Read Me 35 - page 43

43
35
ป้ายชี้บอกทางตั้งอยู่ตรงหั วมุมของสามแยกพอดี ป้ายชี้ ไปทางซ้ายเป็นรูปเงาของ
เสือลายพาดกลอน ป้ ายชี้ไปทางขวาเป็นรูปเงาของสิงโตที่มีขนอยู่เต็มแผงคอ
เด็กชายแหงนหน้ายื นจ้องป้ายนั้นอย่างไม่ละสายตา เสือหรื อสิงโตจะน่าดู กว่ากัน
เขาก็ยังไม่ แน่ใจ พลางใช้นิ้วชี้แตะๆ บริเวณขมับ หัวคิ้วสองข้างเริ่มขมวดเข้าหากัน ปาก
เริ่มกลายเป็นเลขศูนย์
“ไงลูก จะไปดูอะไรก่อนดี พ่อว่าไปดูสิ งโตก่อนดีกว่ า สิงโตมันเป็นเจ้าป่า ยิ่งใหญ่
กว่าเสืออยู่แล้ว” ไม่ทันจะจบประโยคดี ผู้เป็นพ่อก็โอบไหล่เด็กชายพาเดินไปทางขวา
ทันที เขาฝืนแรงแขนของพ่ อเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังไปมองที่ป้ายชี้ บอกทางนั้นอีกครั้ง
“ลายเสือมันสวยกว่าสิ งโตนะพ่อ ไปดูเสือก่อนได้มั้ยครั บ” เขาพูดเสียงอ้อมแอ้ ม
อยู่ในคอ
“เดี๋ยวค่อยกลับมาดูก็ได้ลู ก แม่ก� ำลังรออยู่ที่ศูนย์ อาหาร ใกล้ๆ กับกรงสิงโตพอดี
รีบไปก่อน กลัวแม่จะรอนาน” พ่อเอ่ยปากกับลูก แต่สายตากลับมองไปยังเบื้องหน้า
เด็กชายเบะปาก ฝืนใจก้าวเท้ าเดินไปยังกรงสิงโตอย่างหลี กเลี่ยงไม่ ได้ พลาง
จินตนาการถึงริ้วขนลายสีด�ำที่พาดอยู่บนขนสีน�้ำตาล
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ทันไรก็จวนเจียนจะถึงเวลาปิดบริการของสวนสัตว์แล้ว
เด็กชายนึกขึ้ นได้ว่า เขายังไม่ได้ไปดูเสือลายพาดกลอนเลย
“พ่อครับๆ ผมยังไม่ได้ไปดูเสือเลย” เขากระชากชายเสื้อของพ่ อ
“สวนสัตว์จะปิ ดแล้วลูก นี่ก็ เย็นแล้ว พ่อว่าเสื อมันคงหนีไปพักผ่อนแล้วล่ ะ
ไว้วันหลังพ่อพามาใหม่นะ” ไม่ทันจะจบประโยคดี พ่อก็หันไปพูดกับแม่เรื่องจะขับรถ
กลับทางไหนดี เพราะรถติดเหลือเกิน
น�้ำตาเริ่ มคลอที่เบ้าตาของเด็กชาย จังหวะเดี ยวกับที่เขาเหลือบไปเห็นหุ ่นปูนรูปเสือ
ขนาดเท่าตัวจริ งตั้งตระหง่านอยู่ตรงประตูทางออกของสวนสั ตว์
...
สมุดบัญชีเงินฝากกับโทรศัพท์มือถือวางอยู่ บนโต๊ะ
ชายหนุ่มนั่งจดจ้องสองสิ่งนี้ มาสักพักใหญ่แล้ว ดูจากสีหน้าบ่งบอกว่าภายในใจ
มีสิ่ งที่ต้องตัดสินใจครั้ งใหญ่ เขาเอามือกุมขมับและใช้นิ้วบีบนวดเพื่อคลายกล้ามเนื้อ
ก่อนจะหยิบสมุดบัญชีเงินฝากหน้าล่ าสุดขึ้นมาดู
จ�ำนวนเงินที่ปรากฏบนหน้าสุ ดท้ายคือเงินจ�ำนวนหลักหมื่นก้อนสุดท้ายที่เขามีอยู่
จริงๆ แล้วก่อนหน้ านี้เขายังมีเงินอีกจ�ำนวนมากที่เคยไปร่วมลงทุนท�ำธุรกิจกับเพื่อนสนิท
มันเป็นเงิ นก้อนใหญ่ที่เขาเก็บมาตลอดการท�ำงานหลายปี แน่ นอนว่าธุรกิจนั้นขาดทุน
อย่างหนัก ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้
“ฮัลโหล เออมึง... ช่วงนี้กู ต้องใช้เงินว่ ะ ช่วยกูหน่อยนะ ตอนนี้ กู...” ไม่ทันจะเอ่ยจบ
ประโยคดี เสียงปลายสายก็ตัดบทสนทนาเอาดื้อๆ
บางทีเงินหุ้นส่วนที่ลงทุนไปอาจจะไม่มีวันได้คืน ชายหนุ่มพยายามคิ ดเช่นนี้มา
