พิมน กาฬสีห์ ผู้เขียนการ์ตูน ตุ๊กตา
พิมน กาฬสีห์ เกิดเมื่อวันที่ ๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๖๘ ที่จังหวัดลำปาง
บิดาเป็นคนไทยเชื้อสายอิตาเลียน ปู่เป็นชาวอิตาลีที่เดินทางเข้ามารับราชการทหาร
ในเมืองไทยสมัยรัชกาลที่ ๕ นามสกุลเดิมคือ Gallassi และเปลี่ยนเป็น กาฬสีห์
เมื่อครั้งจอมพล ป. พิบูลสงครามเป็นนายกรัฐมนตรี เมื่ออายุได้ ๔ ขวบ มารดา
เสียชีวิตจึงอยู่ในความดูแลของป้า พออายุได้ราว ๑๑-๑๒ ปี บิดาเดินทางกลับไป
เรียนดนตรีที่ประเทศอิตาลี และได้ฝากเขาไว้กับอาจารย์ศิลป พีระศรี เพื่อเข้าเรียน
วิชาศิลปะ
สำเร็จการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๖ จากโรงเรียนอัสสัมชัญ บางรัก เมื่อ พ.ศ. ๒๔๘๓
แล้วได้เข้าศึกษาต่อที่โรงเรียนเพาะช่าง เริ่มเข้าทำงานครั้งแรกที่บริษัท มิตซูบิชิ ในตำแหน่งหน้าที่
ผู้ควบคุมการซื้อ-ขายไม้ สำหรับการสร้างค่ายเชลยศึกที่จังหวัดนครนายก และสะพานข้ามแม่น้ำแคว
ต่อมาประกอบอาชีพเป็นครูโรงเรียนอัสสัมชัญ เป็นเวลา ๒ ปี และในปี พ.ศ. ๒๔๘๙ เข้ารับราชการ
ทหารอากาศเป็นเวลา ๒ ปี ๖ เดือน
ในปี ๒๔๙๒ พิมน กาฬสีห์ เริ่มทำงานหนังสือพิมพ์ในฐานะ นักเขียนเรื่องและภาพประกอบ ได้ผ่านงานหนังสือหลายฉบับ สมัครงานเป็นคนเขียนภาพประกอบ ให้ หนังสือสยามสมัย ของ อารีย์ ลีวีระ บรรณาธิการ คือ คุณชั้น แสงเพ็ญ ต่อมาเขียนให้ แสนสุข สยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์ และชาวกรุงที่ วิลาศ มณีวัต เป็นบรรณาธิการ
พ.ศ. ๒๕๐๐-๒๕๐๖ เข้าร่วมเป็นกรรมการดำเนินงานให้กับสมาคมสุขภาพจิต ตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง เป็นระยะเวลา ๖ ปี
พ.ศ. ๒๕๐๖ ได้รับทุนไปดูงานด้านการจัดทำหนังสือเด็กและการ์ตูนสำหรับเด็กที่ประเทศอังกฤษ ฝรั่งเศส ฮอลันดา เบลเยี่ยม สวิสเซอร์แลนด์ เป็นเวลา ๓ เดือน
พ.ศ. ๒๕๐๖-๒๕๒๖ เข้าร่วมเป็นกรรมการโทรทัศน์เพื่อการศึกษาศูนย์เทคโนโลยีเพื่อการศึกษา กรมการศึกษานอกโรงเรียน กระทรวงศึกษาธิการ
พ.ศ. ๒๕๒๒ ได้รับเชิญจากประเทศไต้หวันให้ไปดูงานด้านโทรทัศน์
พ.ศ. ๒๕๒๔ การ์ตูน “ตุ๊กตา” ได้รับรางวัลโล่เกียรติคุณจากสำนักงานเยาวชนแห่งชาติ (สยช) สำนักนายกรัฐมนตรี ในฐานะที่เป็นการ์ตูนดีเด่นสำหรับเยาวชน อายุ ๘ ขวบขึ้นไป
นิตยสารการ์ตูน “ตุ๊กตา” ได้รับการจัดทำมาตั้งแต่เมื่อเริ่มงานเขียนการ์ตูน เมื่อปี พ.ศ. ๒๔๙๕ นามปากกา “ตุ๊กตา” มาจากชื่อเล่นของลูกสาวคนโต ตัวละครอื่นๆ อาทิ หนูหน่อย หนูไก่ ก็มาจากชื่อของลูกๆ ส่วนตัวละครหนูนิด และหนูแจ๋ว เป็นตัวละครที่สร้างขึ้นเองจากจินตนาการ
การ์ตูน “ตุ๊กตา” เป็นภาพสะท้อนจากอุดมการณ์ในการทำงานของพิมนที่ว่า
“ต้องการให้เด็กเห็นของที่ไกลตัว เห็นโลกกว้าง และอย่าประมาทเป็นอันขาดว่า เด็กโง่กว่าผู้ใหญ่”
รวมทั้ง
“สิ่งตีพิมพ์ที่เป็นพิษภัยแก่เยาวชน เป็นเรื่องที่ควรจะถูกกำจัดให้สิ้นไปอย่างจริงจัง”
๒
