Read me 21 - page 39

39
คือการตั้งค�ำถามว่า ท�ำไมเราต้องแชร์มีมซ�้ำๆกับคนอื่นท� ำไมเรา
ต้องถ่ายรูปอาหารก่อนกิ น ท�ำไมเราต้องไปเช็คอินสถานที่เก๋ๆ
ก่อนใคร ค�ำตอบที่ถามมาตั้งแต่ต้น คือการพยายามใช้มั นอย่าง
รู ้เท่าทัน คือถ้าเราตามความคิดและความรู้สึกตั วเองได้ตลอด
เวลา ทุกครั้งถ้ าเราตั้งค�ำถาม ว่าตื่นเช้ามาสิ่งแรกที่ท� ำคือหยิบ
สมาร์ทโฟนมาเปิดดู ท�ำไมเราต้องท�ำสิ่ งนี้ การฉุกคิดเป็ นสิ่ง
ส�ำคัญไม่ว่าโลกจะเปลี่ยนไปแค่ไหน เทคโนโลยีจะเปลี่ยนไปแค่
ไหน เฟซบุ๊ก ทวิตเตอร์จะอยู่อีกนานแค่ไหน ค�ำว่าโซเชียลมีเดีย
จะฮิตอีกนานแค่ไหนทุกครั้งที่มีสิ่งใหม่ๆ เข้ามาเปลี่ยนแปลงเรา
เราต้องตั้งค�ำถามกั บมัน ไม่ ใช่แค่ว่าเราจะใช้มันอย่างไร
จำ�เป็ นต้องหาคำ �ตอบให้ได้ หรือเปล่า หรือแค่ ลองตั้ง
คำ�ถามเท่ านั้น
พอตั้งค�ำถามปุ๊บแต่ละคนก็จะได้ข้อสรุปอะไรบางอย่างของ
ตัวเอง และค�ำตอบก็ไม่ใช่ค�ำตอบเดียวกัน เป็นค�ำตอบเฉพาะตัว
แล้วก็ไม่ใช่ ความจริงแท้ ส่วนตัวคือผมค้นพบแบบนี้ เอามา
ประยุกต์ใช้ในชีวิตประจ�ำวั นได้ ท�ำให้เขียนงานได้ ท� ำให้ยอมรับ
คนอื่น ท�ำให้หุบปากตัวเอง เพราะรู้สึกว่าหลงตัวเองมากเกินไป
แล้วแล้วกลับมาหาตัวเองมากขึ้ นซึ่งค�ำตอบนี้มันดีกับตัวผมแต่
คนอื่นจะได้ค�ำตอบนี้หรือเปล่า หรือจะได้ค�ำตอบอะไรก็แล้วแต่
ก็คงจะเป็นค�ำตอบที่ดีส�ำหรับแต่ละคน ไม่มี ถูกไม่มีผิด
ทุ กครั้งที ่จะตั้ งสเตตัสหรื อโพสต์อะไรในโซเชี ยลมีเดี ย
คุณคิ ดหรือรู้สึกอย่ างไรกับมั น
คิดว่าวันๆ เราท�ำงานให้กับบริษัทเฟซบุ๊ กมากกว่าบริษัทที่เรา
ท�ำงานให้อีกทุกรีเฟรชที่เรากดทุกคลิกทุกไลค์ ทุกคอมเมนต์ จาก
ความเคลื่อนไหวทั้งหมดมั นนับจ�ำนวน จนกลายเป็นองค์กรที่
ร�่ำรวย ง่ายมากกว่าการที่ให้คนเข้าไปท�ำงานเสียอีก ผมรู้สึกว่า
ไม่อยากตัดสิน และไม่ได้ดูถูกนะ แต่คิดว่าคนที่วันๆ ไม่รู้เท่าทัน
ไม่ตั้ งค�ำถามกับอะไรเลย การอยู่ในโซเชียลมีเดียนั้ นเสียเปรียบ
และเสียเวลา อย่างดูข่ าวการเมือง ข่าวสิ่งแวดล้อมแล้วอัดอั้นตัน
ใจมากแล้วเอามาบ่นในเฟซบุ๊ กมันก็เท่านั้นเอง ไม่ได้น�ำไปสู่การ
เปลี่ยนแปลงอะไรเลย ไปกินข้าวที่ ไหนก็เอามาอัพ ก็ไม่ ได้อะไร
ขึ้นมาเลย อีกหน่อยก็คงเป็นอย่างเดิมหรือเปล่า ไม่มีใครรู้ ทุ กคน
ไม่ได้มุ ่งหวังหรื อคาดหวังอะไร นอกจากการเฝ้ารอกดรีเฟรช กด
แชร์ๆ กดไลค์ๆ คอมเมนต์ๆ แล้วก็คร�่ำครวญกันอยู่สักพักหนึ่ง
วันสองวัน แล้ วค่อยเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่น ค�ำถามคือ เรากดแชร์