ตลอด แต่พอถึ งคราวอับจนหนทางเมื่อใด เขาเป็นต้องหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรทวงเงิน
ก้อนนี้จากเพื่อนทุกครั้ งไป
ภาพและบทสัมภาษณ์ ของคนหนุ่มสาวที่ยอมลาออกจากงานประจ�ำมาร่วมหุ้นกับ
เพื่อนสนิทลงทุ นท�ำธุรกิจด้วยกันจนประสบความส�ำเร็จ ปรากฏบนหน้านิ ตยสาร
เกี่ยวกับธุรกิจและการเงินแทบทุกเดือน ก่อนหน้านี้ เขาเคยหยิบอ่านมันครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ตอนนี้นิตยสารกองนั้นวางอยู่ ตรงมุมห้องพร้อมกับฝุ่ นที่จับตัวหนา
เขาเองก็เป็นคนหนุ่มรุ่นใหม่ที่เกลียดการท�ำงานประจ�ำ เกลียดการเอารัดเอาเปรียบ
จากเจ้านาย เกลียดเพื ่อนร่วมงานที่เอาแต่กินอาหารแพงๆ ตอนกลางวัน เกลียดการ
ตื่นเช้าเพื่ อฝ่ารถติดขึ้นรถเมล์เพื่อไปสแกนนิ้วมือเข้างาน เมื่อมีทางเลือกจากเพื่ อนสนิท
ที่ชวนมาร่วมหุ้นท� ำธุรกิจร่วมกัน เขาจึงไม่ลั งเลแม้แต่น้อย
“ฮัลโหลครับพ่อ เจ้านายเขาว่าไงมั่งครับ อืม... ลองท�ำไปก่อนก็ได้ครับ” ชายหนุ่ม
วางสาย แววตาเหม่อลอย พลางจินตนาการถึงภาพที่ เขาก�ำลังนั่ งอยู่ ท่ามกลางโต๊ะ
ท�ำงานจ�ำนวนมหาศาลอีกครั้ง
...
รถเข็นคนป่วยของชายชราถูกเข็นมาจอดอยู่ที่หน้าทางออกของโรงพยาบาล
“พ่อรออยู่นี่แป๊บนึงนะ เดี๋ยวผมไปเอายาก่ อน” ชายหนุ่มเอ่ ย
แขนอันไร้เรี่ยวแรงของชายชราพยายามจะยกบอกลูกชายแทนค�ำพูดว่า ‘ไม่ เป็นไร
รอได้’ แต่กว่าที่ อีกฝ่ายจะทันได้เห็น ก็เดินจากไปแล้ว
ค�ำว่า ‘แป๊บนึง’ ของลูกชาย มันช่างยาวนานส�ำหรับเขาเหลือเกิน เขาเกลียดการ
รอคอยมาแต่ไหนแต่ไร หากย้อนเวลากลับไปสักเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน เขาคงจะเดินไป
รับยาเอง แล้วรีบออกจากโรงพยาบาลให้ เร็วที่ สุด
“อีกสองเดือน ผมต้องย้ ายไปอยู่บ้านแฟนแล้วนะพ่อ ลูกผมจะคลอดแล้ว”
“...” ชายชราพยายามบอกว่าขออยู่ที่บ้านนี้ เหมือนเดิม แต่กลับไม่มีเสียงอะไรลอด
ออกมาจากปาก
“อยู่ที่นี่ก็ล� ำบาก เพราะผมคงแวะมาหาพ่อบ่ อยๆ ไม่ได้” ผู้เป็นลู กกล่าวพลางเก็บ
ข้าวของใส่ลัง
ชายชราเริ่มจินตนาการถึ งอนาคตในอีกสองเดือนข้างหน้า วันที่รถเข็นของเขาถูก
ส่งต่อจากมือของลูกชายไปสู่มือของหญิงอาสาสมัคร หญิ งชราและชายชราวัยไล่เลี่ย
กันก� ำลังนั่ งท�ำกิ จกรรมร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มนั้นบ่งบอกว่าพวกเขามี
ความสุข แต่แววตากลับบ่งบอกว่าพวกเขาก� ำลังคิ ดถึงใครบางคน ชายชราไม่ อยาก
เผชิญกับสภาวะเช่นนั้น
ในวันที่เขาเป็นหั วหน้าครอบครัว การตัดสินใจทุกอย่างขึ้นอยู่กับเขาเพี ยงคนเดียว
การตัดสินใจครั้ งไหนที่ประสบผลส�ำเร็จ เขาจะรู ้สึกว่ าขนาดตัวใหญ่ขึ้น แต่ครั้งที่ไหน
ตัดสิ นใจผิดพลาดจนท�ำให้ลูกและภรรยาเดื อดร้อน เขาจะรู้ สึกว่าขนาดตัวเล็กลง แต่
ครั้งไหนที่เขาไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ เลย เขาจะรู้สึกราวกับไม่มีตัวตน
เช่นเดียวกับความรู้ สึก ณ ตอนนี้