นิตยสาร แจ่ม - page 41

41 แจ่ม
‘ความรักจับต้องไม่ ได้ คุณคงเคยได้ ยินใครๆ บอกคุณว่ าคุณ
ต้ องเชื่อซะก่อนว่ามันมี มันถึงจะมี แล้ว…? อะไรที่ถ้าไม่ศรัทธา
แล้วมันไม่มี มันจะไม่มีจริงๆหรือ ถ้าเราไม่เชื่อว่าก้อนหินมี จริง
แล้วก้อนหินจะไม่มีหรือ? ความรักไม่ มีอยู่จริงมาตั้งแต่ต้นแล้วล่ะ’
เขาเชื่อแบบนั้ น
‘ความรักอาจมีอยู่จริงก็ได้ ไม่รู้สิ ใครๆก็พูดถึ ง ‘มัน’ เธอเคย
อยากเจอ ‘มัน’ เหมือนกัน แต่ตอนนี้ไม่อยากแล้วล่ะ จะมีประ-
โยชน์อะไรที่จะใฝ่ฝันถึงสิ่งที่ไม่รู้ว่ามีจริงหรือเปล่า เพราะการเฝ้า
ละเมอให้ ‘มัน’ มาอย่างไม่มีกำ�หนดชั่วชีวิตนั้นน่าสมเพช เธอจึง
เลือกจะไม่เชื่อในความรั ก’เขาชอบสีดำ� สี ดำ�ของกางเกงยีนส์
สีดำ�ของสปาเกตตี้ซอสหมึ ก สีดำ�ของผมชาวเอเชียสี ดำ�ของดิ น
เหนียวที่ชาวนาไถดำ� สีดำ�ของท้องฟ้ายามราตรี สีดำ�ของหิ นภูเขา
ไฟสีดำ � สีดำ �ที่เป็นนิรันดร์
เธอชอบสีขาว สีขาวของผ้าฝ้ายมัสลิน สีขาวของข้าวสุกเดือดปุดๆ
สีขาวของเมฆหลังฟ้าแจ้ง สี ขาวของหิมะในละครต่ างประเทศ สี
ขาวของแสงจันทร์ที่สาดกระทบพื้นหญ้า สีขาว สีขาวที่บริสุทธิ์
วันหนึ่งวันที่ฟ้าไม่สดใสและบรรยากาศวุ่นวาย ท่ามกลางกระแส
ฝูงชนที่ ถูกผลักดันด้วยจิตนิยมพรรคเชิดชู ผู้นำ�ที่ตนศรัทธาเธอซึ่ง
ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แค่อยู่ผิดที่ถูกเวลา เขาซึ่งมาเพื่อศรัทธาของเขา
จึงพบเธอซึ่งถูกผลักไปมาจนล้มจ้ำ�เบ้าอยู่ข้างถังขยะ ดูยังไงเธอก็
ไม่ใช่ผู้สมัครใจมาชุมนุ ม
ท่ามกลางกระแสฝูงชนที่แปรเป็นมรสุมแห่งความคลั่งขาดสติ เขา
จูงเธอหลีกออกจากคนอื่น หวังใจจะพาเธอไปยังที่ปลอดภัยและ
กลับไปเพื่ออุดมการณ์ของเขา
“อย่าไปเลย” เธอขอเขาด้ วยน้ำ�ตาซึ่งหลั่งลงมาเพราะความเห็ น
แก่ตัว เธอไม่กล้ าอยู่คนเดียว
เขาหงุดหงิดงุ่นง่าน สีจากกระดาษในมือเละเปื้อนมือเขา เขาชะเง้อ
ชะแง้ แลสังเกตการณ์ อย่างพอใจที่คนไทยมีส่วนร่ วมกับการเมื อง
มากขนาดนี้ เธอจ้องดูเหตุ การณ์ประวัติ ศาสตร์ที่เธออยากนอนดู
โทรทัศน์อยู่กับบ้านมากกว่า ทั้งสองคนติดอยู่ในกรอบความคิดที่
ทับซ้อนสั บสนซึ่งไร้ทางออก แม้แต่จะออกไปจากที่นี่ก็ไม่สามารถ
