Read me 21 - page 41

41
จระเข้เกล็ดหนาขนาดมหึมาเลื้อยตัวออกจากถ�้ำใต้น�้ำก่อนจะ
พุ ่งตัวขึ้ นไปยังทิ ศทางที่ผู้ บุ กรุกจอดเรื อด�ำน�้ ำ ทันที ที่พ้ นแนว
ปะการังสีสันจื ดชืดสายตาแวววาวก็ปะทะเข้ากับยานพาหนะสี เงิน
เมทัลลิคขนาดเท่าสะดือจระเข้จอดอยู่ ช่ วงปากขนาดยาวแสยะออก
จนเห็นเขี้ยวคมที่บางซี่เคลื อบสีทองราวกับเสี่ยแถวโพไซดอน มัน
ค่อยๆ คืบคลานเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะง้างขาหน้ าขึ้นหมายตะปบลง
บนตัวเรือ ทันใดนั้นวัตถุบางอย่างที่มีรูปร่างคล้ายหอกทว่าปลาย
แหลมเหมือนเข็มฉีดยาก็พุ ่งออกมาจากช่องหัวรบก่อนจะปักเข้าที่
ผิวเนื้ออ่ อนๆ ข้างคอซึ่งเป็นจุดที่ไม่มีเกล็ ดหนาปกคลุม พร้อมกับ
ตาข่ายขนาดใหญ่ ที่พุ ่งมาคลุมมั นเอาไว้ทั้งตัวอย่ างรวดเร็ว แล้ว
พลันโลกก็มืดดับลง
นัยน์ตาสี เหลืองสดของจระเข้หนุ่ มกะพริ บถี่อยู่หลายครั้งก่อน
ที่จะเบิกขึ้นสู้กับแสงไฟสีจ้ า มันเหลียวมองส� ำรวจรอบตัวก่อนจะ
ต้องนิ่ งค้างเมื่อพบว่าที่ ที่มันอยู่ตอนนี้หาใช่ถ�้ำใต้ บาดาลหรือแม้
กระทั่งท่าน�้ำเมืองพิจิตรที่อยู่ของคู่อริที่มันหมายจะจัดการก่อนที่จะ
สลบไป ทว่าเป็นในตู้เหล็ กขนาดใหญ่ที่ด้านหนึ่งเป็นกระจกเผยให้
เห็นห้องทดลองสีขาวสะอาดซึ่งเต็มไปด้วยมนุษย์ใส่แว่นหัวทองเดิน
สวนกันขวักไขว่ ในขณะที่มันยังคงมึนงงจับต้นชนปลายอะไรไม่ได้
พลันเสียงจากนอกตู้ก็เล็ดลอดเข้ามา
“เจ้านี่น่ะเหรอวัตถุดิบส�ำคัญที่ด็อกเตอร์บอก” คนพูดเป็นชาย
หนุ่มวัยไม่น่าจะเกินสามสิบปี ในขณะที่คู่สนทนาดู จะอายุมากกว่า
กันเกื อบเท่าตัวหนึ่ง
“ใช่ เจ้านี่แหละ จระเข้พั นปีตัวเดี ยวที่เหลืออยู ่ การเรี ยงตัวของ
โมเลกุลในเนื้อและเกล็ ดของมันจะช่วยให้เส้นใยผ้าที่เราผลิ ตขึ้นมี
คุณภาพดีกว่ าที่อื่น”
“แล้วไปได้มาจากไหนครับเนี่ย ท่าจะขนย้ายมายากอยู่” คน
พูดหันไปมองขนาดของร่างตรงหน้าอี กครั้งด้ วยความทึ่ง
“ได้มาจากคาบสมุทรแถวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้น่ะ หัวหน้า
ทีมที่ ไปจับมาเห็นว่ าเป็นคนประเทศอะไรไตๆ ไทยๆ เนี่ ยแหละ
พยายามมาเป็นปี เห็นว่ าลงไปเสียเที่ยวก็ หลายครั้งเพราะเจ้ านี่ไม่
ยอมออกมาจากถ�้ำใต้น�้ำ แต่ คราวนี้ไม่รู้โชคดีหรือว่าอะไรพ่อออก
มาให้จับถึงที่” ชายสูงวัยเจ้าของโปรเจกต์พั นล้านเผยรอยยิ้มอย่าง
พึงใจ
“ด็อกเตอร์ครับ” เสียงจากนักวิจัยอี กคนที่อยู่ไม่ ไกลตะโกน
เรียก “มันตื่นแล้วครับ จะลงมื อเลยไหมครับ”
‘ด็อกเตอร์ ’ เดินอ้อมไปยังฝั่ งที่เป็นกระจกก่อนจะมองสบ
ดวงตาสีเหลืองสดที่ฉายแววงุนงงนั้ นด้วยความพึงพอใจ เขาวางมือ
ทาบบนกระจก ก่อนจะส่งสั ญญาณด้วยรอยยิ้ มเป็นครั้งสุ ดท้าย
