Read me 29 - page 35

จากการสอบถามเพื่ อนท่ านหนึ่ งซึ่ง
ปัจจุ บันเป็นอาจารย์ มหาวิทยาลั ยและมีความรู้ลึก
ในเรื่ องของวรรณกรรมโรแมนซ์ (ขออภัยเพื่อน
ของผู ้เขียนไม่ประสงค์ ให้ออกนามในที่นี้ ) เพื่อ
ข้อมูลที่แม่นย�ำและน่าเชื่อถือ โดยความหวังเอา
ไว้ว่ าจะได้ค�ำตอบเชิงวิชาการที่เต็มไปด้วยศั พท์
หรู ๆ เกี่ยวพันถึงประวั ติศาสตร์และพัฒนาการ
ของวรรณกรรมโรแมนซ์ในสั งคมไทยเป็นแน่
ทว่าค� ำตอบมันง่ายเสียจนผู้ถามต้องด่าตัวเอง
เพราะค�ำตอบนั้นก็คือ “มันขายได้”
ค�ำว่ า ‘ขายได้’ เป็นค�ำตอบที่สมบูรณ์แบบ
อย่างที่สุดส�ำหรับยุคสมัยนี้ ฟังค�ำตอบแล้วผู ้เขียน
ก็จนแต้มและไม่อาจสรรหาค�ำพูดมาต่อบทสนทนา
ถูก แต่ด้วยความดึงดันก็ท�ำให้ผู้เขียนนึกค�ำถามมา
ถามต่อไปได้ ในที่สุด – ‘แล้วท�ำไมละครแบบที่มัน
ซีเรียสหน่ อยถึงขายไม่ได้ล่ะ?’
และนี่ก็คือค�ำถามที่น่ าสนใจกว่า ‘ท� ำไมเรื่อง
แนวอื่ นๆ มันถึงถูกคิดว่ าจะขายไม่ได้’
เหมือนจะเป็นค�ำถามที่ตอบง่ายด้วยถ้อยค�ำ
ไม่ กี่พยางค์พอๆ กั บค�ำถามแรก แต่แท้จริงแล้ว
ไม่ง่าย
ค�ำว่า ‘ขายได้’ เราอาจแปลได้ อย่างง่ายๆ ว่า
‘เป็นที่ต้องการ’ เมื่อมี ความต้องการ สิ่งนั้ นจึงถูกซื้อ
อย่างนี้เราจึงต้องพิจารณาดูว่า ‘ผู้ชม’ ของเราเป็น
ใคร เขาต้องการอะไร แล้วในสถานะของการเป็น
‘ผู ้ผลิต’ เราจะท� ำอย่างไรให้ละครมันเข้าถึงคนใน
วงกว้างมากที่สุด
ก่อนอื่น สิ่งแรกที่เราต้องท�ำ คือการรื้อทิ้ง
อุ ดมการณ์ประเภทที่ว่า ‘ละครคือการจ�ำลองภาพ
ความเป็นมนุษย์’ แบบนั้ นทิ้งไปก่อน เพราะอะไร
แบบนั้นเราเอาไว้มองงานศิลปะ ส่วนละครโทรทัศน์
นั้น เราอาจมองมันในแง่ ของความเป็นสินค้า มองใน
แง่ว่ามั นต้องขาย ต้องกว้านไปให้หมดทุกกลุ่ม พูด
อย่างตรงไปตรงมาคือมั นต้องตรงกันอย่างสมบูรณ์
กับกฎเหล็กข้อแรกแห่ งความเป็นป๊อปอาร์ทของ
แฮมิลตัน นั่นคือมันต้องป๊อป ต้องถูกออกแบบมา
เพื่ อคนหมู่มาก
35