โบม / Baum - page 41

41
ฉันถูกขั งอยู ่ในนี้มาสิบเอ็ดปี แปดเดือนแล้ว อย่ างน้อยก็ ตามที่ไอ้พัศดี
เส็งเคร็งบอกกับฉันล่ะนะ ดูเหมือนฉันจะหาความจริงจากปากคนพวกนี้ไม่ได้เลย
ตั้งแต่ที่เดินเข้าเรือนจ� ำนี้มา ฉันก็ถู กหลอกได้ซะหนักหน่วงพอดู พวกเขาบอก
ฉันว่าจะได้อยู่อาคารเดียวกับนักโทษชาย ซึ่งก็เป็ นเรื่องที่ ดี เพราะอย่างน้อย
‘คนเลว’ ก็ได้รับการปฏิบัติเท่าเทียมกัน แต่ก็ตาสว่างทันทีเมื่อรู ้ ว่ าบริเวณห้องขัง
ฝ่ายหญิงตั้งอยู่ที่ชั้นใต้ดิน ซ�้ำร้ายคื ออยู่ใต้ห้องน�้ำรวมของไอ้พวกต�ำรวจหน้ าใส
ด้วยนี่สิ ช่องระบายอากาศจากเหนือพื้นดินมี เพียงช่องแคบๆ ติดกับผนังของ
แต่ละห้ องขังเท่านั้น แน่นอนว่ากลิ่นท่อส้วมทั้งหลายตลบอบอวลทั่วปอดของ
ผู้หญิงทุกคนในนี้เลยทีเดียว นี่สิ นะ ‘ความเท่าเทียม’
แต่อย่างน้ อยความเท่าเที ยมก็จัดการนักโทษประหารอย่างพวกฉั นได้
เหมือนกันทั้งชายหญิง อย่างน้อยก็ตายเหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่รู้อยู่ ดี ว่าเขาประหาร
ด้วยวิธีอะไรกัน เพราะไม่เคยมีการถ่ายทอดภาพกิจกรรมใดที่เกิดขึ้นในเรือนจ�ำนี้
เหตุผลอะไรฉันไม่เคยจะหยั่งรู้ มันสายเกินไปแล้ว แต่วันนี้คือวันส�ำคัญ วันที่ฉัน
จะได้แสดงให้พวกสูงใหญ่ทั้งหลายและใครก็ตามที่อยู่ข้างนอกนั้นได้เห็น อาหาร
มื้อสุ ดท้ายก�ำลังรอฉันอยู่
เสียงชายนิรนามประกาศให้นักโทษหญิงทุ กคนออกมายืนหน้าห้องขังกับคู่
ของตน กรงเหล็กแต่ละห้องเลื ่อนออกไปด้านข้างพร้อมกับต�ำรวจยืนคุมห้องละ
สองนาย เขาเดินเข้ ามาขนาบข้างฉั นพร้อมกับกระบองไฟฟ้ าในมือ แล้วทันใด
ฉันก็ถูกครอบหัวด้ วยผ้าบางอย่าง มืดสนิท อึดอัด แต่ยังไม่ขัดลมหายใจ จากนั้น
ข้อมือทั้ งสองก็สัมผัสได้ถึงความเย็นของกุญแจมือมาล็อกไว้ แล้วต�ำรวจทั้งสอง
ก็น�ำทางฉันไป พร้อมกับเพื่ อนหญิงของฉันอีกทั้งหมดร้อยกว่าชีวิตตามหลั งมา
โดยมีต�ำรวจขนาบทั้งสองข้าง ฉันได้ยิ นเสียงกรงเหล็กและประตูไม้นับไม่ ถ้วน
เปิดปิดอย่างไม่ขาดช่วง ราวกับกลองชุดตีเพลงแจ๊ซพร้ อมกันสิบเพลงที่แตกต่าง
กันทั้งจั งหวะและความเร็ว ราวกับว่าเป็ นเพลงที่บรรเลงโดยพวกที่ไม่รู้จักค�ำว่า
‘ดนตรี’ ด้วยซ�้ำ สมองอันน้อยนิดของฉั นคงไม่อาจประมวลจังหวะให้จรรโลงใจ
ฉันเองได้
มื้อสุ ด ้าย
TEXT_ก้องสกล เหลืองสอาด