Read me 24 - page 3

ผมค่อนข้างผู กพันกับตาของผมตาเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก หุงหา
อาหารให้ กิน ให้เงินซื้อขนม เดิ นไปส่งโรงเรียน รวมทั้งสอนหลายสิ่งหลาย
อย่างให้ผมเป็นผมในทุกวันนี้ แต่หนึ่งในค�ำสอนที่ผมจดจ� ำได้แม่นย�ำคื อ
ค�ำสอนในช่ วงเวลาท้ ายๆ ของตา
ยังจ� ำได้ เย็นวันนั้นผมกับแกนั่งเล่นอยู ่ในสวนหย่ อมของหมู ่บ้าน
แกถามผมว่าอายุ เท่าไหร่แล้ว ผมบอกอายุ ไป แล้ วจึงถามว่าปี นี้ ตาอายุ
เท่าไหร่ ตาตอบทั นทีโดยไม่ต้องนับค�ำนวณว่า 94 ปี ผมจึงแซวกลับไปว่า
ท�ำไมจ� ำได้แม่นย�ำขนาดนั้น ตาตอบว่า ก็นับเดือนนั บปี มาตั้งแต่อายุ ครบ
80 ปี “นี่ก็นับมา 14 ปี แล้ว ยังนับอยู่ ไม่ตายสักที ขี้เกียจจะอยู่แล้ว” ผม
หัวเราะให้กับค�ำตอบของตา แล้ วตาก็ปิ ดท้ายพร้อมเสี ยงหัวเราะว่า “ที ่ผ่าน
มาแค่ไม่ เกะกะโลกก็เอาแล้ว”
หลังจากนั้นไม่นานตาก็จากไป วันเผาศพของตา ผมมองควัน
ที่พุ ่งออกมาจากปล่ องเมรุลอยขึ้นไปบนอากาศ ควันไฟที่พวยพุ ่งออกมา
ท�ำให้ผมนึกถึงค�ำของตา “แค่ไม่เกะกะโลกก็เอาแล้ ว” จะตั้งใจหรือไม่ก็ ตาม
แต่ผมคิ ดว่านี่คื อค�ำสอนสุดท้ายที่ ตามอบให้ผม
Read Me ฉบับนี้เป็นฉบับที่ ผมภูมิใจเป็นพิ เศษ เนื่ องเพราะมัน
บรรจุ ถ้อยค�ำของคนรุ ่นเก่าที่ส่งมอบให้กับคนรุ ่นใหม่ ทั้งภูมิปัญญา ความรู ้
ทัศนะที่สั่ งสมมาของผู ้มาก่ อนนั้นเป็นเหมือนของขวัญแห่งกาลเวลาที่คน
หนุ่ มสาวสามารถน�ำไปใช ้เพื่ อตัวของพวกเขาเองหรือเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่
กว่านั้นได้ หรือจะไม่ ใช ้ก็อีกเรื่องหนึ่ ง ไม่มีใครว่า ไม่มีถูกมี ผิด แต่อย่าง
น้อยทางที่แผ้วถางแล้วก็ท�ำให้ เราเห็นว่าควรท�ำอย่างไรหากคิดอยากถาก
พงหญ้ าหาหนทางของเราเองผมในฐานะคนรุ่นกลางจึงปลาบปลื้มใจยิ่งที่
ได้เป็นส่วนหนึ่งของการส่งต่อที่ว่านี้ก่ อนภาระหน้าที่ในการเป็ นพี่เลี้ยงของ
นิตยสารเล่มนี้จะหมดลงในไม่ช ้านาน
อีกไม่นานผมคงแก่ ยังไม่แน่ใจว่าจะเริ่มนับเดือนปี อย่างตั้งใจในปี
ที่ 80 เหมือนตาหรื อไม่ แต่ก็นั่นแหละ มาตรแม้นว่าผมจะแก่แบบไหน แค่
ไม่ เกะกะโลกได้อย่างที่ตาว่า ผมก็คิดว่าตนเองคงเอาแล้ว
จั กรพันธุ์ ขวัญมงคล
ถึงแม้ว่าในอดี ตเราจะต้องหาฟื นมา “ก่ อไฟ” เพื่ อตั้งเตา
ต้มน�้ ำให้ร้อน แต่ในปั จจุ บันเราสามารถท�ำให้น�้ำเดือดได้เพียงแค่ใช ้ ปลาย
นิ้วสัมผัส และยังมีแนวโน้มว่ าในอนาคตเราจะสามารถท�ำให้น�้ำเดือดได้
เพียงแค่ใช ้จิ ตสัมผัสก็ตาม
น�้ำร้อนยังคงเป็ นน�้ ำร้อน
...แด่หนุ่มสาว
อนัญญา คูเอี่ยม
“ถ้าหากว่าในขณะที่เธอยั งหนุ่มสาว แต่ เธอยังไม่อาจมองดูผู ้คน
สัตว์ ดอกไม้ ด้วยความรั กแล้ว เมื่ อเธอเติบโตขึ้นก็จะพบว่าชี วิตของ
เธอว่างเปล่า เธอจะเปล่าเปลี่ยวเงียบเหงา เงาด�ำมืดแห่งความกลัวจะ
ติดตามเธอไปทุกหนทุกแห่ง” - กฤษณมู รติ ฝากไว้ให้หนุ่มสาว
และเมื่ อความกลั วได้เข้าครอบง� ำจิ ตใจ และติดตามเธอไป
ทุกหนแห่งเสียแล้ ว เชื่ อเถอะว่า ความรักจะไม่ อาจงอกงาม ความคิด
สร้างสรรค์จะไม่อาจเติบโต และแม้กระทั ่งจิตวิญญาณแห่งความสุข
ที่ แท้จริงซึ่ งพอจะหลงเหลืออยู ่บ้างในตัวตนของเธอ ก็ คงจะเหือดแห้ง
และมอดหายไปในสักวัน...เธออยากเป็นเช่ นนั้นหรืออยากเกิดมาและตาย
จากไปเพียงเพื่อหายใจทิ้ง เพียงเพื ่อวิ่งวนไปตามกระแสโลก แม้ว่านั่ นจะ
ไม่ใช่ ตัวเธอเลยอย่างนั้นหรื อ อย่าเลย อย่าเป็นเช่นนั้นเลย...น่าเสียดาย
– เรา ผู ้หาได้มีนามอันใดอันไพเราะ ฝากไว้ให้ตัวเอง ยามเมื่ อเราอาจ
หลงลืมอะไรบางอย่าง ไว้ในที่ใดสั กที่ หนึ่ง
แพรวา มั่
นพลศรี
editor’s
talk