แล้วใบมี ดขนาดยักษ์ ที่คมกริบก็ตกลงมาจากเบื้องบนลงสู่ส่วนคอ
ของเจ้าแห่งจระเข้ที่เงยหน้ าอ้าปากค้างด้ วยความตกใจดังฉับปิด
ต�ำนานชาละวันแห่งเมืองพิ จิตรลงตรงนั้ นเอง
ดวงหน้าเหี่ยวย่นเบือนหน้าจากภาพการสังหารโหดตรงหน้า
ก่อนจะก้มลงมองกระดาษในมือด้วยแววตาที่เปี ่ยมไปด้วยความ
มั่นใจ สัญลักษณ์ บางอย่างนอนสงบนิ่ งอยู่บนนั้น ริมฝี ปากสีซีด
พึมพ� ำอย่างพอใจ มันจะต้องไปได้ด้วยดีแน่ๆ เขามั่นใจว่าอย่างนั้น
ลึกลงไปใต้ ผิวน�้ ำหลายพันเมตรจระเข้ ตัวใหญ่ ก�ำลังนอน
หลับตาพริ้ มอย่างเป็นสุขก่อนจะต้องสะดุ้ งตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียง
โครมครามดั่งลั่นจากด้านบน หางแข็งแรงที่เต็มไปด้ วยเกล็ดหนา
สะบัดไปมาด้วยความหงุดหงิด นึ กรู้ในทันทีว่าไอ้เจ้ามนุษย์หน้าโง่
นั่นคงรนหาที่อีกแล้ว
“ท่านครับ” เสียงร้อนรนของจระเข้ระดับลูกน้องดังลั่นน�ำเข้า
มาก่อน “ไอ้ไกรทองมันเอาอีกแล้วครับ คราวนี้ เหิมเกริมถึงขนาด
เอาเรือด�ำน�้ำติดหัวรบมาเกยแนวปะการังเหนือถ�้ ำท่านพังไปเป็น
แถบ”
ชาละวันกรอกสายตาอย่างเบื่อหน่ ายเมื่อได้รับข่าวซ�้ำๆ เดิ มๆ
ของคู่อริที่มักจะแวะมาเดือนเว้นเดือน บางช่วงฟิตจัดก็ ลงมาหามัน
แทบจะทุกสั ปดาห์ จระเข้หนุ ่มส่ายหัวเบาๆ ด้วยความระอา ไม่
เข้ าใจว่ามันจะลงมาหาพระแสงอะไรหนักหนา จะว่ ามาตามหา
มนุษย์ผู้หญิงที่ เขาคาบลงมาจากท่าน�้ำพิจิตรเมื่อปีที่แล้วก็ คงไม่ใช่
เพราะอี กฝ่ายก็รู้ดี ว่าเขาเลาะเนื้อกิ นเอากระดูกมาท�ำไม้จิ้ มฟัน
ตั้งแต่วันแรกที่คาบลงมาแล้ ว
“ช่างมัน เดี๋ยวมั นเบื่อก็ไปเองแหละ” เจ้าของถ�้ ำว่าอย่ าง
หน่ายๆ
ถึงกระนั้นผู้ ที่ได้ไปพบเห็นการท�ำลายซากปะการั งอย่างไร้
มนุษยธรรมต่อหน้าต่อตายังคงไม่ ยอมแพ้ “แต่ว่าไอ้หน้ามนุษย์นั่น
มันลงมาแหยมท่ านหลายทีแล้วนะครับ ถ้าท่านไม่จัดการมั นเสียที
เดี๋ยวมันก็ลงมาระรานอยู่ไม่หยุดหย่อน”
“เอ็งนี่ยุได้ยุดีจั งวะ” ผู้เป็นนายถอนหายใจ “แล้วเอ็งจะให้ข้า
ท�ำยั งไงฮึ ถ้าไม่ติดว่าปีนี้กินเจป่านนี้มันตายไปนานละ”
“ท่านก็ขึ้นไปแสดงแสนยานุภาพขบหัวมันเล่นสักทีสองที ขี้
คร้านจะหนีกลั บฝั่งแทบไม่ทัน”
เจ้าแห่งจระเข้นิ่งคิดไปครู่ หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย ถึงจะ
รู้ดีว่าไอ้พวกมนุษย์นั่นมันท�ำได้อย่างมากก็แค่ไถแนวปะการังพังไป
แถบหนึ่ง หรือกวนซากแพลงตอนกระเจิงเป็นหย่ อมๆ แต่ว่ากันตาม
จริงแล้วเขาก็อดร�ำคาญไม่ได้ที่ต้องมาคอยสะดุ ้งตื่นด้วยเสียงจาก
สารพั ดวิธีที่พวกนั้ นใช้ บางครั้งการขึ้นไปตบหั วสั่งสอนพวกมันว่า
จระเข้ไม่ใช่เพื่อนเล่นอาจจะช่ วยท�ำให้เขาได้จ�ำศีลอย่างสงบขึ้น
The last
project