Read me 29 - page 26

text
ศุภวิทย์ น้อมเกียรติกุล
“ชะ… ชะ ชั้นขอโทษนะ แต่ชั้น มะ... มะ ไม่ไหวแล้วล่ะ
แฮ่ก แฮ่ก เอ้อ เรื่องสุดท้ายที่ชั้นอยากฝาก… ฝากปิดเตาแก๊ สหลัง
บ้านด้วย ในตู้เย็ นมีกับข้าวอยู่ ไปอุ่นเอามากินนะ อย่าลืมจ่ายค่า
อินเทอร์เน็ตด้วย วะ... วะ ไว้เจอกันที่ดาวนาแม็กนะ บัยส์ อ่ะเหื้อออ
(ตายตาหลับ)”
เป็นอย่างนี้เสมอที่เราเห็นในละคร ก่อนใครจะม่องเท่งต้องมี
บทพูดยืดยาว สารภาพความในใจ อยากบอกอะไรมั นก็จะมาตอน
นี้ทั้งหมดล่ะ ทั้ งที่มีเวลาทั้งเรื่ องกลับไม่พู ด จะมาบอกอะไรตอน
ใกล้หมดลม
ท�ำไมต้องสั่งเสียก่ อนตาย?
จากค�ำถามข้างต้นน�ำไปสู่การสอบถามผู้ที่ดูละครบางส่วน ซึ่ง
ส่วนใหญ่ก็จะให้ความเห็นว่ าเพราะในฉากสั่งเสี ยนั้นเป็นจุดไคลแม็กซ์
ของเรื่อง เหมือนเป็ นจุดที่เฉลยอะไรหลายๆ อย่าง ท�ำให้เรื่องราว
กระจ่างชัดเจนขึ้น และในฉากสั่งเสียนั้นสามารถบิลด์ให้ซึ้งได้ ซึ้ง
ไปเลย เหมือนปอกหัวหอมกันข้างจอไปเลย เพราะสุดท้ายแล้วคน
ดูอย่างพวกเขาก็ชอบอะไรที่มันสวยงามอยู่แล้ว ในละครควรจะเป็น
สิ่งที่ดีที่สุด สวยงาม เนเวอร์แลนด์แดนฟรุ้งฟริ้ง
ปั จจัยทั่วไปของการสั่งเสียคงต้องมามองกันที่ ตัวบท การ
ที่เอาบทพูดเด่นๆ ทุกอย่างมาใส่ไว้ก่อนตายน่าจะเป็นการเปิดเผยทุก
อย่างของเรื่องและเป็นจุดเชื่อมโยงของบท อย่าลืมว่าเราเป็นคนดู
มุมมองบุคคลที่สามเรารู้ทุกอย่างว่าใครท�ำอะไร ที่ไหน อย่างไร แต่
ตัวละครในเรื่ องมันไม่รู้เรื่องด้วยหรอก (จะโดนหลอกแค่ไหนเอ็งก็ไม่
คิดจะถามหรืออยากรู้อยู่ดี) ดังนั้น จึงต้องมีอะไรอย่างนี้เอาไว้เชื่อมโยง
การรับรู้ของตัวละคร แล้วถึงตอนนั้นความลับจึงค่อยกระจ่างแก่ตัว
ละครให้มันบางอ้อไปตามแพทเทิร์นของละครไทย
พู ดถึงแต่เรื่องการสั่งเสีย ขอพูดถึงอีกเรื่องนึงที่น่ าจะคาบ
เกี่ยวกัน... สังเกตกันไหมว่าพอถึงฉากแอ็ คชั่น พระเอกเจอบอส
ตัวร้าย ก่อนจะท�ำอะไรก็ตาม ต้องท�ำตามพิธีรีตองก่อน คือบอส
ตัวร้ าย ท�ำไมต้องเล่าแผนการทุกอย่างให้พระเอกฟัง แล้วพระเอก
ก็ท�ำตาแบ๊วยืนฟั งหมดเลยเว้ย เอ่อ... ท� ำไมเอ็งไม่สู้กันให้จบๆ ช่อง
ว่างมีเป็นล้าน ยิงไปมันก็ตายแล้วววววว
“แกคงไม่ รู้สินะว่าชั้นวางแผนอะไรไว้ ”
“(ท�ำหน้าตาตื่ นตระหนก) กะ แก แกจะท�ำอะไร!”
