Read me 10 - page 41

| January-February 2012 41
สู้เรามาสนุกกั บชีวิตดีกว่ า อยากทำ�อะไรก็ทำ� ซึ่งเรารู้สึกว่า
มุมมองแบบนี้ มันเหนือชั้น มันทำ �ให้เรากล้าที่จะทำ �อะไร
ที่อยากทำ � ในขณะที่เศรษฐี บางคนมีเรื่องอีกตั้งมากมาย
ที่ อยากทำ�แต่ไม่ ได้ ทำ�ก่ อนตาย ป๋าเทพแกยังมี มุมมอง
เหนือชั้ นอะไรแบบนี้ อี กเยอะ เช่ นเรื่องการกิ นเนื้อสัตว์
แกบอกชีวิตเราทำ�ไมต้องเบียดเบียนคนอื่น เราก็ถามแกไป
แบบกวนๆ ว่า เอ้า มันเกิดมาเพื่อเป็ นอาหารเราไม่ใช่เหรอ
แกก็สวนกลับเลยว่า หมู มันเคยมากระซิ บข้างหู มึงเรอะว่า
กรุณามากินกูหน่อย มนุษย์ไปอนุมานกันเอาเอง แกบอกว่า
มนุษย์นี่เก่งจริงๆ เรื่องเบียดเบียนสัตว์อื่ น ขนาดงูพิษอยู่ในรู
มันยังล้วงมากินจนได้ แล้วมาเรียกตัวเองว่ าสัตว์ประเสริฐ
ประเสริ ฐบ้าอะไรวะกินตั้ งแต่ช้ างยันเขี ยด (หั วเราะ)
เราก็ถามต่อว่า เอ้า ถ้าไม่กินเนื้อสัตว์จะเอาแรงมาจากไหน
แกก็บอก กูก็เห็นวัวกินแต่หญ้า มึงไปปลํ้ากะมันไหมล่ ะ
กูต่อให้สามคน มึงสู้มันไม่ได้หรอก แกสรุปว่ามันไม่ได้เกี่ ยว
กับความแข็งแรง มันอยู่ที่ ว่าคนเราจะไม่ไปเบียดเบี ยน
สัตว์อื่นได้ ไหม ความคิดพวกนี้มั นเหนือชั้น มันทำ �ให้เรา
จากที่เคยมองป๋าเทพเป็นคนล้มเหลว กลายเป็นว่าแกเป็น
คนที่ ลด ละ วางได้หลายอย่างมากในชีวิต ถ้ าสมมติว่า
จุ ดหมายของคนเราคื อนิพพาน โอเคว่ าป๋ าเทพกับเรา
มั นยังไม่ถึงทั้ งคู่ แต่ ถ้าถามว่ าเส้ นทางของใครอยู่ใกล้
กว่ากั น เราว่าป๋าเทพอยู่ใกล้กว่ าเราเยอะ
อะไร ร้ อยทั้งร้อยเลือกอ่านจากหนังสือที่เขียนโดยนั กเขียน
สารคดี มันถ่ายทอดได้เยอะกว่า หลายแง่มุมกว่า ทำ�ให้
มนุ ษย์คนหนึ่งเป็นมนุษย์จริงๆ เอาง่ายๆ เลยว่า ถ้าคุณ
เป็นคนดี จริงๆ การที่คุณพู ดเองว่าคุณเป็นคนดี กับคนอื่น
พู ด อย่างไหนที่คนจะเชื่อมากกว่ า
สำ �หรับคนรุ ่นเสฏฐวุฒิที่ เกิดมาในยุ คของโลก
ออนไลน์ มองเรื่องนี้อย่างไร?