กดไลค์ คอมเมนต์ท�ำไมหรือเพียงแค่ เรียกร้องความสนใจ ว่าฉัน
มี ส�ำนึกทางการเมืองนะ ฉันเรียกร้องเพื่อชนชั้น ความเท่าเทียม
ฉันรักประชาธิปไตย ฉันหวงสิ่งแวดล้อมนะ ฉันเกลียดไอ้นั่น ฉั น
รั กไอ้นี่ ฉันอ่านวรรณกรรมที่ยิ่งใหญ่ ฉันทันสมัยชอบแฟชั่ น ทุก
อย่างเอามาประดับเหมือนกับเหรียญตรา โดยการนั่งกดอยู่หลัง
คีย์บอร์ด
สุ ดท้ ายแล้ วนอกจากการติ ดต่ อสื่ อสารเราจะหา
ประโยชน์จากโซเชียลมีเดี ยได้อย่ างไร
ที่สุดแล้วเราสามารถใช้เฟซบุ๊ กเพื่อท�ำประโยชน์ให้กับตัวเอง
ได้ พูดไปก็เหมือนว่าผมเป็นพวกทุนนิยม พวกหน้ าเงิน นักการ
ตลาด ชอบเอาของมาขาย แต่จริงๆ แล้ว เราทุกคนก็ขาย อย่าง
ผู้หญิงถ่ายรู ปตัวเอง ก็คิดว่าวั นหนึ่งผู้ชายที่ดี พอจะทักมา คนที่
ด่านักการเมื อง ก็คาดหวังว่าเพื่อนจะรั กในฐานะที่ เป็ นนัก
ประชาธิปไตยแต่การขายแบบนี้ไม่ได้มีประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย
ผมรู้สึกว่าคนที่ไม่มี อะไรมาขายในเฟซบุ๊กเลย คือคนที่ก�ำลังเสีย
เปรียบ ก่ อนหน้านี้ได้ไปสัมภาษณ์คุ ณประสงค์ เลิ ศรัตนวิสุทธิ์
เขาเคยเป็ นนักข่าวอยู ่มติชน วันนี้เป็นผู้อ�ำนวยการส�ำนักข่าว
อิศรา บอกว่าเฟซบุ๊กเหมือนสี่แยก เขาเล่นเฟซบุ๊กเพราะสามารถ
น� ำข่าวมาเร่ขายเรียกคนอ่านที่ สี่แยกนี้ได้ ข่ าวของส�ำนักข่าว
อิศรา เขาก็เอาลิงค์มาแปะที่เฟซบุ๊ กเขาได้ มันไม่ใช่การเอาเสื้อ
หรือหิ้วรองเท้ามาจากเมืองนอกแล้วมาประกาศขาย แต่เราขาย
ผลงานพี่หนุ่มโตมร นิ้วกลมที่ท�ำรายการวัฒนธรรมชุบแป้งทอด
เขาก็เอาลิงค์ รายการมาแปะ ถามว่าเล่นเพื่ออะไรก็เพราะเหตุผล
นี้ การเอาสเตตั สหล่อๆ มาโพสต์ ก็เพราะผมมีหน้าที่ เป็ น
สื่อมวลชน ส่วนหนึ่งก็ เป็นประโยชน์กับผู้อ่าน อีกส่วนหนึ่งก็ ขาย
ชื่อของผม เพราะมันจะได้สะสมเป็นผลงานในชื่อของผม แทนที่
จะท�ำงานให้กับบริ ษัทเฟซบุ๊กผมก็ท�ำงานให้บริษัทวุฒิชัยมันคือ
เรื่อง Personal Brandingทุกคนเป็นแบรนด์ของตัวเองได้ เหตุผล
หนึ่งที่ผมให้สัมภาษณ์ในวันนี้ ก็เป็นเพราะเรื่องของแบรนด์ ไม่ใช่
เพราะโด่งดัง หล่อเหลา เก่งหรืออะไร ดังนั้นประเด็นที่ถามมา
ตั้งแต่แรก ทั้งเรื่องโซเชียลมีเดีย เทคโนโลยี สมาร์ทโฟน มันคือ
แบรนด์ที่ ผมท�ำงานให้กับบริษัทวุฒิชัยอยู่ พูดไปก็เหมือนเราไม่
จริงใจกับเพื่อน แต่การจริงใจกับเพื่ อนก็เหมือนกั บเหรียญตรา
ที่มาแปะ ฉันไม่เคยเอาอะไรมาขายเพื่อนในเฟซบุ๊ก จริงเหรอ เรา
เขี ยนอะไรหล่อๆ ขึ้นมา เราก็อยากเอามาโพสต์ ทุกสิ่งทุกอย่าง
มั นก็วนมาเรื่องเดิมว่า ฉันดีพอหรือยัง