ผนังสือ - page 24

อิฐ-เอื้อน
ชายชราก้าวเท้าตามถนนอย่างเคยชิน
ผ่านผู้คนคุ้นหน้าและแปลกตาอย่างทุกวัน
เส้นแสง สายลมสัมผั สกายทักทายอย่างคนสนิท
สองเท้าดำ�เนินเชื่องช้าอย่างผู้สูงวัย
สายธารไหลเอื่อยเป็นเพื่อนเดินทาง
จนชะงักอยู่เบื้องหน้าสิ่งก่อสร้างหนึ่ง
เพื่ อนเก่าแก่สมัยช่วงวัยคะนอง
กายภาพของเจ้าดูเสื่อมกว่าครั้งแรกพบไปมาก
เพื่ อนเอย นับแต่วันนั้น ก็เนิ่ นนานมากแล้ว
ข้าเอง ยังมีลู กหลานปรนนิบัติยามชรา
เจ้าเล่ากลับเดี ยวดายยามฤดูกาลผันเปลี่ยน
ข้ายังมีไม้เท้าคํ้ายันเมื่อยามแก่เฒ่า
เจ้าเล่ามีสิ่งใดคํ้ากายเมื่อเวลาล่วงเลย
เสียงนกขับขานยามเช้า ลมพัดร้อนระอุยามบ่าย
แสงดาวยามคํ่า คลายเหงาเจ้าบ้างหรือไม่
ผุ พั ง อ ย ่ า ง เ ด ี ย ว ด า ย
เรื่อง: รวี รัตน์ อัศวธัญโรจน์