เสฏฐวุ ฒิ : ผมคิดว่ า ว ง ก า ร ว ร รณก ร รมยั ง ข าด
นั กบันทึ กชีวิตไม่ได้ บางทีการที่เราเล่าเรื่องตัวเอง อัพเดต
เฟซบุ๊ ก โพสต์สถานะ เขียนบล็ อก บางครั้งเหมื อนกับ
การโฆษณาชวนเชื่ อ มันไม่ได้เป็นการเขียนเพื่อให้คนรู้จัก
เราจริงๆ ในทุกแง่มุ ม ชีวิตของคนที่จะได้รั บการบันทึก
เป็ นชีวประวัติมันต้ องผ่านการจัดการหลายอย่าง ทั้ งการ
รวบรวมข้ อมูล การแบ่งหัวข้อ และการเขียนให้ น่าอ่ าน
ซึ่ งไม่ใช่ว่าเป็ นใครก็จะเขี ยนได้ ดี บางทีมั นก็ ฉาบฉวย
เกิ นไป บางครั้งก็ ดิบเกิ นไป เปรี ยบไปก็เหมือนการทำ �
อาหาร แน่ นอนว่าในโลกการสื่อสารสมัยใหม่ ใครก็เป็น
พ่ อครัวแม่ครัวได้ แต่พ่อครัวฝีมือดี ที่ปรุงอาหารอร่อยก็ยัง
จำ �เป็นต้องมีอยู่
ชีวิตในมุมมองที่ แตกต่างกั นจากปากคำ�ของ ‘นั กบันทึ ก
ชีวิต’ ทั้งสามวั ย ทำ�ให้ เราเห็นแง่มุมชีวิตในหลากหลาย
ช่วงวัยได้ชัดเจนขึ้น แม้ว่าแง่มุมเล็ กๆ เหล่านี้อาจจะไม่พอ
ให้เราเข้าใจความเป็นมนุษย์ได้ในทุกแง่มุม แต่ถ้ามันทำ �ให้
มนุ ษย์เราเข้าใจกันและกันมากขึ้นแม้ เพียงเล็กน้อย เท่านั้น
ก็ถือว่ าเป็นความสำ �เร็ จอย่างยิ่งใหญ่แล้วสำ�หรับนั กเขียน
สารคดีชีวิตอย่างพวกเขา
ในสั งคมยุ คใหม่ ที่ ใครๆ ก็ เป็ นนั กเ ขี ยนได้
ใครๆ ก็ บอก เ ล่ า เ รื่ องราวชี วิ ตตั ว เ องผ่ าน
สื่อสังคมออนไลน์ได้ คิดว่านักบันทึกชีวิตจะยังมี
ความจำ�เป็นอยู่ไหม
อรสม: การที่ชีวิ ตของคนรุ่นใหม่ มั นเร็ว ทำ �ให้ ชีวิต
ขาดความละเมียดละไม ไม่ใส่ใจในรายละเอียด ซึ่งสิ่งที่
เป็นรายละเอียดนี่แหละคือสิ่งสำ�คัญที่ จะทำ�ให้เรารู้จั กกัน
มากขึ้น สำ�หรับนักเขียนสารคดี สิ่งเล็กน้อยเหล่านี้คือสิ่งที่
จำ�เป็นต้องสั งเกต ยังถือเป็นหน้าที่ที่เราต้องทำ�เพื่อทำ�ให้คน
อ่านได้รู้ จักชี วิตของแต่ละเคส ทำ�ให้เข้าใจมนุษย์มากยิ่งขึ้น
ปองธรรม: ในสังคมปัจจุ บัน นั กเขียนสารคดี จำ�เป็ น
อยู่ไหม เราว่าโคตรจำ�เป็น เพราะชีวิตที่ ฉาบฉวยที่แสดง
บนสื่อออนไลน์ มันสั้น ง่าย แป๊บเดียว แต่พวกเราตอนที่
ทำ�งานคือต้องคุยกับเคสให้รู้ลึกไปยันขนตูด (หัวเราะ) คือ
ต้องรู้ละเอี ยดทุกแง่มุม อย่างถ้าเราไปเล่าเรื่องตัวเองออก
สื่อออนไลน์ เราคงไม่บอกหรอกว่าเราเลวอย่ างนั้นอย่างนี้
สมมติเราอยากรู้จั กคนคน หนึ่งจริงๆ เราจะเลือกอ่ านจาก
{ก้ าวต่อไปของนั กบันทึกชีวิตในสั งคมที่เปลี่ยนแปลง}
“คนเราจะเรี ยนรู้ชีวิต
แต่สายสวยงามไม่ ได้หรอก
ต้องเรียนรู ้ชีวิตในอีกด้านหนึ ่งด้วย
ไม่งั้นชีวิตมันก็ไม่เป็นชี วิต”
ปองธรรม