โบม / Baum - page 36

36
แกท�ำบุญมาน้อยนิด จึ งได้รับผลเช่นนั้น กลิ่ นอายความเชื่อมากมายอบอวลไปทั่วหมู่บ้าน โดยเฉพาะความเชื่ อในกฎแห่งกรรมที่ ครอบง�ำ
ชีวิตพวกชาวบ้านในหมู่บ้านแห่งนี้ และหมู่บ้านน้ อยใหญ่ในอาณาบริเวณเดียวกัน มีสิ่งเดียวที่พอเป็ นที่พึ่งทางใจได้ก็คือ ศาลกระติบ
“เพี้ยง เจ้าพ่อคะ ถ้าลูกถูกหวยสั กล้าน ลูกจะกลับมาแก้ทั้งบนทั้งล่าง” เสียงเล็กแหลมของสตรีวั ยกลางคนดังปลุกเขาออกจากความ
ทรงจ�ำในอดี ต มือของเจ้าหล่อน คว้ากระป๋องแป้งเทลงที่ฝ่ ามือ ก่อนจะลูบถูไปมาที่เสาของศาลอย่างตั้ งอกตั้งใจ แข่งกั บเสียงขอพร
น้อยใหญ่ของผู้แสวงโชครายอื่นๆ
เด็กหนุ ่ มคนหนึ่ งเดินเก้ ๆ กังๆ เข้ามาในบริเวณศาล ในมือของเขาไม่มีพวงมาลั ยธูปเทียน พินิจหันไปมองเด็ กหนุ่ม เขาจ�ำได้ดี เหมือน
เช่นเห็นเงาตัวเองในอดี ต เด็กหนุ่มนั่งลงปะปนกับผู้คนที่เข้ามากราบไหว้ แววตาหลุกหลิกไปมา บอกอะไรกับพินิจได้มากมายเหลือเกิน
“คนใหม่” พินิจพูดเบาๆ อีกครั้ง ก่อนเดิ นหายไปหลบในความมืดครึ้มของเงาร่ มไม้ใหญ่หลังศาลกระติบที่อุดมไปด้วยต้ นไม้ทั้งต้นโพธิ์
ต้นไทรรกครึ้ม ขับบรรยากาศความศั กดิ์สิทธิ์ ให้เข้มขลังขึ้นไปอีก แต่จริงๆ แล้วไม่มีผีหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดๆ หรอกนอกจากตัวของเราเอง
ยามดึกค�่ำคืนที่ พินิจรอคอยก็มาถึง เขายืนอยู่ข้างศาล เฝ้ารอเวลาส�ำคัญ เด็กหนุ่มคนนั้นที่พินิจเห็นท่าทางหลุกหลิกกลับมาที่ศาล
อีกครั้ง เขามองซ้ายทีขวาที แต่ไม่ได้สนใจพินิจเลยแม้แต่น้อย รีบวิ่งไปที่ตู้บูชาอันเต็มไปด้วยเงิน ก่อนจะดึงไขควงจากกระเป๋า ลงมือ
งัดอย่างแผ่ วเบา อดมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวงไม่ได้ เมื่อเห็ นปลอดคน เขาก็ถอนหายใจ ลงมือโกยเงินจากตู้ เงินทั้งนั้น ทั้งแบงก์
ทั้งเหรียญอั ดแน่น ใครว่าคนไม่มีจะกินกัน มีนะมี แต่ไม่ ได้เอามากินหรอก เด็กหนุ่มเอาเงินใส่ย่าม แต่ดู เหมือนใส่ไปเท่าไรก็ไม่ มี
ทางหมด ราวกับยิ่งหยิบฉวยก็ยิ่งเพิ่มเติมไม่หมด
เด็ กหนุ่มเริ่มแปลกประหลาดใจ แต่ก็ ยังไม่หยุดการกระท�ำ เขาละมือจากกองเงินไปที่ตั วศาล กระติบข้ าวเก่าคร�่ำคร่าเด่นชัด
ในกองพวงมาลัย เขาเอามือปัดป่ายพวงมาลัยทิ้ง เอื้อมมื อไปคว้ากระติบข้าวออกจากศาล
“เงินก็ได้ กระติบข้าวศักดิ์สิทธิ์ก็ได้ ไม่รวยวันนี้ จะรวยวันไหนกั น” เด็กหนุ่มคิดพลางยิ้มกว้าง หารู้ไม่ว่าความคิดนี่ไม่ใช่มีเพียงตัวเอง
