TK แจ้งเกิด : กล้าฝัน - page 19

18
“การได้ทำ�ในสิ่ งที่ชอบคือความสุข เพราะไม่ ใช่แค่
การเสริมทั กษะ ประสบการณ์ และความรู้ ให้ตัวเอง แต่ ยัง
หมายถึงการได้เพื่อนใหม่ๆ ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับ
คนที่มีความชอบคล้ายๆ กัน ทำ�ให้คุยกั นถูกคอ แต่ แม้จะ
ชอบเหมือนกั น หากแง่คิด มุ มมอง ของแต่ละคนก็อาจแตก
ต่างกันไป ขึ้ นอยู่กับพื้นฐาน ประสบการณ์ที่ พบเจอ และ
สิ่งแวดล้อมรอบตัวของคนนั้นๆ เราจึ งต้องเปิดใจกว้างเพื่อ
รับแง่ มุมใหม่ๆ เข้ามาอยู่เสมอ” นลิ นอธิบาย
นิตยสาร...งานศิ ลปะกึ่งพาณิชย์
“โลกประหลาดในประวัติศาสตร์ความเศร้า” ของ
ศิริวร แก้ วกาญจน์ คือนวนิยายเล่ มโปรดที่นลินเลือกหยิ บไป
แนะนำ�ตัวในชั่ วโมงแรกของการอบรม เธอบอกว่า นิยาย
เรื่องนี้สะท้อนภาพปัญหาชายแดนได้ดีมาก ถ่ายทอดเรื่องราว
ของตัวละครกลุ ่มหนึ่งที่ รอนแรมอพยพเข้ามาในผืนป่าเอเชีย
ตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งผู้เขี ยนมีเทคนิคการเล่าเรื่ องสลับไปมา
ระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ทำ�ให้คนอ่ านรู้สึกว่าได้เข้าไปอยู่ใน
ปัญหาจริงๆ ไม่ใช่มองจากสายตาของคนภายนอก
ส่ วนวิ ทยากรนั้น ปกติ นลินติดตามอ่ านผลงานของ
พี่ต๊ะ-จักรพันธุ์ ขวั ญมงคล อยู่แล้ ว เมื่อได้ เจอตัวจริงจึงอดที่
จะรู้สึกดีใจไม่ได้ และยั งประทับใจอุปนิสั ยที่ค่ อนข้างเหมือน
ตัวหนั งสือในงานเขียน พี่ต๊ะเป็นคนกวนๆ ขำ�ๆ แต่จริงจังกั บ
การทำ�งาน ทำ�ให้งานสำ�เร็จแล้ วออกมาดีที่สุดเท่าที่จะทำ�ได้
“ปลื้ มมากที่ได้ร่ วมงานกับพี่ต๊ะ แม้ จะเป็นเพียงการ
ฝึกหัดทำ� Egazine “อ่อนหัตถ์” และยังได้นำ�ความรู้ที่วิทยากร
แนะนำ�มาใช้ ตั้ งแต่การคิดธี มและตั้งชื่อเรื่อง การจัดอาร์ ต
วางรูปเล่ม รวมถึงการสัมภาษณ์เพื่อหาข้อมูลมาใช้ในการผลิต
โดยรับหน้าที่ทำ�บทสัมภาษณ์ในอ่ อนหัตถ์ คิ ดคำ�ถามในการ
สัมภาษณ์ครูนักปั้น ภรต อุรัสยะนันทน์ แล้วนำ�มาเขียนเรียบเรียง
นอกจากนี้ยังช่วยสั มภาษณ์และถอดเทปผู้พิการทางการได้ยิน
ที่ใช้ ชื่ อเรื่องว่ าเสียงคุยริ มถนนของคนพูดภาษามือ” นลิน
แจกแจงให้ฟังถึ งงานที่เธอรับผิดชอบ
เธอบอกว่า อุปสรรคในการทำ�งานเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด
เสมอ เช่น ตอนสัมภาษณ์ผู้ พิการทางการได้ยิ น ก่อนทำ�งาน
คิ ดว่าจะได้คุ ยกับคนพิ การ แต่พอถึงเวลาจริงหาล่ ามไม่ทัน
เพราะแต่ละคนไม่เคยทำ�งานด้านนี้มาก่ อน จึงนึกภาพไม่ออก
ว่าเวลาทำ�งานจริงจะเจอกับปัญหาอะไรบ้าง และไม่ได้วางแผน
รับมือไว้ล่ วงหน้า ประสบการณ์ครั้งนี้ถือว่ าแปลกใหม่ และ
มีกรอบเวลาจำ�กัด ต่างจากการเขียนเรื่องสั้นที่ไม่เคยวางกรอบ
เวลาไว้ เปรี ยบเสมือนงานศิลปะที่ทำ�ไปเรื่อยๆ ตามความ
พึงพอใจ แต่การผลิตนิตยสารหรือ Egazine ไม่ใช่งานศิลปะ
เพียวๆ เป็นเสมือนศิลปะกึ่งพาณิชย์ มากกว่า ต้ องนึกถึง
กลุ่มเป้าหมายหรือคนอ่านด้วย
“หนังสือ” ไม่ได้ มีดีแค่เนื้ อหา
มีคำ �กล่าวว่ าครั้งแรกย่ อมตื่นเต้ นเสมอ ซึ่งคงไม่ผิ ดไป
จากความเป็นจริงมากนัก เมื่ อนลินและเพื่อนในกลุ่ม ได้เห็น
รูปเล่ม “อ่อนหัตถ์” ที่ทุกคนมีส่วนร่วมผลิตและเป็นเจ้าของ
จึงรู้สึกตื่นเต้นค่อนข้ างมาก “พอใจมากกับนิ ตยสารเล่มแรก
ที่ได้ลงมื อทำ� แต่ในส่วนของสัมภาษณ์คิดว่าน่าจะพัฒนา
ได้อีก เพราะไม่เคยสัมภาษณ์มาก่ อน บางคำ�ถามจึ งไม่ตรง
ประเด็น และไม่ รู้จะถามต่อไปอย่างไรให้ต่อเนื่ อง แม้จะ
เตรียมคำ�ถามหลักไว้ ล่วงหน้าแล้วก็ตาม” นลินกล่ าวพร้อม
ทั้งย้ำ�ว่า
การได้ทำ�ในสิ่งที่ ชอบคือความสุข เพราะไม่ใช่แค่
การเสริมทักษะ ประสบการณ์ และความรู้ให้ตั วเอง
แต่ยังหมายถึงการได้เพื่อนใหม่ ๆ ได้แลกเปลี่ยน
ความคิดเห็นกับคนที่มีความชอบคล้ายๆ กัน
ทำ�ให้คุยกันถูกคอ แต่แม้ จะชอบเหมือนกัน
หากแง่คิด มุมมอง ของแต่ละคนก็อาจแตกต่าง
ขึ้นอยู่กับพื้นฐาน ประสบการณ์ที่พบเจอ
และสิ่งแวดล้อมรอบตัวของคนนั้นๆ เราจึงต้อง
เปิดใจกว้างเพื่อรับแง่มุมใหม่ๆ เข้ามาอยู่เสมอ