Read me 28 - page 7

“คำ�ว่าทีมชาติสำ�หรับผมมันยิ่งใหญ่มาก” จาก
เด็ กวั ดคนหนึ่ ง มาวั นนี้ เป็ นนั กกี ฬาที มชาติ
ได้เหรียญจากการแข่งขันเอเชียนเกมส์ มันเป็นเรื่อง
ที่มาไกลมากสำ�หรั บผม
สถาบันที่สร้างและสนับสนุน
โรงเรียนกั ลยาณีศรี ธรรมราช จังหวัดนครศรีธรรมราช
เป็นโรงเรียนสมัยมัธยมของผม ผมอยู่ที่นั่ นในช่วงที่ เริ่มเป็น
นักวิ่ง ซึ่งมีคุณครูคอยให้การสนับสนุน ประมาณ มัธยมศึกษาปี
ที่ 2 มีความรู้สึกอยากจะเลิกวิ่ง เพราะตอนนั้นผมมีอาการบาด
เจ็บแล้ วเกิดท้อ แต่อาจารย์ท่านหนึ่ งชื่ออาจารย์ผาสุก บอกผม
ว่า ท�ำต่อไปเถอะ อายุเรายั งน้อย เรายังไปได้อีกไกล เลย
จุดประกายให้ผมมี ก�ำลังใจจะกลับไปวิ่งอีกครั้ง ตั้งแต่นั้นผม
ก็ตั้งใจซ้อม จนแข่ งได้ที่สามของภาคใต้ จากที่ เคยสู้ใครไม่ได้
ก�ำลังใจก็มา ผมก็ เลยแข่งขั นอย่างจริงจังมาเรื่อยๆ
กับบทบาทนักกีฬาที มชาติ
ผมเริ่มเก็บตัวติดทีมชาติตั้งแต่มัธยมปลาย มาติดทีม
ชาติเป็นนั กกีฬาข้ามรั้วก็ช่วงปี 1 ตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย
กรุงเทพ กระบวนการที่เข้าไปทีมชาติได้ต้องผ่านอะไรเยอะมาก
ผมแข่งเป็นร้อยครั้งและชนะมาเรื่อยๆ ตั้ งแต่ระดั บเยาวชนถึง
ระดับประชาชน ช่วงแรกๆ ก็เป็นมือสามมือสี่ แล้วก็ไต่เต้ามา
เรื่อยๆ ตอนนั้นเรายังเป็นเด็กประสบการณ์ยังไม่เท่ารุ่นพี่ ก็วิ่ง
จนรุ่นพี่ เขาเลิกไป ชนะบ้าง แพ้บ้าง จนได้มาอยู่มือหนึ่งมื อสอง
และติดทีมชาติหลังจากนั้ น
การมีโค้ ชและการเป็นโค้ ชไปพร้อมกัน
อาจารย์อุ ทัยคือโค้ ชที่สอนผมจนติดทีมชาติ แต่หลัง
จากนั้นก็มีโค้ ชชาวรัสเซียบ้าง ชาวอเมริกันบ้าง ปัจจุบันเป็น
โค้ชหญิงชาวอเมริ กันที่เคยแข่งวิ่งให้ทีมชาติไทย ชื่อ ทรีเซีย
โรเบิร์ตส์ เขาจะมาเมืองไทย 6 เดือน ส่วนอีก 6 เดือน ก็จะ
ไปท�ำงานที่ประเทศอื่ น คือจะไม่มีโค้ชที่อยู่ ซ้อมประจ� ำให้กับ
ผม แต่ผมคิดว่าเป็ นอย่างนี้ มันมีข้อดี ตรงที่ท�ำให้เราต้องรับผิด
ชอบตัวเอง เพราะนอกจากผมต้องซ้อมตัวเอง ช่วงที่ไม่มีโค้ช
ให้นักกีฬาวิ่งข้ ามรั้วคนอื่น ผมก็ต้องเข้ามาดูแลน้องๆ เยาวชน
ทีมชาติด้ วย โดยมีพี่ วัลลภา พันธุ ์สูงเนิน นักกีฬาประเภท
นี้ อีกคนที่จะช่วยกันดูแล เหมือนเราต้องคอยเป็นหลักให้
น้อง วิธีการซ้อมคือ เราวิ่งน� ำไปก่อน สอนเทคนิ ค เสร็จปุ๊ปก็
วิ่งกลับมา แล้วก็แนะน�ำน้ อง พอน้องวิ่งกลั บมาผมก็แนะน�ำ พอ
เสร็จผมก็วิ่งต่อ (หัวเราะ) แต่ก็ไม่ใช่ว่าเทคนิคการวิ่ งของผม
