นิตยสาร ปลาทอง กระบองเพชร และพจนานุกรม - page 99

98
รับกับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า ที่ส่ องผ่านเมฆหนาสีขาวหม่นเต็มท้องฟ้า)
ยุด: (ลื มตา) ขวัญหาทางโน้นนะ ยุดจะหาทางนี้
ขวัญ: ได้ (ยุ ดวิ่งน�ำไปก่อน มองเห็นใครวิ่งผ่านพุ่มไม้แวบๆ จึงแอบวิ่งอ้อม
ไปด้านหลังพุ่มไม้) โป้ง! หนึ่ง... โป้ง! กาย... โป้ง!... แก้ว (ขวัญวิ่งไปทางกระต๊อบ
หลังเล็กข้างบ้านก� ำนัน เมฆกลุ่มใหญ่เคลื่อนตัวมาบังพระอาทิตย์ เงามืดทอด
ลงมาท�ำให้ขวัญมองไม่เห็นเชี่ยวที่แอบอยู่ หลั งเสากระต๊อบ จึงเดินไปทางอื่นต่อ)
(เชี่ยวค่อยๆ เขย่งเท้ าเดินออกมาจากหลังเสากระต๊อบ แต่ชนกับฝาโอ่งน�้ำ
ที่ปิดไม่สนิทเข้าให้)
เคร้ง!...
ขวัญ: (รีบหันมาดู) โป้ง! เชี่ยว โป้ง! ป้อง โป้ ง! โย่ง (เชี่ยว ป้อง โย่ง เดินหน้า
มุ่ยออกมาจากที่ซ่ อน)
โย่ง: ขวัญหาครบหมดยัง
ขวัญ: ไม่รู้ ต้องไปถามยุดทางโน้นด้วย (ลมหนาวพัดแรงจนกลุ่มเมฆเริ่มลอย
กระจัดกระจายออกไปบนท้องฟ้า ยุดกั บเพื่อนอีกสามคนวิ่งเข้ ามาหา)
ขวัญ: ยุด หาครบยัง? (ตะโกนถาม)
ยุด: ยังหานิ่มไม่ เจอ ขวัญล่ะ?
ขวัญ: ยังหาไม่เจอเหมือนกัน (นิ่มแอบอยู่หลังโอ่งน�้ำข้างศาลาริมทาง กลุ่มเมฆ
สีเทาเริ่มลอยไกลออกไป แทนที่ด้วยเมฆก้อนใหญ่สี ขาวที่เกาะกลุ่มกันอยู่)
นิ่ม: (รอเพื่อนนานจนเริ่มเบื่อ) นานจังเลย ยั งหากันไม่เสร็จเหรอ
เมฆก้อนหนึ่งเห็นนิ่มแอบอยู่คนเดียว จึงส่งเสียงลงมาทักทาย
เมฆ: แล้วท�ำไมเธอไม่ไปหาเพื่อนล่ะ?
นิ่ม: (สะดุ้ง ผุดลุกขึ้ นนั่ง) นั่ นเสียงใครน่ ะ?
เมฆ: เสียงฉันเองแหละ ลองเงยหน้าขึ้นสิ
นิ่ม: เมฆเหรอ เธอพูดได้ด้วยเหรอ
เมฆ: ได้สิจ๊ะ ท�ำไมเธอไม่ไปหาเพื่อนๆ ล่ะ