Read me 10 - page 49

| January-February 2012 49
“คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินผมจากจุดที่คุณยืนอยู่...คุณไม่เคยมอง
เห็นหลังตัวเองและคุณก็มองไม่ เห็นผมด้ วยซํ้า...คุณอาจจะลื ม
ไปแล้วว่ารอยเท้ าของตัวเองเป็นยังไง” ผมกระแทกเสียงสั่นตาม
อารมณ์ เว้นแต่ประโยคสุดท้ ายที่ผมพูดกับตั วเอง
ตอนนี้คนบนสะพานนับไม่ถ้ วน หลากหน้ามากตากลายเป็น
เงาวูบไหวลางเลื อน เว้นก็ แต่เขา ถึงแม้ จะไม่แจ่ มชัดเหมื อน
แต่ก่ อน
“นายกำ�ลังมองหาอะไร” ผมรู้ว่านั่นคื อเสียงของเขา
“...คุณหมายถึงอะไร ผมไม่เข้าใจ” ผมแสร้งตอบ
“รู้ไว้ด้วย...ว่าฉันเดินมาก่อนนาย มองเห็นผู้คนบนสะพานนี้
มาก่ อน ทุกคนถอยกลับไปไม่ได้ และถ้ านายเกิดพลาดตก
ลงไป นายจะไม่ได้กลั บมาอีก เข้าใจใช่มั้ย?” ท้ายประโยคเหมือน
เขาจะถาม
“แล้วถ้าผมตั้งใจที่จะพลาด...” ผมเลิกคิ้วตะโกนถาม ทั้งที่
รู้ว่ าเขาไม่เห็น
“ฉันรู้ว่ านายจะไม่ทำ�อย่างนั้น” นํ้ าเสียงเขาไม่บอกอารมณ์
“ครั้งนี้คุณอาจจะรู้มาผิด!”
“เท้าคู่นั้นมันเป็นของนาย แต่ฉันฝึกให้มันเดิน จำ�เอาไว้!” เขา
กำ�ลังโกรธ ผมยิ้มสะใจ แต่ลึกลงไปผมไม่สนุก ผมถอนหายใจ
ยาวและก้าวเดินต่ อไปโดยไม่ได้สนใจทุกสิ่ง
เสียงจากอีกฝั่งของสะพาน ถึงจะไม่เห็นหน้ าแต่ผมมั่นใจว่า
เป็นเขา แม้การพูดครั้งนี้จะเบาจนแทบไม่ได้ ยิน
“จำ�ได้มั้ย...นายต้องคลานก่อนแล้วค่อยเดิ น คนที่อยู่ข้างหน้า
ฉันเขาบอกมาว่า พอใกล้ถึงปลายสะพานเราจะได้คลานอีกครั้ง...
นายว่ามั นตลกมั้ย?” เขาเคยพรํ่าทำ�นองนี้ มานับครั้งไม่ได้
และผมก็ไม่ตลกด้วย
ผมพยายามถามตัวเองเสมอว่า เราเดินไปเพื่ออะไร? ระหว่าง
คำ�ถาม ผมเดินผิด เดินถู ก พบความสุข หัวเราะ หกล้ม
และเสียนํ้าตา
“คุณเองก็เคยล้ม” ผมตะโกนออกไป เมื่อเสียงหัวเราะเยาะ
ดังมาจากอี กฝั่ง
“เพราะฉันไม่ อยากให้นายล้มเหมือนฉัน” นํ้าเสี ยงเขาจริงจัง
เกินความจำ�เป็น
“เวลากำ�หนดทุกอย่างไว้แล้ ว จะเร็วหรือช้ า สุดทางปลาย
สะพานก็อยู่ ที่เดิ ม”
“นายก็รู้ นี่ แล้ วนายจะดิ้นรนหาวิธีเดินที่แตกต่างไปทำ�ไม!?”
