ผนังสือ - page 14

Q: กำ �แพงในงานเขียนของคุณ
ชาติคืออะไร
A: งานเขียนมันก็ คื อการทำ�งาน
ในการทำ�งานก็มีอุ ปสรรค ความจริง
กำ �แพงโดยธรรมชาติ ก็ คื อการที่เรา
ไม่อยากให้ คนมาสนิทกับเรามาก มายุ่ง
กั บเราเยอะ ทำ�ยังไงให้ สร้างกำ�แพง
นามธรรมขึ้นมา ก็ให้เขารู้สึ กว่ากูไม่ต้ องการมึง เช่ น ถามคำ�ตอบคำ�
ไม่สนใจ ก็ เป็นการสร้างกำ �แพงอย่างหนึ่ ง กำ�แพงในใจต้ องการ
สร้างระยะห่าง อย่ างในงานเขียน มันไม่ใช่กำ�แพงมันเป็นอุปสรรค
เพราะตอนที่เราทำ�งานก็ ไม่ได้ คิดว่ าจะมีอุ ปสรรค แต่พอทำ �ไป
เจอปัญหา เราก็ต้ องแก้ไปเรื่ อยๆ ถ้ ากลัวว่ามี อุ ปสรรคมาก่อน
ก็ไม่ ต้องทำ �ดีกว่า ตรงไหนไม่ชัดเราก็ ไปหา นั่นคื อการแก้ปัญหา
ไม่เกี่ยวกับว่าเป็นกำ�แพงหรือเปล่า
ถ้ ามี พ.ร.บ. ขึ้นมาสักอย่างหนึ่ง ห้ามเขียนสิ่ งต่างๆ อย่างนี้
ถึงจะถือว่าเป็ นกำ�แพง เป็นแดนต้องห้ าม เป็นเรื่องลิดรอนสิ ทธิ
เสรีภาพอย่างหนึ่ง ถ้าเจอพวกนี้ อย่าไปยุ่งกั บมันเลย เดี๋ยวก็เข้าคุก
เปล่า เราเองต้องดูว่ ามีช่องมีรอยตรงไหน มั นเป็นธรรมดา เพราะ
ศิลปะเหมือนโล่กำ�บังอย่ างหนึ่งที่กฎหมายทำ �อะไรไม่ได้ งานเขียน
ระหว่างบรรทั ด งานสัญลักษณ์ อะไรก็ ตาม สมมติว่ าโง่ๆ หน่อย
ก็ใช้ตรงๆ แต่เราต้ องฉลาดทันมัน แค่นี้ก็ ทำ�อะไรเราไม่ได้ เป็นเรื่อง
ของประสบการณ์
Q: เขียนงานมาเยอะแล้วยั งต้องหาแรงบันดาลใจอยู่ไหม
อย่างเขาบอกนักเขียนต้องมี แรงบันดาลใจ
A: มันโกหกน่ะสิ (หัวเราะ) มื ออาชีพต้องการอะไร ทำ�งานไง
พอถึงเวลาทำ�งานก็ต้ องทำ�งาน มื ออาชีพต้องการแรงบันดาลใจ
ไปทำ�ไม
Q: ถ้าอย่างนั้นมืออาชีพอย่ างคุณชาติ มีสิ่งใดที่มากระทบ
แล้วทำ�ให้คุณชาติอยากเขียนหนั งสือให้คนอ่าน
A: มันเป็ นเรื่องที่อยากบอกมากกว่ า ไม่ใช่คิดว่าจะให้ หนังสือ
ไปเปลี่ยนแปลงสังคมหรืออะไร แค่บอกเรื่องที่อยากบอก และทำ �
ในสิ่งที่เราทำ �ได้ สมมติอย่าง คำ�พิ พากษา เราแค่อยากบอกว่ า
อย่าตั ดสินกันง่ายๆ เราก็เขียนก็ เท่ านั้น ไม่ได้ จะไปเปลี่ยนสิ่ งใด
มากมายกับสังคม
Q: เคยได้ยินมาว่านั กเขียนเวลาเขี ยนอะไรอยู่ จะต้อง
จมดิ่งไปกับมัน แล้วมีผลอย่างไรต่อวิธีคิด ทัศนคติ บรรยากาศ
รอบตัว เรื่องนี้มี ความแตกต่างในงานแต่ ละชิ้นไหม แล้วมีวิธี
จัดการยังไง
A: ไม่ใช่การจมดิ่ งหรอก แต่มันจะอยู่ในหัวเราเอง เป็นการ
ทำ�งานไง ถามว่ามันต่างกันไหม มันไม่ต่างหรอก แต่เราดำ�เนินชี วิต
