ! โห เม่งแจ๋ วว่ะผมว่าคนเราจะมีอารมณ์นี้อยู่ในตัว
คื อเราได้แสดงความรุนแรงแล้วจะ ‘รู้สึกฟิ น’ ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง บางคน
ไม่ใช่ทางกาย แต่ขอไปหยาบคายบนอิ นเทอร์เน็ ต ผมว่าอันนี้ก็เป็นการ
แสดงความรุนแรงอย่ างหนึ่งนะ” เขาเล่าด้วยความสนุก
พอครั้งแรกที่เตะกระสอบทรายป๊าบ! มันเหมือนสัญชาตญาณ
ดิ บของเรามันถูกปลุกขึ้นมา เออว่ ะ แข้งขา แขนของเรามันเอาไว้ท�ำสิ่ง
เหล่านี้ มานึก เออใช่ แขนและนิ้วของเรามั นเอาไว้พิมพ์งานก็ถูก แต่
มนุ ษย์ตั้ งแต่สมั ยก่อนมันก็วิ่ งฆ่าแมมมอธด้วยแขนขานี้นี่แหละ มันก็
เริ่ มพบอีกฟังค์ชั่นหนึ่งของแขนขาที่เราไม่เคยใช้ เตะไปสักพั กหนึ่งก็เริ่ ม
ชก ล่อเป้า เออว่ะ มันสนุก! ชีวิ ตผมก็ฟอร์ แมตเดิม เมื่อไหร่ก็ ตามที่พบ
อะไรใหม่ๆกั บตัวเองแม่งรู้สึกดี”
เขาท� ำท่าตกใจเมื่อได้พบความชอบใหม่ๆ ในตัวและเมื่อถามถึง
สิ่งที่ได้จากการต่อยมวย “ก็อย่างที่บอกเป็นงานที่ เคลื่อนไหวน้อยพอเรา
นั่งนานๆ มันก็จะปวด แต่พอเราได้ไปเคลื่อนไหวมันก็ท�ำให้ร่างกายเรา
ได้ผ่อนคลาย ได้บริหารกล้ามเนื้อ มันก็จะเกิ ดบาลานซ์ ผมว่าบาลานซ์
ก็เป็ นสิ่งส�ำคัญเหมือนกัน ไม่ ใช่ว่ าจะท�ำอย่างอย่างเดียว เหมือนกับเรา
ตั้งใจท� ำงานตั้งใจท�ำงานๆมันก็ต้องมีไปเที่ยวบ้ าง
มี “workก็ต้ องมี play” พูดจบก็จิบกาแฟต่อ
“ผมว่าเราทุ กคนก็เป็ นอย่างนี้นะ พอสักพักเราจะเบื่อตัวเอง
พออะไรทุกอย่ างมันเข้าที่ รู้ แล้วว่าเป็ นแบบนี้ชอบกินอะไร รู ้ว่าชอบ
ผู้หญิงแบบไหนผู้ชายแบบไหน รู้หมดชีวิตมันไม่มีอะไรใหม่ แต่พอเรา
เริ่มค้นพบอะไรใหม่ๆ กับตัวเองมันจะเริ่มรู้สึก “เฮ้ย!ใช่หรอวะ! มันจะมี
อะไรให้เริ่ มนับหนึ่งใหม่ ผมถูกขับเคลื่อนด้วยสิ่งเหล่านี้ หนึ่งความสนุก
สอง อะไรใหม่ๆ ก็เริ่ มรู้สึ กว่า เออ ก็สนุกดีนะ” เมื่อมองเข้าไปในตาเขา
มันก็บอกถึงความสนุก ไม่แพ้ ค�ำที่พูดออกมาแม้แต่น้อย
สอง เที่ยว
“ปีหนึ่งพี่จะไปเที่ยว1ทริปใหญ่ๆก็ จะลาไปสัก2-3อาทิตย์ แล้ว
ก็ไปเที่ยวเองบางครั้งก็จะมีเพื่อนตามไปบ้ างหรือก็ไปเจอเพื่อนที่โน้นบ้าง
แต่ชอบไปคนเดียวมากกว่า” เมื่อเราถามถึงความเหงาในทริปที่สุดแสน
จะ Alone นี้ เขาก็ตอบกลับมาว่า “ถามว่าเหงาไหม มันก็ไม่ เชิงว่าไม่
