Read me 3 - page 14

14
Go On วันเดียวเที่ยวกรุ ง
เรื่อง : พิเชฐ วั ตตะสิริ ชัย / ภาพ : จิตรพงษ์ จีระฉัตร
พาพ่อเก๋า
ย่านเก่าวังบูรพา
ปู่จากพวกเราไปนานแล้ว
จากไปดั่งกาลเวลาที่เคลื่อนผ่านเลยไปทุกโมงยาม
แต่ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่ปู่ทำตกหล่นไว้ ในช่วงชีวิตของท่าน
รอให้ผมและพ่อออกเดินทางค้นหา
ปู่เคยพูดไว้ ในวันที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ว่า
“ไม่มี ใครรักษาทุกสิ่งทุกอย่างไว้ ได้ทั ้งหมดหรอก
แค่จดจำบางสิ่งบางอย่างไว้ให้หวนระลึกถึงก็พอแล้ว”
ออน ล๊อค หยุ่น ร้านกาแฟ ที่เป็นมากกว่าร้ านกาแฟ
หมุดหมายปลายทางแรกของเราถู กปักลงที่ ร้ าน ออน ล๊อค หยุ่น
ร้ านที่ในอดี ตเคยเป็นศูนย์รวมของผู้คนทั้งหลาย ตั้งแต่ สามัญชนจนจอมพล
ผู้ยิ่ งใหญ่ และเหล่ านักแสดงมากมาย ออน ล๊อค หยุ่ น มี อายุไล่เลี่ ยกับ
ประชาธิ ปไตยไทยและศาลาเฉลิมกรุง แต่ในขณะที่ศาลาเฉลิมกรุงเปลี่ ยนไป
และประชาธิ ปไตยเปลี่ยนแปลง ที่นี่แทบจะไม่ ได้ต่างไปจากเมื่อแรกเริ่มเลย
โต๊ะตั วเก่า เก้าอี้ตัวเดิม ป้าย ผนัง พื้ น ตู้โชว์ เคาน์เตอร์ ชั้ นวางของ ทุกอย่าง
เหมื อนเดิมหมด แม้ศาลาเฉลิมกรุ งจะไม่ได้ ฉายภาพยนตร์แล้ว ห้างร้านต่างๆ
ปิดตัว เปลี่ ยนแปลงไปมากมาย แต่คนที่ เคยเที่ยวที่ นี่ ก็ยังคงมาเที่ยวที่นี่ ทั้งยัง
จูงลูกพาหลานมาเที่ยว ทำให้ออน ล๊อค หยุ่น ไม่เคยว่างร้างผู้คน คนทำธุรกิจ
ทั้งหลายต่างบอกว่า การเปลี่ ยนแปลงจะทำให้ธุรกิจอยู่รอด แต่สำหรั บร้านนี้
มันเก๋าพอที่จะอยู่ได้ แม้ไม่เปลี่ยนแปลง
ลอบฟั งผู้คนในร้านสอบถามถึ งเพื่อนเก่า กับคำบอกเล่ าถึงอาการ
บาดเจ็บล้มตายของคนเหล่ านั้นผมแอบหดหู่ไม่ ได้ นั่งมองริ้วรอยที่ผ่านการขัด
ล้ างโดยกาลเวลา ผมนึกถึ งเพลง I Want To Hold You Hand ของ The
Beatles ที่ ปู่ชอบ ก่ อนจับแก้วกาแฟยกขึ้นดื่มพร้อมๆ กับพ่อ
หลังจากที่ไม่ได้ใช้วั นหยุดเที ่ยวร่วมกันมานาน ผมขอร้องให้ พ่อ พาผมเที่ยวอี กครั้งเหมือนตอนเด็กๆ แต่ครั้ งนี้ ไม่ใช่ สวนสนุก หรือทะเล แต่ เป็ นย่านวั งบูรพาภิรมย์ สถานที่ ที่ ผู้คนยุ คโก๋ หลั งวัง (ราวปี 2500 หรือยุค 60) เคยใช้ชีวิ ต เที่ยวเล่น ดูหนัง ฟังเพลง
ออน ล๊อค หยุ่น