Read me 15 - page 43

| November-December 2012 43
จมีกของเธอซุกตัวอยู่ใต้ไรหนวด...
ผนังสีขาวยืนนิ่งปล่ อยให้ม่านสี หม่ นบิดตัวกระทบอยู่ เป็นระยะ
ผ้ าปูที่ นอนดู ไม่ รู้ สึกรู้ สากั บรอยยั บย่ นที่ ปรากฏอยู่ บนตัวมั น
เวลาคืบคลานพร้อมกั บเข็มนาฬิกา
“จมีกของคุณสวยจัง” ไรหนวดขยั บไหวด้วยคำ �พูด เธอค่อยๆ
เคลื่อนใบหน้าออกห่างจากผิวกายชายเจ้าของหนวด ทว่าระยะห่าง
ยังคงรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ไม่ใช่ของตัวเอง ขนตางอนหนาคลายตัว
ขึ้นสู่ด้านบน เผยให้เห็นแววตาที่ไร้ความหมาย
“พูดอีกทีสิ” เธอกล่าวคล้ายประโยคคำ�สั่ง
“จมีกของคุณสวยจั ง” เสียงทุ้มลึกแผ่วอยู่ใกล้ หู ทว่าริมฝีปาก
ของผู้พูดไม่หยุดอยู่ที่ตรงนั้น
หยดน้ำ �ดีดตัวออกจากฝั ก... ม่านใสในห้องน้ำ �เบลอพร่าด้ วย
หยดน้ำ�ที่เกาะอยู่ เต็ม
...ความเงียบเข้ากัดกิ นพื้นที่ คำ�พู ดของคนทั้งสอง...
ผ้าเช็ดตัวหมาดน้ำ�ถูกทิ้งไว้ข้ างอ่าง สายตาเธอจดจ้ องอยู่กับจมีก
ของตั วเองที่สะท้อนอยู่ ในกระจก ภาพในกระจกไม่ ได้ ปรากฏ
แค่ภาพจมี ก แต่กลับสะท้ อนให้เห็นเปลื อกกายของเธอที่ตอนนี้
มีเพียงเนื้อหนังห่อหุ้มอยู่
“สวย” เหมือนว่าเธอพูดกั บตัวเอง...น้ำ�เสียงของคำ�ไม่ได้ เป็นไป
ตามความหมาย สายตาที่สะท้อนอยู่เบื้องหน้าบ่ งบอกว่าเธอรังเกียจมั น
“ฉันจะไปทำ�จมีกใหม่” เธอเอ่ยซ้ำ�เป็นครั้ งที่สอง...เมื่อคู่สนทนา
แสดงสีหน้ าเหมือนไม่เชื่อหู
หลั งสิ้นประโยค การถกเถี ยงทำ�ลายความเงี ยบภายในห้อง
แน่ นอนว่ าไม่ มี ทางที่ชายหนุ่ มจะออกความเห็นว่ าเห็ นดี ด้ วย
เขาคั ดค้านและต่ อว่าเธออย่ างรุนแรง เพราะนี่ ไม่ใช่ ครั้งแรกหรือ
ครั้งที่ สองที่เธอเอ่ยประโยคข้างต้น...
‘จมีก’ ที่ชายหนุ่มเอ่ยชมว่าสวย ลึกลงไปภายใต้เปลือกเนื้อหนัง
คือ ‘พลาสติก’
“ฉั นกลัวว่ามันจะทำ�ให้คุณรักฉันน้อยลง” เธอสิ้นสติจนเผลอ
ปล่อยคำ�พูดออมาพร้อมกับน้ำ �ตา
“พอทีเถอะ...ผมไม่ได้ รักคุณที่จมีกอย่างเดียวหรอก” ชายหนุ่ ม
ทิ้งประโยคสุดท้าย ก่อนพาตัวเองออกไปจากห้อง
เธอเดินออกจากคลีนิกพร้อมกั บจมีกอันใหม่
จมีกยังคงเป็ นจมีก พลาสติ กชิ้ นเก่าถู กแทนที่ ด้วยพลาสติก
ชิ้นใหม่ ซิลิโคนช่อนตัวอยู่ใต้ชั้ นหนัง มันซ่อนเร้นหลีกหน้าหลบสายตา
จากคนภายนอก มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่ามันคือสิ่ งแปลกปลอมและ
เธอเองก็ยินยอมให้มันอยู่ อาศัย
ผนังสีขาวถูกลดความสว่างด้ วยแสงกลางคืน ผนั งยังคงยื นนิ่ง
ปล่อยให้ม่ านสีหม่ นบิ ดตัวกระทบอยู่ เป็นระยะ ผ้ าปูที่นอนดู ไม่รู้สึก
รู้สากับลมหายใจที่ กำ�ลังเคลื่ อนกายอยู่บนตัวมัน
เธอเริ่มบทสนทนาในช่วงจังหวะที่ไม่ควรจะมีคำ�พูด
“คุณว่ าจมีกของฉันสวยหรือเปล่า?”