ถูกต้องนะ แต่ ณ เวลานั้นเราเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดแล้วเพราะ
มีประสบการณ์มากกว่าพวกเขา
นักกีฬาคือนักรับผิดชอบตัวเอง
ผมไม่เคยน้อยใจที่ไม่มีโค้ชอยู่ประจ� ำ คือเรารู้กันอยู่แล้ว
ว่าตอนโค้ชไม่ อยู่สอน เราจะต้องซ้อมกั นอย่างนี้นะ เราก็ท�ำ
หน้ าที่ของเรา ตัวผมเองก็เคยมี โอกาสไปเก็บตัวที่บ้านของโค้ ช
ที่อเมริ กา และการที่ได้ดูแลน้องๆ ก็ ถือว่ าเป็นประสบการณ์
ที่ฝึกให้เราเป็นโค้ชไปในตัว มองในมุมหนึ่งมันก็เป็นการสั่งสอน
ให้เรารู้จักโต ให้ เราควบคุมดูแลน้องได้ อีกอย่างหนึ่งถ้าโค้ช
อยู่กับเราประจ�ำ เราก็เหมือนเด็ก ต้องคอยป้ อนตลอด การ
ดูแลกันในแบบนี้มันก็มีข้อดีคือให้เราได้เรียนรู้ด้วยตัวเองไปด้วย
โค้ ชฝรั่งของนั กวิ่งที่ พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย
โค้ชผมดุมาก เคี่ยวมาก ไม่ มีใครกล้าหือ (หัวเราะ) แต่
เป็นตัวอย่างที่ดีนะ เพราะท�ำให้การฝึกซ้ อมเข้มข้ นขึ้น ยอมรับ
ว่าตอนแรกผมเครียดมาก แต่ตอนนี้เขาเป็นเหมือนแม่อี กคน
ของผมเลยนะ เราสื่อสารกันเป็นภาษาอั งกฤษ เมื่อก่อนผมพูด
ไม่ได้เลย ผมเป็นคนเรียนไม่เก่ง กับภาษาอั งกฤษนี่ช่วงแรกไม่
ยอมพูด ใช้ ภาษาท่าทางอย่างเดียว แต่พอต้องไปซ้อมที่อเมริกา
เราก็รู้สึกว่ ามันไม่ได้ แล้ว ต้องท�ำความเข้าใจมากกว่านี้ ภาษา
มันจ�ำเป็ นในการสื่อสาร เลยเริ่มฝึกตัวเอง เวลาอ่ านหรือฟังค�ำ
ไหนไม่เข้าใจ ผมก็ พิมพ์ เข้าไปในกูเกิ้ลเลย (หัวเราะ) แต่มัน
แปลมั่วมาก ไม่ได้ผล เลยมาเริ่มเปิดดิกชันนารี แล้วลองเรี ยบ
เรียงประโยคเอง ค�ำไหนเขาพู ดมาแล้วเราไม่รู้ค�ำศั พท์ก็ไปเปิด
หาความหมาย ไวยากรณ์ อะไรเราไม่รู้หรอก แต่ก็ฝึกไปเรื่อยๆ
จนตอนนี้ ก็ดีขึ้ นมาก สื่อสารได้หมดแล้ว
ต่อให้รักมากแค่ไหนก็ มีท้อ
เรื่องที่ท�ำให้นั กกีฬาทุกคนท้อเหมือนกันคือเรื่องอาการ
บาดเจ็ บ มั นท�ำให้เราดร็อปทุ กอย่ าง ทั้ งความคิ ด และ
สมรรถภาพในการวิ่ ง ส่งผลกระทบกั นไปหมด ท�ำให้คิดมาก
เครี ยดจนท�ำอะไรไม่ได้เลย บางครั้ งเราก็จมอยู่กับอาการบาด
เจ็บของตัวเอง บางทีมันวิ่งได้แต่ก็มีปัญหาจุกจิก ซึ่งเราก็ชอบ
เก็บมาคิด แล้วเอาไปปะปนกับแมตช์การแข่งขั น บางครั้งบาด
เจ็ บมากๆ จนร้องไห้ก็มี อย่างผมเป็ นนักกีฬาวิ่งข้ามรั้ว ซึ่ง
นั กกีฬาประเภทนี้ มักจะมีอาการเจ็ บหลัง เพราะมันเป็ นกีฬา
ที่ทั้ งต้องวิ่ งกระโดดขึ้ นไปเพื่อข้ ามรั้วแล้วจังหวะที่ลงพื้ นขาจะ
ต้องรับน�้ำหนักถึง 3 เท่ าของน�้ำหนักตัว มั นท�ำให้เกิดการบาด
เจ็บง่ายมาก
7