นิตยสาร ปลาทอง กระบองเพชร และพจนานุกรม - page 14

13
ที่สุด” ท.ท_ารพูด
“อย่ามาใช้อ� ำ_าจ_ารท_าร ใช้_ำลั_เปลี่ย_แปล_ผู้_ำ_ะ” ธ.ธง พูด
“ใช่ๆ” เสีย_ทุ _ค_ตะโ__เ__ด้วย
“น้าๆ ทะเลาะ_ันท�ำไม ฟั งไม่ รู้เรื่ องแล้ว ถ้ าพว_น้ าๆ ไม่เลิ_ทะเลาะ_ั น
แล้วหนูจะเรียนอะไร!”
ด.เด็_ รวบรวมความ_ ล้าทั้ งหมด_่อนจะพูดขึ้นมา หลั งจา_ที่นั่งฟังอยู่นาน
ทุ_คนเริ่ มมองหน้ า_น และเห็นด้วย_ั บ ด.เด็ _ เสียง_ารทะเลาะสิ้นสุ ดลง
คนที่ยังถือทิฐิ แต่หลายคน_ ยอม_ลับมาท�ำหน้าที่ของตัวเองอี_ ครั้ง แม้จะเป็นการ
ท�ำไปเพื่อตั วเอ_ไม่ใช่เพื่อส่ วนรวมก็ตาม พายุ แห่ง_ารช่วงชิงอ�ำนาจคล้ายจะ
สงบลง ทุกคนต่างแย_ย้าย_ลับบ้ าน ด้วยความรู้สึ _อยา_เป็นคนส�ำคั ญอันดับ
หนึ่งที่ยั งฝังอยู่ลึ_ๆ ในใจ
ด.เด็_ยังคงวิ่งเล่นอยู่แถวนั้น ท�ำให้เขาพบ_ับใครบางคนเข้าโดยบังเอิ ญ
“น้าๆ นั่ นน้า _.ไ_ใช่ไหมฮะ น้าหายไปไหนมาฮะ” ด.เด็_ตะโ_นถาม _.ไ_ได้แต่
นิ่งเงี ยบ ช่วงเวลาที่เธอจา_ไป ท�ำให้เธอคิ ดได้ว่า เมื่อเธอต้องอยู ่โดดเดี่ยวเพียง
ตัวคนเดียว เธอ_ลับไม่มีความหมายอะไรเลย ไม่ใช่เธอเท่านั้ นที่ส�ำคัญแต่ทุ_คน
เป็นคนส�ำคัญเท่าเทียม_นหมด หน้าที่ของทุ _คนคือ_ารร่วมมือ_ันเพื่อสร้างสรรค์
สังคมที่น่าอยู่ ร่วม_ัน
“น้า_.ไ_่ฮะ งั้นผมไปเล่ นทางโน้น_่ อนนะฮะ” ด.เด็_วิ่งหายไปไ_ล _.ไ_่ หวัง
แต่เพียงว่าเมื่ อเขาจะเติบโตขึ้ นมาเป็นคนไม่ หล_มั วเมาในอ�ำ_าจของตัวเอง
เหมือนที่ ตัวเองเคยเป็น _.ไ_่ถอนหายใจเฮื อ_ใหญ่ มองภาพสังคมที่แหว่งวิ่น
ที่ ด.เด็_ ที่ไม่มีวันสมบูรณ์
ท่าม_ลางความร้ อนฉ่าจา_ดวงอาทิตย์ หมู ่บ้า_ภาษาสยามไร้เสีย_อาขยาน
ของเด็_น้อยตลอด_าล