ผนังสือ - page 8

อิฐ-บอก
เรื่อง: ธราดล สุจริตวรกุ ล
ภาพประกอบ: นลพัฐร์ ลี้สมประสงค์
เป็ นเส้นที่บดบังระหว่าง ‘ความรู้’ กับ ‘ความไม่ รู้’
ทุกวันเราจะพบกับเรื่องบังตา ซึ่งเป็นธรรมดาของคนที่ยั ง
หายใจ
บางครั้งสิ่งที่บดบังเราอาจเรียก ‘ความเขลา’
และการที่ จะออกจากความเขลาได้คือ ‘การมีปัญญาญาณ’
การมี ปั ญญาญาณ คื อ ‘การถอยออกมาสั กก้าวหนึ่ ง’
ถอยออกมาเพื่อพิจารณาอย่างละเอียด
แล้วเราจะเห็นอะไรที่ กว้างขึ้น เราจะพบสิ่งที่ถู กบดบังอยู่
เป็ นเส้นระยะห่างจากที่ที่ยืนอยู่กับที่ ที่อยากยื น ดูเหมือนจะ
เป็นเส้นที่ทุกคนปรารถนาและฝันถึง
คำ �ถามสำ�คัญคือ เราวัดระยะห่างนั้ นจากสิ่งใด?
เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราถึงเส้นชั ยแล้ว? หรือยั งไม่ถึง?
เพราะในเมื่อชีวิ ตจริงไม่ มีซุ้มประตูและคนคอยตบมือยืนอยู่
ปลายทาง
อะไรคือการที่คนคนหนึ่งบอกตัวเองได้ว่ าเราได้เดิ นมาถึง
เส้นชัยแล้ว?
5 6 7
12 13 14
MON TUE WED
Past Future
5 6 7
12 13 14
MON TUE WED
เส้ นผมบังภูเขา
เส้นชัย
เส้นที่เราขีดขึ
้นเอง
นักเขียนผู้มีประสบการณ์ท่านหนึ่งเล่าว่า
“การที่เรารู้ว่ าเราพอใจกับงานเขียนและวินาที ที่เขียนงาน
มาถึงบรรทั ดสุดท้ าย ข้างในมันจะบอกเรา และสิ่ งเหล่ านี้มัน
อธิบายเป็นคำ�พูดไม่ได้”
ซุ้ มประตู ที่รออยู่ ข้างหน้ าอาจปรากฏขึ้นเมื่ อเราค้ นพบ
สมดุลระหว่างเวลากั บความพอใจ
เมื่ อไหร่น่ะหรื อ?
ข้างในมันจะบอกเรา