ที่รับรู้ เด็กหนุ่มเอาเงินยัดลงไปในย่ามอีก บางส่ วนก็ยัดใส่กระติบข้ าว แต่ก็ ไม่หมดเสียที เสียงหมาหอนทอดยาวกันกรูเกรียวชวนขนลุ ก
ท�ำให้เด็กหนุ่มหน้าเริ่มซีดเซียว ผละออกจากกองเงิ นไปพร้อมกระติบข้าวในมือ โดยมีพินิจที่ยิ้มอย่างเยือกเย็ นเดินตามหลังไปช้าๆ
“ท�ำอะไรน่ะไอ้หนู” พิ นิจส่งเสียงทักทาย เมื่อเดินไล่หลังจนทัน เด็กหนุ่มสะดุ้งสุ ดตัว หันกลับมามองข้างหลัง ชายหนุ่มในชุดสีขาว
ห่างจากหลังไม่เท่ าไร ก�ำลังส่ งยิ้มให้เขา แต่เป็ นยิ้มที่ แปลกประหลาดและชวนขนลุกที่สุด ท่ามกลางเสียงหมาหอนที่ รับกันเป็นทอด
ยาวในขณะนี้
“ง่ า ก็ไม่ได้ท�ำอะไรหรอกครับ แค่ออกมาเดินเล่น” เสียงเด็กหนุ่มตะกุกตะกัก มือกระชับกระติบข้าวไว้แน่น พยายามซุกให้แนบอก
หลบสายตาที่พินิจมองมา ก่อนจะมองหาทางหนี ไอ้บ้านี่มันต้องเห็ นเราขโมยกระติบแน่ เด็กหนุ่มคิด มันคงจะมาทวงคืน ไม่ก็ตะโกน
บอกคนทั้งหมู่ บ้านมาไล่จับ จะท� ำอย่างไรดี
“จริ งๆ ศาลกระติบก็ไม่มีอะไรหรอก นอกจากกระติบกับความเชื่องมงายที่หากิ นกับผู้คนมาเนิ่นนาน” พิ นิจเริ่มต้นเล่ าเรื่องราว
“ถ้ าไม่มีอะไร คนจะมากราบไหว้ท�ำไม หลายสิบปีก่อนก็มีคนถูกหวยไม่ใช่เหรอครับ” เด็กหนุ่มกลั้นใจตอบ เขาจ�ำเรื่องเล่าชายสัปเหร่อ
ที่สร้างศาลกระติบแล้วถูกหวยได้ดี แต่จ�ำชื่อและเรื่องราวต่อจากนั้นไม่ได้
“ใช่แกถูกหวย แต่หลังจากนั้นแกก็ตายอย่างน่ากลั วเพราะโดนชิงทรัพย์ ความร�่ ำรวยอาจไม่ใช่ความสุข และความทุ กข์ในการเฝ้ารอ
หาตัวแทนที่หลงผิดก็เนิ่นนาน น้ องรู้ไหม หลังจากแกเสียไม่กี่ ปีก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งหลงผิดมาขโมยกระติ บข้าว” พินิจเล่ าด้วยน�้ำเสียง
เรียบ แต่สะกิดใจคนฟังอย่างเด็กหนุ่ม
เด็ กหนุ่ มนิ่งฟัง ใบหน้าเริ่มเผือดซีดลง ตั้งสติคิดทบทวน ในกระติบข้ าวมีผี สัปเหร่อ หรือไอ้บ้านี่แต่งเรื่ องหลอกให้กลัวกันแน่
ไม่ทันคิดให้ถี่ถ้วน เขาก็ตัดสินใจหมุนตัวยื่นกระติบข้ าวที่อัดแน่นไปด้วยเงินให้ ชายหนุ่ม
“ผมแบ่งให้พี่ ผมรู้ว่ าพี่อยากได้ส่วนแบ่ ง พี่จะไม่บอกใครว่าเงินหายไปไหน กระติบหายไปไหน” เด็กหนุ่มยัดกระติบข้าวใส่มือ
ชายหนุ ่ม เสียดายความร�่ำรวยที่จะตามมาจากการขอพรกระติบตามที่คนเขาร�่ำลือ เงินที่เขาปรารถนาจะน�ำไปใช้จ่ ายให้ความสุ ขตัวเอง
เมื่ อเอากระติบข้าวใส่มือชายหนุ่มแล้ว เด็กหนุ่มก็วิ่ งหนีทันที เงิ นในย่ามมากพอแล้ว เด็กหนุ่มคิดก่อนจะวิ่งหนีไปตามถนน แต่ถนน
ที่เคยเดินดูทอดยาวอย่างไร้จุดหมายปลายทาง ย่ามที่ใส่เงินก็หนักขึ้นเรื่อยๆ จนนึกอยากเขวี้ยงทิ้ง