ทำ�ได้เธอผ่ านมหาเหตุการณ์นี้ ได้อย่างโล่ งอกที่ตัวปลอดภัย เขา
ผ่านเหตุ การณ์นี้ไปอย่างงุ่นง่านที่ มีส่วนร่วมน้อยเกิ นไปเธอพบเขา
โดยบั งเอิญอี กหลายครั้ง เขาเองก็เผอิญเจอะเธออีกหลายครั้ง เช่น
กัน แต่โลกก็รู้ ว่าถ้าความจงใจนั้นหากไม่ มีใครรู้ก็ จะกลายเป็น
ความบังเอิญ
“ผมไม่ได้คิ ดอะไรกับคุณ” เขาพูดขึ้ นในวันหนึ่งบนรถไฟฟ้าในช่วง
ระยะทางระหว่างชิดลมกั บสยาม
เธอยิ้มส่ อชัดว่าสบายใจ“ฉันก็ ไม่ได้คิดอะไรกับคุ ณแค่ชอบคุณ”
เขาหั นมาจากจดจ้องนอกหน้ าต่างตัวรถไฟฟ้าเพื่อได้ยินเธอบอกว่า
“ฉั นไม่ต้องการความรักหรอก” เธอหมายความตามนั้นจริ งๆ
อดีตของเธอเจ็บเหมือนแผลเป็นที่กลัดหนอง เรื่องอะไรต้องกลืน
กินข้าวสุกเข้าไปให้หนองเฟะหนักขึ้นอีก
เขาพยักหน้าเข้าใจ บอกกั บเธอว่าเขาจะพาเธอไปกินอะไรแถว
สามย่าน
เธอไม่ชอบอยู่ คนเดียว จึ่งมักมาป้ วนเปี้ยนใกล้ๆ เขา เพราะเธอ
บอกว่าตอนนี้เธอชอบตั วเองเวลาอยู่กับเขาที่สุ ด
เขาไม่ชอบอยู ่ในผู้คน รำ�คาญการคุยเรื ่องไร้ สาระ ค้นหาแก่ นแท้
ในชี วิต เธอก็เป็นแค่ ปุถุชนน่ารำ �คาญในสายตาเขาซึ่งเขาก็ ประ
หลาดใจที่ตัวเองไม่ยกมือปัดไปให้ ไกลๆ
เธอเข้ ากับคนได้ ง่าย แม้ต้องใส่หน้ากากใส่กั น เธอก็ไม่เคยหวน
คิดว่ามันน่ารังเกียจหรือเปล่า
เขาอึดอัดกั บการอยู่กับคนเยอะๆ ดูถูกคนทุกคนที่เสแสร้ง โดยไม่
เคยหวนคิดเลยว่าการใช้ชีวิ ตอยู่กับสังคมนั้นสำ�คัญเพี ยงใด เขาไม่
ต้องการสังคมเพราะคิดว่ าสังคมทั่วไปไม่เหมาะกับเขาเธอต้องการ
สังคม ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของสังคม และพยายามเอาใจคนรอบ
ข้างเขาไม่ชอบเป็นลูกน้องใครและเขาแสดงให้โลกรู้อยู่เสมอ
เธอมักจะเครี ยดจัดเพราะการต้องทนรองมือรองไม้จากเจ้านายและ
ลูกค้าแต่เธอก็ไม่รู้จะไปทำ�งานที่ไหน เขาเคยถามว่าทำ�ไมไม่ลาออก
ซะล่ะ ไม่ชอบก็เลิก ไม่เหมาะก็ทำ� โลกเรียกว่าดันทุรัง
เธอมองเขา มองเขาที่พยายามแต่งตัวเป็นคนธรรมดา พยายาม
เสนอตัวเองให้โลกรู้ว่าตัวเองติดดิน และเอ่ยว่า
“ทำ�ไมคุ ณไม่พยายามเข้าใจโลกล่ะ คุณสำ�คัญว่าคุณเหนือกว่าคน
อื่นในโลกเพราะสติปัญญาของคุณ แนวทางของคุณ ซึ่งคุณเข้าใจ
ผิด สิ่งที่ คุณมีเหนื อกว่าใครคือต้นทุ นชีวิต”
่ม