ปกติ ไม่ใช่ว่าเราเขียนเรื่ อง เวลา แล้วจะต้องไปกินหมากให้เข้าถึง
เราก็กินข้ าวปกติ แต่ตอนคิดนี่ ก็ คิ ดว่าตั วละครเขาจะพูดยั งไง
ถามว่าฟุ้งซ่านไหม พวกที่ เขียนนิยายมั นฟุ้งซ่านอยู่แล้ว ไม่ฟุ้งซ่ าน
เขียนไม่ได้ วิธีจั ดการกับความฟุ้ งคือตัดส่วนที่ เกินออก ฟุ้งซ่ าน
มันเป็นประโยชน์เพราะมันทำ�ให้เราคิด แต่ว่าวิธีที่ดีคื อตัดที่เกินออก
เพราะไม่อย่างนั้นเราจะกลายเป็ นคนฟุ้งซ่ าน เวลาเขียนออกมา
งานมันจะฟุ้งซ่าน มีเยอะมันดีกว่ามีน้อย มีเยอะเราได้เลือก แต่ถ้า
ไม่มีเลยเราซวยเพราะไม่รู้จะทำ�อะไร เวลาทำ�งานเราไม่จมดิ่งหรอก
มันเป็ นสั ญชาตญาณของการทำ �งาน มั นอยู่ในจิ ตใต้สำ �นึกที่
ก่อนนอนแวบขึ้นมาก็จดไว้ ไม่อย่างนั้นลืม เมื่ อก่อนสมั ยหนุ่มๆ
พอจำ�ได้ หลังๆ แก่แล้วมันไม่ไหวก็ เริ่มจด มันจะดีเพราะมาจาก
จิตใต้สำ �นึก ไม่ได้มาจากการคิด
Q: มีวิธีการเล่าเรื่องอย่างไรให้เป็นธรรมชาติ และสดใหม่
ทั้งๆ ที่ บางงานต่างกั นมาก อย่าง เวลา กับ พันธุ์หมาบ้ า
วิธีการเล่าเรื่ องแตกต่างกันมาก?
A: มันต้องแยกกั นเวลาเราทำ�งาน งานชิ้นนี้ เราทำ�เรื่องอะไร
ท่าที หรือว่านํ้าเสียงของมันจะออกไปทางไหน สมมติเราเขียนเรื่อง
คนแก่อย่าง เวลา แล้วเราไปเอาวิ ธีการเล่าเรื่ อง เอาตัวละครจาก
พันธุ์หมาบ้า มาใช้ มันก็ไม่ใช่ ก็ เหมือนกับเราทำ�หนังสักเรื่อง เราต้อง
คุมโทนมั นให้ อยู่ วิธีที่เราใช้ไม่ได้ หมายความว่าเราจะใช้ ตายตัว
มากี่เรื่องเขี ยนด้วยวิธีเดี ยว มันไม่ใช่ ต้องดู ว่ าเรื่องเหล่านี้ ต้ อง
เล่าด้วยวิธีไหนถึ งจะเหมาะ สิ่งที่คนจะเป็นนักเขี ยนจำ�เป็นต้ องมี
ก็คือมีเครื่องมือหลายชนิด สมมติ เรามีจอบอยู่อั นหนึ่ง เราจะเอาไป
ใช้แคะหูได้ยั งไง เราก็จำ�เป็นต้องมีไม้ แคะหู เหมื อนกับเราจำ�เป็น
ต้องมี เลื่อยใหญ่ไว้ ตัดต้นไม้ มีเลื่อยแกะสลัก สิ่ งที่เราต้องเตรียม
คื อเครื่องมื อหลายชนิดมาก เผื่ อมี งานต่ างๆ เข้ามาเราจะมี
เครื่องมือครบ นี่คือการใช้ เครื่องมือ มั นก็คือการเล่าเรื่อง แต่ละเรื่ อง
เครื่องมือเราก็ใช้คนละชนิดกัน
Q: เวลาเขียนเสร็จแล้วมี การอ่านทวน แก้ ไขเยอะไหม
ทิ้งระยะนานแค่ไหน
A: มันจำ �เป็น มันต้องมี อยู่แล้ ว บางที มันต้องขัดเกลานะ
ถ้าเราไม่ขัดเกลา เรามักจะคิดว่าเราดีที่สุ ด แต่ถ้าเราทิ้งไว้ สักระยะ
แล้วกลั บมาอ่าน อ่ านเหมือนอ่ านงานคนอื่น อ่ านแล้ วจับผิด
หน้ากำ�แพง:
ความเป็นนั กเขียนของ
ชาติ กอบจิตติ