OTOP - page 42

42
ชานเรือนเต็มไปด้วยผ้า ข้างฝาก็แขวนเสื้อผ้าฝ้ายเย็บมือที่แม่เย็บเสร็จแล้ว ที่พื้นเต็มไปด้วยเศษผ้าตั้งแต่เป็นชิ้น จนเป็นเส้นด้าย
กระจัดกระจายไปทั่ว มุมหนึ่งเป็ นม้วนผ้าที่แม่ทอ บางม้วนทิ้งปลายข้างหนึ่งปูลาดกับพื้น วางทั บด้วยกรรไกร ชอล์กเขียนผ้า และสายวัด
เสียงกี่ ขยับเป็ นจังหวะอยู่ที่ใต้ถุนเรื อน แม่ก�ำลังทอผ้าเพื่อเตรียมเย็ บเสื้อล็อตใหม่ส่ งไปให้ร้านค้ า OTOP ของหมู่บ้ าน ก่อนหน้านี้เรา
แทบขายของไม่ได้เพราะปั ญหาเรื่องชื่อแบรนด์สินค้าที่สั บสนระหว่าง OTOP กับ สินค้าภู มิปัญญาท้องถิ่นที่ถู กตั้งขึ้นมาใหม่เพราะ
หน่วยงานที่รับผิดชอบกลั วว่าแบรนด์ OTOP จะไปเกี่ยวข้องกับการเมือง ซึ่งท�ำให้ระบบการขายติ ดขัดและชะงักงันไปพักหนึ่ง เพราะ
ลูกค้าไม่คุ้นชื่อและสับสนคิดว่าเป็นสิ นค้าใหม่ แต่พอผ่านพ้นช่วงนั้นมา การจัดการสิ นค้าก็เข้ารูปเข้ารอย และเป็นปกติอีกครั้ง
ข้างกายแม่ยังคงมีกล่องไม้กล่ องนั้นอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่ าจะทอ วัด ตัด หรือเย็บ กล่องไม้ใบนั้นก็ไม่เคยห่างจากตัวแม่เลย
แม่รักและหวงกล่ องนี้มาก เวลานอนก็จะเก็ บไว้ที่หั วนอน เราเคยนึกว่ามันคงเป็นกล่อง ‘ของดี’ ส�ำหรับค้าขายของแม่ เป็นเครื่องราง
ของบรรพบุรุษ
แม่ชอบพูดเสมอว่า “เราต้องรักษาวิถีชีวิตของเรา เสื้อผ้ าที่เราตัดนี้เป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษ ท�ำให้ เรามีอาชีพ มีลู่ทาง
ท�ำมาหากิน” ยิ่ งตอนที่ส่งเสื้อได้มาก แม่มีรอยยิ้มตลอดเวลา และมีแรงที่จะตัดเย็ บเสื้อตัวใหม่อย่ างไม่รู ้จักเหนื่อยล้ า ความล�ำบาก
มันอยู่ที่การเย็บด้วยมือนั่นเอง แม่ต้องหาวิธีเย็บให้รอยเย็บนั้นเป็นลวดลาย ทั้งแบบเดิม และแบบที่คิดค้นขึ้นมาใหม่ เพื่อให้สินค้าติดตา
เป็นที่น่าสนใจ
เราเป็นชาวภูไท อาศัยอยู่ในที่ราบติดล�ำน�้ำโขงอันกั้นพรมแดนระหว่างสาธารณรั ฐประชาธิปไตยประชาชนลาวกับราชอาณาจักรไทย
เราอยู่ในแถบนี้นานหลายชั่วอายุคน อยู่มาตั้งแต่ยังเป็ นป่ารกชัฏ เป็นชุมชนเล็ กๆ เป็นหมู่ บ้ าน เป็นต�ำบล เป็นอ�ำเภอ จนกระทั่งเป็นจังหวั ด
ONCE
กล่องไม้
ของแม่
เรื่อง :อมรศักดิ
์ ศรีสุขกลาง