ผนังสือ - page 16

ดูข้ อบกพร่อง เราจะเห็ นเยอะ แต่ ถ้าเราเขี ยนเสร็จแล้ วอ่ านเลย
มันธรรมดาคนที่ จะตาหลง ทิ้งระยะสั กเดือนนึ งนี่ น่าจะโอเค
แต่ถ้ าอดใจไม่ไหวเราก็ มักจะไปอ่ านก่อน จะไปชื่ นชมตัวเอง
ระหว่างเดือนก็อาจให้เพื่อนอ่านดู
Q: ทำ�ไมถึ งได้พิมพ์หนังสือขายเอง แล้วตอนเริ่มทำ�หนั งสือ
เองครั้งแรก คุณนึกถึงความเสี่ยงอะไรไหม?
A: เพราะรวยไง (หัวเราะ) ถึงพิ มพ์เอง ตอนนั้นเราทำ�กระเป๋า
เรามีเงินอยู่แล้ว ขายหนังสือไม่ ได้ก็ไม่เป็ นไร ไม่ใช่รายได้หลัก เงินไม่
กี่หมื่น ขาดทุนก็ไม่เป็นไร แต่เรามองในอนาคตว่ าถ้าได้ส่ วนแบ่ง
10% ผ่านไปมั นอยู่ไม่ได้ อยู่ ลำ�บาก คิดง่ายๆ สมมติว่ างานเราดีมาก
ถ้าดีก็พิมพ์เอง เพราะงานมันดี ถ้างานไม่ ดี เราจะไปขายคนอื่นเขา
ได้ไง ก็เท่ากับหลอกขายคนอื่นไง คนอย่างนี้จะไปคบได้ไง (หัวเราะ)
เราเชื่อว่ามั นดี มันดี แล้วก็ พิมพ์เอง แล้วเห็ นไหม งานมั นก็ดี จริง
ใช่ไหมล่ะ
Q: ประเด็นที่พูดเรื่องงานดี ไม่ดี ในยุ คนี้ที่มีหนังสือปริมาณ
เยอะมาก คุณคิดยังไงกับเรื่องคุณภาพของมันบ้าง?
A: มันก็เป็นเรื่ องธรรมดานะอย่าไปตกใจ อย่างน้ องเมย์ (รั ชนก
อินทนนท์) ที่ตี แบด ต้องมีคนตีแบดกี่คนที่เขาชนะกว่าจะไปถึงตรงนั้น
ได้ เวลาคนมาถามว่ าเป็นนักเขียนแล้วอดอยาก ไม่ใช่อย่ างนั้น
จะเป็นนักเขียนแล้วมันต้องเป็นหนึ่งในสามของวงการนะ
ถ้าหนึ่งในห้าพันนี่อย่ ามาเป็น ไปปลูกกะหลํ่ากินเถอะ ถ้ าเป็นต้อง
เป็นหนึ่ งในสามมั นไม่ อดหรอก เพราะฉะนั้นมันก็ เหมื อนเรื่ อง
คุณภาพนี่แหละเวลาจะกรองจะคัดของมันเอง หนั งสือบางเล่มยุคนี้
อาจจะนิยมแต่ พอข้ ามไปอีกยุคหนึ่งมันไม่ มีใครอ่านแล้ว มันไม่ มี
ความคลาสสิก ไม่อยู่ข้ามยุค เวลานี่แหละจะคัดตัวปลอมทิ้ง ฉะนั้น
ไม่ต้องตกใจที่ เดี๋ยวนี้เขียนหนังสื อไม่ได้เรื่ องแต่ออกกันได้ ไม่ ได้เรื่อง
เดี๋ยวมันก็อยู่ไม่ ได้ พวกที่ได้เรื่ องเดี๋ยวก็อยู่ต่ อไปได้
Q: แล้วอะไรที่ทำ �งานชิ้นหนึ่ งข้ามยุคได้ รวมถึงงานเขี ยน
ของคุณด้วย?
A: บอกไม่ได้มันไม่ใช่สูตรสำ�เร็จ ยกตัวอย่างเช่น รูปของแวนโก๊ะ
ในยุคนั้นมันอยู่ไม่ได้ ไม่ประสบความสำ�เร็จในยุคด้วยซํ้าไป กลายเป็น
ว่ ามั นข้ามยุคจนมาดังในปั จจุ บัน งานยุ คนั้ นมันเหลือมาถึงยุคนี้
มีไม่กี่ คน ถามว่าบอกได้ไหมบอกไม่ได้หรอก งานบางชิ้ นคนเขียน
ตายไปแล้วคนเพิ่งมาเห็นคุณค่าก็มี (หัวเราะ) มันบอกไม่ได้ เพราะ
ถ้าบอกได้เหมือนนับหนึ่ง สอง สามเนี่ย มันก็เป็นสูตรสำ�เร็จสิ มันไม่ใช่
ที่สุ ดแล้ วคงเพราะมันสมบู รณ์ในตั วของมั นเอง ยกตั วอย่ าง
พันธุ์หมาบ้า เด็ กๆ ยังอ่านนะพวกเด็กมหา’ลัย ทั้ งๆ ที่ไม่ ใช่ยุคของ
เขาแล้ว มันหลุ ดไปแล้ว อย่างฮิปปี้หลุดๆ เนี่ย ยุคนี้ไปทำ�ตัวตามแฟชั่น
ยุคนั้นเขาว่ าเพี้ยนแล้ว (หัวเราะ) เพราะฉะนั้นไม่ได้อยู่ที่เปลือกของ
มัน เป็นเนื้อของมันต่างหาก เพราะ พันธุ์หมาบ้า มันบอกว่าผู้ชายเนี่ย
มันรั กเพื่อนกันยังไง ต่อให้ คนใส่สูทผูกเนคไทมาอ่านก็ยังเข้าใจ ตัดผม
อะไร แฟชั่นอะไรเพราะมันมีเพื่อน มาอ่าน พันธุ์หมาบ้า ยั งไงก็อิน
Q: งานเขียนรางวัลอย่าง เวลา และ คำ�พิ พากษา นับเป็น
ความสำ�เร็จหรื อไม่? แล้วอะไรคือความสำ�เร็จ?
A: ไม่หรอก และบอกเผื่อพวกเราในวั นข้างหน้า ถ้าได้รางวัล
ขึ้นมา มันเป็ นผลพลอยได้ มันเป็ นการทำ�งาน ทำ�งานดีก็ควรจะได้
มันเป็นผลตอนแทนของเรา ไม่อย่างนั้ นเราจะไปเกร็ง ผมพูดเสมอว่า
ศิลปะสูงสุ ดไม่ใช่งานวรรณกรรม ประติมากรรม ศิลปะสูงสุดของผม
คือศิลปะการใช้ ชีวิ ตเพราะเรามีชี วิตเดียว ถ้าถามถึงรางวัลของผม
คือการใช้ชีวิต