“สงสัยมั้ยล่ะยอดขายของบริษัทถึงลดลงๆ ทุกปี เพราะชั้น
ยักยอกเงินของบริ ษัทออกมาหมดไงล่ะ วะฮะฮ่ า พวกแกมันโง่ที่รู้
ไม่ทันชั้น อีกไม่นานบริษัททั้งหมดก็จะต้องเป็นของชั้ น”
“แก... แกท�ำแบบนี้ท�ำไม!”
“ชั้นเกลี ยดแกมาตั้งแต่เกิดแล้ว เกลียดตั้งแต่ตอนแกอยู่ใน
ท้อง พอแกเกิดมา พ่อแม่ก็ไม่เคยสนใจชั้นเลย ไปโอ๋ แกกันหมด
ให้ แกทุกอย่ าง แกมันตั วกาลกิณี ขัดขวางความสุขของชั้ น ถ้า
ไม่มีแก... ถ้าไม่มีแกสักคนนะ ถ้า-ไม่-มี-แก-สัก-คน-นะะะะะะะ!!!
(ตะโกนสุดเสียง)”
ก็เป็นซะอย่างนี้ วางแผนเองอย่างดิบดี สุดท้ายก็บอกเขาด้วย
ตัวเองทั้งหมด แล้วท�ำไมต้องให้บอสเป็นคนบอกเองด้วยปากเปล่า
โพสต์บนโซเชียลได้ มั้ย (ถ้าโพสต์จริงคงต้องเป็ นเฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์
140 ตัวอักษรคงไม่พอให้โพนทะนาในโพสต์เดียว) หรือบอสจะเป็น
คนมุ้งมิ้ งสโลวไลฟ์ สไตล์ เขียนใส่ไดอะรี่ไม่ได้เหรอ อันนี้ก็ฝากไว้
ส�ำหรับคนเขียนบทหรือผู้ ก�ำกั บด้วยนะครั บ
ถ้าพูดกันแบบปล่ อยผ่าน ละครก็คือละครอยู่วันยันค�่ำ ให้
อภัยเรื่องความสมจริงบางประการได้ แต่คิดกลับกัน มันก็ย้อนแย้ ง
ดีถ้าเรามักเปรียบเปรยเสมอว่า ‘เรื่องจริงยิ่งกว่าละคร’ ตกลงมันสมจริง
รึเปล่าไอ้โลกเสมือนเนี่ย มุมมองคนดูละครพวกเขาคงไม่ ต้องการ
ความเนี้ ยบงานละเอียดมากนัก ขอแค่ ดูแล้วมีความสุข ได้ ดูกล้า
มล�่ำๆ ของพระเอกหรือบรรดาสตั๊ นท์แมน ได้เห็นฉากซึ้งๆ ปอกหัว
หอมเรี ยกน�้ำตา ก็คงได้จิกหมอนนอนฟินกันทั้งคืน
แต่เรื่องจริงคงมี ไม่กี่ชีวิตหรอกที่ ได้สั่งเสียก่อนตาย พู ดทุก
อย่างที่อยากพูด เสร็จปุ๊บ ตัดคัทเอาท์ ตายตรงตามเวลาเป๊ะๆ ได้
บอกทุกอย่างครบสมบู รณ์
ยังมีเวลาอยู ่ อยากบอกอะไรใคร ก็น่าจะบอกแต่เนิ่นๆ ดีกว่า
26