Read me 28 - page 3

EDITORIAL ฉันเคยได้ยินถึงประโยคที่ผู้ใหญ่มักพูดกันว่ า “เด็กสมัยนี้ ..” เมื่อเห็น
บรรดาเด็ กและวัยรุ่นยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นจนกลายเป็นอวัยวะอี กชิ้น
ไป มันมักตามด้วยอาการส่ ายหัวเหมือนกับหมดหวังในอนาคตที ่อยู่ในมือ
ของเด็กที่ ก�ำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์อยู่นี้ ใครหลายคนอาจมองว่ามัน
เป็นปัญหาของสังคม แต่หากเราลองคิดไตร่ตรอง ในทุ กวันนี้เทคโนโลยีได้
กล่ าวเข้ามาส่วนหนึ่งของชีวิตประจ�ำวันของมนุษย์เราเกือบทั้งหมด จึงไม่
น่ าแปลกใจหากในอนาคตทักษะการใช้เทคโนโลยีจะถูกบรรจุลงในหลักสูตร
การศึ กษาเข้าสักวั น
เราไม่อาจปฏิเสธได้ว่าในอนาคตข้างหน้ าทักษะการใช้เทคโนโลยี
อย่าง โทรศัพท์สมาร์ทโฟนและแท็บเล็ต จะกลายเป็นทักษะส�ำคัญในการ
ด�ำรงชีวิตของเด็ กในรุ่นต่อไป เพราะโลกยังหมุน และทุกคนต้องเดิ นตาม
เด็กในวันนี้ย่อมกลายเป็นผู้ใหญ่ที่กุ มโลกเอาไว้ สิ่ งที่เราในทุกวันนี้นั้ นท�ำได้
ก็คื อเรียนรู้ ในความเป็นเขา และชี้น� ำไปในทางที่ถูกต้อง
‘การพัฒนาเด็กเป็นพื้นฐานของการพัฒนาสังคม’ เป็นปรัชญาประจ�ำ
วิชาเอกของฉัน และมันท�ำให้เชื่อมั่ นว่าการลงมือท�ำสิ่งเล็กๆในวันนี้จะน�ำพา
ไปสู่อนาคตที่ยิ่งใหญ่ได้ อย่างแน่นอน
เมื่อสองสามปีก่อน ผมเคยถึ งกับตะลึงพรึงเพริ ดกับภาพที่เห็นตรง
หน้ า สายตาพบเห็นเป็นเด็กผู้หญิ งไซส์ประถมต้นกำ�ลั งนั่งกดโทรศัพท์
สมาร์ ทโฟนอย่างคล่องแคล่ว ไม่กี่อึดใจต่อมา น้องหนูคนนั้นกดโทรหาปลาย
สายซึ่งคาดว่าน่าจะเป็ นแม่ของเธอ และเริ่มการสนทนาอย่างแคล่วคล่อง วัน
นั้ นจำ�ได้ดีว่าคำ�ถามที่ผุดขึ้นมาคือ นอกจากคอมพิ วเตอร์ในยุคสมัยนี้จะถูก
ย่อขนาดลงมาเหลือเพียงเท่าฝ่ามือแล้ว อายุ ของผู้ใช้งานยังลดลงมาถึงอายุ
เพี ยงนี้แล้วหรือ ความคุ้นเคยเดิมๆ กับภาพจำ�ที่ว่า โลกในแต่ละวันของเด็ ก
ประถมมีเพียง มาโรงเรียน วิ่งไล่จั บ หาขนมอร่อยๆ กิน และกลับบ้านไปดู
การ์ ตูนนั้น ได้ถูกรี เซ็ตขึ้นใหม่ โดยน้องผู้หญิงคนดังกล่าวที่ยังคงโทรคุยกับ
ปลายสายอยู่ตรงนั้นต่อไป
ผ่านวันนั้นมา เวลาก็ชั่วระยะหนึ่ง เด็กประถมกับสมาร์ทโฟน และ
รวมถึงเทคโนโลยีอื่นๆ ไม่ใช่ภาพแปลกตาอีกต่อไป ในยุ คสมัยที่โลกเปลี่ยน
ทุ กวัน เทคโนโลยีก็พัฒนาตาม พ่อแม่ซึ่งเดิ มก็ต้องวิ่ งให้ทันโลกที่โคจรเร็ วขึ้น
ทุ กที ไม่มี เวลามาเล่านิทานก่อนนอนให้ลูกฟัง เด็กยุคใหม่ที่ลืมตาดูโลกขึ้น
มาก็ เจอเพื่อนใหม่เป็นวัตถุทรงสี่เหลี่ยม มีหน้าจอตรงกลาง ทุ กวันนี้พวกเขา
เลิกเขี่ยดินเขี่ยทราย หันมาเขี่ยหน้าจอเพื่อนใหม่รายนี้ เพื่อให้มั นเล่านิทาน
ให้ ฟังแทน
เมื่อมันไม่ใช่เรื่องผิดปกติอีกต่อไป ผมจึงบอกกับตั วเองว่า ผมจะไม่
ถามแล้วว่า ทำ�ไมเด็กยุคนี้ ถึงจ้องหน้าเจ้าเพื่อนทรงสี่เหลี่ยมมากกว่าหน้าของ
พ่อแม่ตัวเองในแต่ละวันเสียอีก
แต่คำ�ถามที่อยากจะหาคำ�ตอบให้ได้ต่อจากนี้คือ ในเมื่อเทคโนโลยี
