นิตยสาร แจ่ม - page 42

42 แจ่ม
เธอพูดถูก เขามีต้นทุนชีวิต มีพ่อแม่บำ�เรอบำ�รุงทะนุถนอม เขาจึง
สามารถทำ �อะไรตามที่เขาต้องการได้ จะคิดจะทำ �อะไรแนวทาง
ของกูแค่ไหนเขาก็ทำ�ได้ ไม่ต้ องทำ�งาน มีโอกาสท่องโลก มีพื้นที่
ทางความคิดก็ เพราะเขาไม่ต้องอนาทรกับเรื่องเงินตรา เพราะเขา
มีมันเสมอ
เธอหัวเราะเบาๆ อยากบอกว่าเธอไม่ได้เกลียดเขา เธอชอบมือของ
เขาที่เอื้อมมาดึงเธอในมหาเหตุการณ์ครั้งนั้น ชอบแผ่นหลังที่ เขา
ยืนอยู่หน้าเธอเสมอ ถึ งจะรู้ว่าเขาไม่ชอบเธอที่เธอเป็นแค่ปุถุชนไร้
สาระในสายตาเขา เธอก็แค่อยากเป็นเพื่อนกับเขา เธอไม่ได้บอก
เขาเลยเมื่อจากกันในวันนั้น
หนึ่งอาทิตย์ที่เขาไม่ เจอเธอ เพราะเธอปฏิเสธที่จะเจอเขา เขายัง
คงทำ �ทุกอย่างเหมื อนทุกๆวัน ค้ นหาทางหลุดจากกรงความคิ ด
ของตัวเอง มองโลกในมุมต่ าง เขียนสิ่ งที่คิ ดและ…เหงาเขาบังเอิญ
ไปเจอเธอหน้าตึกที่เธอทำ�งาน และชวนไปกินอะไรกันที่สวนรถไฟ
สิ่งเดียวที่เขากับเธอพูดตรงกันคือพวกเขาไม่ เชื่อในความรัก
เขานิ่งเสมอเวลาเธอเสียน้ำ �ตาไม่ปลอบโยนไม่ มองเธอ แต่ไม่เคย
ไปไหน
เวลาไหนเธอเพียงสังเกตเห็ นความเศร้าของเขาที่ลอยตั วเหมือน
หมู่เมฆอยู่เหนือคิ้ ว ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นหยาดน้ำ�ตา เธอจะคาด
คั้ นรู้ให้ได้ว่ ามีเรื่ องอะไรเกิ ดขึ้นและชิงร้องไห้ ก่อนทุกที เวลาใคร
ข่มเหงน้ำ�ใจเธอ เขาจะพาเธอไปทุกหนทุกแห่ ง ท่ามกลางฝูงชนที่
หลั่งไหลเหมือนสายธาร และแสงไฟที่พร่างผ่านดุจธารดาว
เวลาใครแสดงท่าทีดูถูกเขา เธอจะอาละวาดใส่ คนๆนั้นไม่ยอม
หยุดจนเขาต้องล่อเธอให้เลิกราด้ วยของกิน
ในวันหนึ่ งสายๆเย็นสบายผิดอากาศเมืองกรุ งเธอลากเขาลุกจาก
เตียงออกไปหาโจ๊กกินในที่ไกลๆ และไม่ยอมให้เขาใช้จักรยานยนต์
สุดรักของเขา เธอจะพาเขาเดิ น
เขาไม่เข้าใจว่าต้องเดินทำ�ไม ในเมื่อพุ ่งไปได้ด้วยล้อแรงสูง เธอ
ไม่เข้าใจว่าทำ�ไมต้ องเดินทางให้เร็วชวนปวดหู ในเมื่อข้างทางมีที่
รื่นรมณ์สำ �ราญยวนใจให้หยุดพัก
บนบาทวิถีที่ส่งกลิ่นเน่ าจะรื่นรมณ์ได้อย่างไรเขาคิด เขาพยายาม
มองหาสิ่ งต่างๆ ให้ คิด อยู ่กั บตัวเอง ไม่สนใจเธอที ่รื่นรมณ์ กับ
อากาศเย็นสบายและแดดไม่จัด เธอไม่เคยออกมาเดินถนนในภูมิ
อากาศแบบนี้เลย จินตนาการกับตัวเองว่าเป็นถนนในเกาหลีหรือ
บาทวิถีในญี่ปุ่น
ต้นอินทนิลน้ำ�ตามบาทวิถีข้างทางแลดูน่าสมเพชอยู่บ่อยครั้ง ด้วย
ใบโหรงเหรงและกิ่งที่ ถูกจับด้วยเขม่าควันเสียยวดยานยนต์จนยาก
จะเห็นความงาม เขามองถังขยะที่มีสภาพไม่น่าดูอย่างตำ�หนิรัฐ
บาล ตำ�หนิ คนในสังคม
แต่เธอตะลึงมองต้นอินทนิลน้ำ�ต้นหนึ่ง เมื่อเธอหยุดเท้ า เขาจึง
ปรือตามองตามสายตาเธอไปอย่างสนเท่ห์ ดอกอินทนิลน้ำ�ขาว
โพลนไปทั้งต้ น! เขาบอกเธออินทนิลน้ำ�เวลาดอกแก่จัดจะเสื่อมสี
จากชมพูเป็นขาวเธอบอกแก่เขาว่าเธอไม่ เคยเจอต้นไหนมีดอกสี
ขาวมากขนาดนี้ ดุจภูเขาฟุจิ
เขาเบะปาก นึกหยันความคิดเธอ ขายชาติ เขาเกลียดพวกขาย
ชาติเธอนึกรู้ ความคิดเขา เธอรำ�พึงว่ าเธออยากไปญี่ปุ่นสักครั ้ง
ไปให้รู้ว่าดีจริงดังคำ�เขาว่ า งามเสมอด้วยตาที่เคยทั ศนาโทรทัศน์
หรือเปล่า เธออยากรู้ด้วยตัวของตัวเอง
ลมโชยชาย สัมผัสดอกขาวอิ นทนิลน้ำ�แรงพอที ่กลีบจะปลิดปลิว
หล่น ลมอุ้มไว้ให้ล่องลอย หลายกลีบพลิกพลิ้ว งามยวนตา เธอ
เอื้อมมือดุจไขว่คว้า แต่ดูกิ ริยาก็รู้ว่ าเธอไม่ปรารถนาจะจั บไว้
ในมือ เพียงอยากยั่วเย้ ากับกลีบขาวโดยหลอกตัวเองนิดนึงว่าคือ
หิมะเขามองเธอเล่นเหมือนผู้ ใหญ่สนใจการละเล่นประสาเด็ก และ
สลดที่วัยเยาว์ของตนนั้นผ่านไปแล้ว
เธอมองเขาผ่านคลื่นขาวอินทนิลน้ำ�…หัวใจดั่งมีมือลึกลับกระชาก
จับไว้ชวนขนลุ ก เขาช่างดู…น่าสงสาร
เธอยื่นมือไปหาเขาและบอกเขาว่า “เมืองร้อนก็มีหิมะได้” แล้ว
ยิ้มเย้าหมุนตัวเริงเล่นกับกลีบดอกอินทนิลน้ำ�ที่ลอยลมอยู่รอบกาย