Read me 28 - page 49

Release Me
text illustrate
รุจรวี นาเอก SRW
เราไม่มีวันเหมือนเดิม
“นั่นนิดาไม่ใช่เหรอ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความวุ ่นวายในตลาดยามเย็น
เมื่อหันไป หญิงสาวคนหนึ่งยิ้มจนตาหยีให้กับฉัน ฉั นมองเธอ
นึกอยู่ครู่หนึ่ง ภาพเด็กสาวผมเปียที่นั่งเรียนข้างกันปรากฏขึ้น
จากรอยร้าวของความทรงจ� ำ มันซ้อนทับกับภาพเบื้องหน้ า
จนสนิท ฉันจึงจ�ำเธอได้ และยิ้มตอบ
“เป็นยังไงบ้างไม่ได้ เจอกันนานเลย” เธอถามฉันเสียง
ใส มือที่ถือถุงกับข้ าวนั้นกระชับไว้แน่นขึ้น ฉั นเองก็เช่นกัน
แม้จะท�ำได้แค่ยิ้มกลบเกลื่อนอาการเก้อเขิ น แต่ปฏิเสธไม่ได้
เลยว่าเราทั้งคู่ต่ างก็ดีใจมากเพียงใด
“ก็ สบายดี ช่ วงนี้ งานที่มหาลัยเยอะน่ะ นี่ ว่างแล้ ว
เลยออกมาซื้อของที่ตลาดกิ นบ้าง ไม่งั้นขาดสารอาหารแย่”
ฉันตอบไปตามตรง พลางชูถุ งข้าวแกงสองสามอย่างที่ซื้อมา
จากร้านประจ�ำให้เธอดู
“เราก็ เหมือนกัน สอบเยอะมาก นี่แทบอ่านหนังสือ
ไม่ทันแล้ว” เธอหัวเราะร่ วน สองมือไพล่ หลัง ดวงตาคู่ นั้น
เปล่งประกายเมื่อจับจ้ องมาที่ตั วฉัน
“ยังเหมื อนเดิมเลยนะ” เธอกล่าว นัยน์ตาคู่นั้นสะท้อน
ภาพของเด็กสาวผมยาวยุ่งและพั นกันเป็นรังนก ซึ่งมักสวม
เสื้อยืดคอย้วย กางเกงขาสั้น ใส่รองเท้าแตะ ปั่นเจ้าสองล้อ
คู่ใจมาตลาด เด็กสาวคนนั้ นชอบหัวเราะเสียงดังและเข้ามาก
อดเธอแรงๆ เสมอ เธอมองเห็นเป็นเช่ นนั้น
รอยยิ้มบนใบหน้าของฉั นค่อยๆ เลือนหายไปโดยที่
คู ่สนทนาไม่ทันสั งเกต เธอเริ่มพูดถึงเรื่องของเราในวันวาน
ถึ งการละเล่นสนุกสนาน ความลับใต้โต๊ะเรียน หรือท้องฟ้า
ที่เคยมองจากระเบียงยามบ่าย ค�ำพู ดเหล่านั้นไม่อาจสะกด
ให้ฉันเห็นภาพที่ เธอเห็น แต่มันกลับสะกิดแผลใจจนปริแตก
เป็นเศษเล็กเศษน้อย
เพื่อนเอ๋ย ฉั นเปลี่ยนไปแล้ว
ฉันไม่ใช่เด็กหญิงคนเดิมที่เราเคยรู้ จัก เดือนปีที่ผ่ านมา
ความเจ็ บปวดได้หล่อหลอมให้ ฉันเป็นคนใหม่ ดวงตาใสซื่อ
ของฉันถูกฉาบด้วยหมอกควันจากเมื องหลวง ฉันจึ งได้พบใน
ความจริง ฉันเห็นบันไดมนุษย์ไว้คอยเหยียบย�่ำให้ถึ งฝัน ฉัน
ได้ ยินค�ำลวงมามากมายจนใจหยาบกร้านไม่เชื่อใคร ฉันจึงท�ำ
ต่ อมน�้ำตาหายจนร้องไห้ไม่เป็น และสิ่งเหล่านี้ที่ท�ำให้ฉันเป็น
ฉันในวันนี้ ไม่ใช่วันนั ้น วันที่เรายังรักใครสักคนโดยปราศจาก
ความกลัว และศรัทธาในความฝันหมดใจ
“ฉันดีใจที่เธอไม่ เปลี่ยนไปนะ” เธอยิ้มและหัวเราะ
กั งวาน ฉันฝืนยิ้ มกลับ และเมื่ อได้เพ่งพิ จารณา เธอเอง
ก็ เปลี่ ยนไปเหมือนกับฉั น กลายเป็นหญิ งสาวที ่ฉันไม่รู้ จัก
นั่นท�ำให้ ฉันเศร้าใจ ว่าเราไม่มีวันเหมือนเดิมตลอดกาล
ฉันพยายามกลืนก้อนสะอึกลงคอ แสร้งยิ้มให้สดใส
มากกว่าเดิมเพื่ อปกปิดแววตาเจ็บปวดไม่ให้เธอรั บรู้ ฉั นจึง
เริ่ มโกหก เล่นเป็นซากของฉันในวันเก่ าที่ตอบเธอกลับไปว่า
“เธอก็เหมือนกัน”
49