ได้ กลายเป็นอวั ยวะที่ 33 ของเด็กยุคนี้ ตั้งแต่เริ่มจำ�ความได้
และเหมือนเทคโนโลยีมันจะมีคุณมากอนั นต์ แต่ผลเสี ยก็แปรผันเป็น
เงาตามตัว อย่างที่ผู้ใหญ่หลายคนวิเคราะห์กันมานานนม
ฉะนั้น เราสามารถทำ�ให้พวกเขา เรียนรู้ที่ จะอยู่กับเทคโนโลยี แล้ว
ใช้มั นให้เกิดประโยชน์สูงสุดได้อย่างไร
ผม ผู้ซึ่งแก่เกินกว่าจะถูกเรียกว่าเด็กในขวบปีนี้ ได้แต่คิดสงสัยและ
นึ กถึงวันนี้ของเด็กผู้ หญิงไซส์ประถมต้นคนนั้ นเสมอ
จากมนุษย์ Gen Y ที่เขียนบท บก. ถึงเด็ก Gen Z ผ่านเครื่อง
คอมพิวเตอร์
ไม่ว่ายุคไหน ก็มี ‘เรื่องของเด็ ก’ อยู่เสมอ ซึ่งเรื่องเหล่ านั้นดูจะ
เป็น ‘เรื่องใหญ่’ ของผู้ใหญ่อยู่ตลอด
ตั้งแต่คนรุ่นผมที่เติบโตมากับโลกของการ์ตูน ทั้งที่เป็นเล่มๆ และ
เป็นเรื่องๆ บนทีวี นี่ยังไม่รวมถึงเกมที่คลั่งกันมาตั้งแต่แปดบิ ตจนตอนนี้
กลายเป็นความคมชัดเท่าไหร่แล้ วก็ไม่รู้ ก็จ�ำได้ว่าตอนนั้นผู ้ใหญ่ในบ้านก็
กังวลว่าเจ้าเด็กทั้งหลายจะเติบโตมาเป็นยังไงท่ามกลางสิ่งล่ อสิ่งเร้ารอบ
ตัว จนกลายเป็ นประเด็นใหญ่ที่ เด็กเล็กๆ อย่างเราไม่เคยรู้
มายุคนี้ จากที่เป็นการ์ตูนและเกม กลับกลายเป็นอิ นเทอร์เน็ต
ที่ ผู้ใหญ่หลายต่อหลายคนจะเห็นว่ามั นเสมือนดาบสองคมที่ต้องได้ รับ
การควบคุมดู แลเป็นพิเศษ เพราะในโลกออนไลน์เป็นระบบนิเวศที่หลาก
หลายยากจะเดา เหมือนป่ารกชั ฏที่มองไม่ ออกว่าในพุ ่มหญ้านั้นเป็น
ดอกไม้สุดสวยหรืองูพิษที่ขดอยู่
แถมดูแล้วการควบคุมนั้นยิ่งนับวั นก็ยิ่งยาก เพราะเทคโนโลยีที่
พัฒนาไปสวนทางกับราคาที่ถูกลง จากเป็นอุปกรณ์ส�ำหรับผู้ ใหญ่ก็เริ่ม
ลดระดับ รวมถึ งเศรษฐกิจที่ดูแล้วย�่ ำแย่จนพ่อแม่ผู ้ปกครองอาจไม่มี
เวลามาโฟกัสลูกได้อย่างที่ควรจะเป็ น เด็กหลายคนถึงถูกปล่อยอยู่กับ
อินเทอร์เน็ตและแกดเจดสารพัด ขลุ กอยู่กับมันวันละหลายนาน
แต่นั่นแหละครับ ตอนที่ผมยังเด็ก ก็ไม่เห็ นมีใครจะรู้ว่ าการ์ตูน
เกม และอะไรที่พ่อแม่ดูจะเป็นห่วงเป็นพิเศษกลั บกลายเป็นเนื้ อเดียวกับ
ความคิดและจิตใจ หล่อหลอมให้ผมหรือเพื่อนร่วมรุ่นนับร้อยจะเติ บโต
ได้ เป็นผู้ใหญ่ที่ ดูแล้วพวกท่ านก็ไม่ห่วงอะไรนักในวันนี้
อย่างที่บอกว่าผลพวงจากการสิ่งที่เกิดขึ้นตามกระแสและกาล
เวลานั้นส่ งผลเกินจะคาดเดา เด็กรุ ่นนี้จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่แบบไหนใน
อนาคต เบื้องต้นเราจะไปกล่าวโทษเทคโนโลยีหรือสิ่งเร้าที่เกิดขึ้นตาม
ห้วงเวลาก็คงไม่ได้ หันกลั บมาพึ่งพาสิ่ งที่พอจะเดาได้มากกว่าจะดีไหม
ก็คื อการดูแลอย่างไว้เนื้ อเชื่อใจ อย่ าไปก�ำหนดกฎเกณฑ์อะไรที่ ท�ำให้
เขารู้สึกว่ าเติบโตมาเหมือนเป็นหุ่นยนต์ ที่ถูกโปรแกรม เพราะนั่นอาจ
เป็ นแนวคิดของการสร้ างเทคโนโลยีที่ แย่กว่าสิ่งที่ เราเฝ้าคิ ดว่ามันเลว
ร้ายไม่รู้กี่เท่าตัว
รุจรวี นาเอก | บรรณาธิการ
สรพงศ์ อ่องแสงคุณ | บรรณาธิการ
ณัฐชนน มหาอิทธิดล | บรรณาธิการบริหาร