“มั นสวยเสมอ...สวยตั้งแต่วันที่มันยังเป็นจมูก”
“จะพูดถึงจมู กทำ�ไม คุ ณก็รู้ว่าฉันเกลียดจมูกตัวเอง”
จบสามประโยคชายหนุ่มไม่ ต่อบทสนทนา เธอนิ่งเงียบแต่เขา
กลั บเปล่งเสียงที่ฟังดูไม่เป็ นประโยค
ผ้าปู ที่ นอนปรากฏรอยยับย่ นจากแรงกระทำ�ของคนทั้ งสอง
จมีกเธอแนบอยู่กับเนินเนื้อหน้าท้องของอีกฝ่ าย เธอกำ�ลังขยับกาย
อยู่ในบริ บทที่อธิบายได้ลำ�บาก
“คุณยังไม่ได้ ตอบว่าจมีกของฉั นสวยหรือเปล่า?”
“ผมรักคุ ณที่คุณเป็นคุณ”
“ฉันเองก็ รักคุ ณมากเหมือนกั น”
“...”
คนทั้งสองเปล่งเสียงที่ ฟังดูไม่เป็นประโยคอีกครั้งและอีกครั้ง
ในขณะที่ เธอถอนจมี กออกห่ างจากเนื้ อหนังของอี กฝ่ าย
ของเหลวสีแดงข้นคลั่กได้ไหลซึมเข้ าเนื้อผ้าปูลินิน มันเปลี่ ยนสีขาว
ของผ้ าปูที่ นอนให้ กลายเป็ นสีเลื อด กลิ่ นคาวคลุ้ งโชยตลบ
ทว่ าคนทั้งสองยังคงกรี ดร้องด้ วยความสุ ข เหมื อนไม่รู้สึ กถึง
ความเจ็ บปวดที่กำ�ลังก่อตัว
จมี กของเธอแดงกํ่าและเปลี่ ยนรูปร่ างจากจมีกที่ เคยเป็น
ปลายจมีกปรากฏชิ้นเนื้อที่ มองดูคล้ายกับหนามเล็กๆ ในหนามเนื้ อ
มี ชิ้นพลาสติ กที่ มองดูคล้ายกั บเข็ มขนาดใหญ่ ตอนนี้ใบหน้าเธอ
บิ ดเบี้ยวเปลี่ยนรู ปร่างจนไม่เหลือเค้าเดิ ม ชิ้นพลาสติกในหนามเนื้อ
ขยายตัวใหญ่ ขึ้น ใหญ่ขึ้ น... ใหญ่ขึ้นจนปิดบังบิดเบือนใบหน้าของเธอ
จนทำ�ให้รู้สึกว่า... เธอได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยปรากฏอยู่บนโลก
“ผมรักคุณอย่างที่คุณเป็น” ชายหนุ่มปล่ อยคำ�พู ดออกมาจาก
ริมฝีปาก ในขณะที่เลือดยังคงไหลออกจากเนินเนื้อหน้าท้องที่ตอนนี้
เต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ ทว่ ารุนแรงและนุ่มนวลในคราวเดียวกัน
เธอขยับใบหน้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหนามเนื้อพลาสติ กประกบเข้ากั บ
เนินหน้าท้องของคนรักในท่าทางคล้ายกับสัตว์กระหายเนื้อ
“...”
สิ่งมีชีวิตทั้งสองยังคงกรีดร้ องด้วยความสุขอีกครั้งและอีกครั้ง
ชายหนุ่มผ่ อนลมหายใจเหนื่อยหอบพร้ อมกับขยับมือที่ เลอะ
เปรอะเลือดของตั วเอง
เขาค่อยๆ ใช้มือนั้นประคองใบหน้ าของเธอที่ตอนนี้หนามเนื้อ
พลาสติ กกำ�ลังหดสั้นลงอย่างช้าๆ
เธอสบตาเขาด้วยแววตาที่ไร้ความหมาย
เขาสบตาเธอและเอ่ยประโยคที่ว่า...
“จมีกของคุณสวยจัง”