เหมือนจะถามแต่เขาไม่ต้องการคำ�ตอบ
ผมบอกตัวเองว่ าผม ‘เข้าใจ’ เขา ทั้งที่คำ�ตอบ คือ ‘ไม่’
ยิ่ งนานวั นเราเหมือนเดิ นห่างกันไปเรื่ อย ทั้งที่ ระยะห่ างนั้ น
ยังเท่าเดิม หรือว่าจุดกึ่งกลางสะพานจะสร้างเส้นบางๆ ลวงเรา
ให้เข้าใจผิด
“ผมเบื่ อที่จะเดิ นในทิศเดิ มๆ และก็ เบื่ อที่ฟั งคุ ณด้วย”
ผมพู ดด้วยอารมณ์
“นั่นมันเรื่องของนาย ฉั นถูกกำ�หนดให้มีหน้าที่พูด ไม่ ใช่ว่า
ฉั นไม่อยากเห็ นนายมีรอยเท้าเป็ นของตัวเอง แต่ การเดินแบบ
ที่นายทำ�อยู่มันเสี่ยงเกิ นไปและนายจะเจ็บเปล่าๆ” เขาพยายาม
อธิบายเหตุผล แต่ผมไม่อยากเข้าใจ
“อ้ อ! อีกอย่าง ถ้ าถึงวันที่ฉันเดินลงไปจนสุดปลายสะพาน
นายก็ ไม่ต้องทนฟังฉันอีก” ความน้อยใจหลบไม่มิดในนํ้าเสียงนั้น
“อย่างน้อยผมจะรู้เองว่าความเจ็บเป็นยังไง!...โอ้ย!!” ผมไม่ ได้
ล้ ม แต่เลื อดกำ �ลังไหลมาตามขมับ ผมก้มมองก้ อนหินที่พื้ น
และพยายามมองไปที่ เขา เขาตั้งใจเขวี้ยงก้อนหินนั่นใส่ผม!
“นายเจ็บมั้ย! ...” เขาเค้นถามและไม่เปิดโอกาสให้ ผมตอบ
“...แต่รู้เอาไว้ ว่าฉันเจ็บกว่า!”
ผมกำ�ลังเดินขึ้นสะพาน เขากำ�ลังเดินลงสะพาน เราเดินไป
พร้อมกันจากคนละฝั่งจากคนละที่ เวลาเปลี่ยนทุ กสิ่งเปลี่ยน
บนสะพานบางคนมีรอยยิ้ม บางคนมีนํ้าตา บ้างล้ ม บ้างลุก
และบ้างเลือกที่จะ ‘หยุด’ ไม่ใช่ทุกคนที่ขึ้นสะพานมาแล้ วจะได้
ไปถึงจุดหมาย ที่แห่ งนั้นจะเลวร้ายหรืองดงาม ผมไม่รู้ เขาเองก็ไม่รู้
จะมีก็แต่คำ�บอกเล่าจากผู้ที่เดินไปก่ อนเท่านั้น
“นายเห็ นผู้ชายคนที่ อยู่เยื้องขวามื อนายไปสิบก้าวมั้ย?”
เขาผู้เดิมตะโกนมาด้ วยเสียงเหนื่อยหอบ ผมมองหาคนที่เขาว่า
และเหมื อนว่าผมจะเห็นคนผู้นั้นแล้ว
“คนนั้นแหละ นายเห็นเท้าเขามั้ย? ...ก่อนหน้านี้ เขาไม่มีคน
คอยฝึ กให้ คลานให้ เดิ นเหมื อนนาย เขาถึ งได้ เหลือแค่
‘ขาข้างเดียว’...นายคิดเอาเองแล้วกัน” เขาทิ้ งประโยคสุดท้ าย
และหัวเราะลั่นด้วยความรู้ สึกที่เดาได้ยาก
“คุ ณไม่เคยเข้าใจผมเลย” ผมตะโกนออกไปจนสุดเสี ยง
ขณะที่ ตายังมองชายผู้ นั้น ที่ ใบหน้าของชายพิ การมีรอยยิ้ ม
และคราบนํ้าตาเปรอะเปื้อนอยู่
“ทำ�ไมคุณไม่ มองผม จากจุดที่ผมยืนอยู่บ้าง ...คุณไม่เคย
เข้าใจผมเลย” ครั้งนี้เป็ นผมที่เสียนํ้าตาและเท้ าคู่นั้นกำ �ลังหมด
แรง
“วั นไหนที่นายเดินมาถึงจุ ดที่ฉันเคยเดิน วันนั้นนายจะเข้าใจ
ทุกอย่างเอง”