Read me 10 - page 48

| Read Me 10 48
ครึ่ งทางกึ่ งกลางสะพานฝั่ งทางขึ้นไม่ มีลมและดอกตะแบก
ผู้คนมากหน้าต่ างเบียดเสียดมุ่งเดินไปยังทิศเดียวกั น บ้างเดินเร็ว
เดิ นช้า แต่นั่นไม่ มีผลต่อจุดหมาย
กฎข้ อเดียวของการเดิ นบนสะพานแห่งนี้ คือ ใครก็ตามที่ ‘หยุ ด’
เขาจะไม่ ได้กลับมาอี ก ผมก้มมองเท้าตัวเองที่แทรกอยู่ในกลุ่ มเท้า
นับไม่ถ้ วนคู่ ผมทั้งรักทั้งเกลียดเท้าคู่นี้ บางครั้งมันกระหายที่จะเดิน
อย่ างไม่รู้อิ่ ม แต่บางครั้งมั นก็ล้ าจนไม่มีแรงขยับ ผมมองเท้ าคู่นี้
และถามมั นว่า เรากำ�ลังเดินไปเพื่ออะไร?
“อย่ าหันกลั บไป นายจะหลงทาง” เสียงหนึ่งที่ฟังคุ้นตะโกนมา
เราพบกั นครั้งแรกที่ประตูฝั่งทางขึ้น เขาอยู่ในวัยหนุ่ มและผมเป็นเด็ก
แรกเกิด เขาคนนี้เองที่แนะนำ�ให้ผมได้รู้ จักกับ ‘การเดิน’
“ผมเดิ นมาไกลพอ พอที่คุณไม่ต้องมาคอยบอกว่า ผมควรจะ
ก้ าวเท้าซ้ายหรือว่าเท้าขวา!” พักหลังมานี้ผมฉุนเฉี ยวกับเขาเสมอ
เขาเดินอยู่ข้างหน้าผมห่างออกไปประมาณสองช่วง ผมมองเห็นเขา
ไม่ ถนัดนั ก แต่ ใบหน้าในความทรงจำ �ที่ มักเหลี ยวมามองผม
ในสายตาคู่นั้นผมจะกลายเป็นเด็กอ่ อนที่กำ �ลังหัดคลานอยู่เสมอ
“ผมรู้ว่ าปลายสะพานอยู่ตรงไหน” ผมตะโกนกลับไปอี ก
“เดินอย่างนั้ น นายจะไม่มีวันได้พบมัน”
ผมคิดว่าผม ‘เข้าใจ’ เขา แต่คำ�ตอบที่ถูกคือ ‘ไม่ ’
เวลาเดินนำ�ฝีเท้าเราเสมอ เขาได้เปลี่ยนจากคนวัยหนุ่มเข้าสู่อีก
วัยหนึ่งที่แตกต่าง ผมเองก็เช่นกัน ผมต้องหรี่ตาลงทุกครั้งเมื่อมอง
หาเขา ด้วยทางข้างหน้าสว่ างจนแทบจะมองไม่เห็ น เขาเดินไปไกล
จนถึงจุดสูงสุดของสะพานแล้ว ตรงระยะทางพิเศษนี้ทุกคนจะได้หยุด
พักหายใจ (ในชั่วขณะหนึ่ง) ผมกำ �ลังมองดูเขาอยู่ที่ครึ่งทางสะพาน
ฝั่งทางขึ้น ผมกำ �ลังจะเดินขึ้นและเขากำ�ลังจะเดินลง ในระยะทาง
ที่เพิ่มขึ้นมากเท่าไหร่ความเข้าใจของเราก็ดูจะเหลื อน้อยลงไปเท่านั้น
เรื่ อง/ภาพ: อนัญ’ นฤที
Outlet [ปล่ อยของ] เวลาระหว่างสะพาน
.
.
.
.
คล้ายว่าวันนั้นใบแก่ที่โคนกิ่งตะแบกกำ�ลังถอดสีและปลิดขั้ว
สายลมอ่อนไหวต้องกลีบตะแบกนุ่มนวล จนกลีบบางเริ่มช้ำ�
ตามแรงเวลา ทว่าการจากไปของสิ่ งหนึ่งย่อมทำ�ให้เกิดอี กสิ่งหนึ่ง
เสมอ กล้าอ่อนจากอดีตดอกตะแบกทำ�หน้าที่ของชีวิ ต เกิด เติบโต
และตายจาก หมุนเวียนไปตามลมหายใจของ ‘เวลา’ ผู้ทำ�หน้าที่
กลืนกินปัจจุบันและทิ้งเบื้องหลังให้เป็ นอดีต
‘ผม (หรือเขา) ไม่เข้าใจ’ เรื่องนี้อาจเริ่ มที่ตรงนั้น