เหงา โดยธรรมชาติพี่เป็ นคนไม่เหงาง่าย ใช้ เวลาอยู่กับตัวเองได้ ดี พี่ว่า
ส่วนใหญ่คนที่อ่านหนังสือก็ เป็นอย่างนี้กันนะ เที่ยวคนเดียวมันก็มีข้อดี
หลายอย่าง อย่ างน้อยมันเลยท�ำให้เราคิดและหาทางเอง”
“ในทริปที่ ไปกับเพื่อนก็ไม่ รีบไม่เร่งไปไหน เดินตามเขาไปเรื่อย
แล้วเวลาไปกับเพื่อนก็จะลงเอยด้ วยการเดินตามเขาไปเรื่อยไม่ได้คิ ด
เอง ไม่ได้ดู แผนที่เอง ไม่ได้ หลงเอง ไม่ได้ หาทางกลับมาเอง ก็มีคน
จัดการอยู่แล้วนี้หว่ า แต่พอไปคนเดี ยวเวลาหลงพึ่งใครไม่ได้แล้ว มัน
สนุกที่สุดตรงนี้ แล้วเราจะท�ำไงต่ อ ไม่มีใครคิดตารางเที่ยวให้เลยต้อง
ตัดสินใจเอง เฟลเอง ฟินเอง” เขาเล่าถึงความล�ำบากด้ วยรอยยิ้ม
บางทีรู้สึกว่าเวลาเราใช้ชีวิตปกติ เราพึ่งพาเราพาดเกี่ยวคนอื่น
เยอะบางที่เกินไป
“อยากไปกินข้าวร้านนี้ แต่ว่าเพื่ อนอีก 7 คน เถียงกันอยู่แล้ ว
ตกลงไปกินอีกร้ านหนึ่ง จะเจออารมณ์อย่างนี้ บ่อย ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแย่
อะไร แต่บาลานซ์มันก็ ต้องมี ถ้าเกิดเป็ นอย่างนี้ มึงก็อยู ่ตั วคนเดียว
ไม่ได้ เลย
ถ้าเป็ นอย่างนั้นมั นก็ต้องรู ้จักอยู่ตั วคนเดียวบ้าง เราจะได้รู้จัก
พึ่งตัวเองบ้าง มาบริหารการตัดสินใจสิ ตกลงจะไปไหนขึ้นเขาหรือลง
ทะเล โอเคขึ้นภูเขาแล้วกัน ปรากฏว่าพอขึ้นไปเจอน�้ ำป่าอะไรที่คาด
ไม่ถึ งอย่างนี้ แต่ ตัดสินใจเองไม่ ใช่หรือไม่มีใครให้โทษพอไม่มีใครให้
โทษก็ต้องแก้ปัญหาเองพี่เลยรู ้สึกว่าการอยู่คนเดี ยวให้เป็นมันจ�ำเป็น
เหมือนกัน” แววตาเขาจริงจั งเมื่อพู ดประโยคสุดท้าย
“ทุกวันนี้ คนเราวุ่นวายแต่กับเรื่องคนอื่ นทั้งที่ตั้งใจและไม่ ตั้งใจ
แต่พอมีเวลาคุยกับตั วเอง เราจะได้รู้ จริงๆ ว่าเราต้องการอะไร เรามี
ความสุขไหมตอนนี้ สิ่ งที่ท�ำอยู ่ชอบไหม” เขาท�ำสีหน้ าครุ่นคิ ด
และเมื่ อเราถามถึ งปลายทางต่ อไปก็ ได้ ค�ำตอบมาว่า
“ทุกปี จะไปญี่ปุ่ นแต่ ก็ เปลี่ ยนที่ไปเรื่ อย ปี นี้จะไปเยอรมันตั้ งใจ
จะไปงานเวิลด์บุ ๊กแฟร์ ที่แฟรงก์ เฟิร์ ต ก็ จะถือโอกาสเที่ ยวต่ อ”
เมื่อพูดจบเราก็ ขอตัวกลับ ทางระหว่าง เอกมัยซอย 10 กั บสถานี
รถไฟฟ้ าเอกมัยมั นไม่ไกล แต่ เหมื อนจงใจเว้ นว่างไว้ คงเป็น
หน้าที่ . ว่ าง . ไว้ ของวั นนี้ เพื่อให้เราได้ หยุดคิ ดและทบทวนถึง
หลายสิ่งที่ผ่านมา...