Read me 10 - page 27

| January-February 2012 27
หลักการความน่าจะ (อยากให้) เป็น
เหนือสิ่งอื่นใดที่ อ.พิสิฎฐ์ อยากจะบอกกับเรา คือคนที่
จะมาเป็นครูกวดวิชาต้องมีสำ�นึกความเป็นครู ต้องทำ�หน้าที่
สอนด้วยความตั้งใจ ไม่ หวังเงินอย่างเดี ยว และที่สำ�คัญ
ต้องไม่ พูดต่อว่ าครูในโรงเรี ยน เพราะครูทุ กคนต่างทุ่มเท
อยากให้เด็กได้ดี ส่วนเด็กที่เรียนพิเศษมาแล้วก็ อยากให้เขา
ตั้งใจเรียนในห้องเรียนด้วย อย่าไปคิด ‘ลองของ’ กับครู
ในโรงเรียน เพราะถ้าเราตั้งใจเรียนทั้งสองที่ก็จะได้เนื้อหา
ที่ครบถ้วน
นอกจากนี้ คนเป็นครู กวดวิชาไม่ ใช่มี เพียงแต่ความรู้
อย่างเดี ยวแล้วจะสอนได้ แต่ต้ องมีความสามารถในการ
ถ่ ายทอดได้ดี พอสมควร นี่ เป็ นสิ่งที่ อ.โจ้ เน้ นยํ้ า
เป็ นอย่างมาก ยิ่ งไปกว่ านั้นอาจารย์ ยั งพู ดถึ งเรื่ อง
การคัดเลือกครูด้วยว่า
“วิธีการกลั่นกรองระบบการศึกษาไทยนั้นผิด เราบอกว่า
เด็ กจะดี แม่ พิ มพ์ต้ องดี ถ้าวั นใดที่เราคั ดแม่ พิ มพ์
เป็นหัวกะทิได้ เด็กจะออกมามีคุณภาพ วันนั้ นประเทศไทย
ถึงเจริญ”
และก่อนวงสนทนาของเราจะปิดฉากลง อ.ซุป ตัวแทน
ครู รุ่ นใหม่ ได้บอกถึงคุ ณสมบัติความเป็นครูข้อสุดท้ายคือ
ครู ที่ดีต้องเข้าใจเด็กและยึดเด็กเป็นศูนย์กลาง ต้องใส่ ใจว่า
เขามี ความสุขที่จะเรียนรู้แบบไหน เด็กวั ยนี้ต้องการเรียนรู้
ต้องเข้ าใจเขาและสอนให้เขาเข้าใจ ที่สำ�คัญต้องทำ�ให้เขา
แสดงความคิดเห็นกลั บมาได้ด้วย
“อะไรที่เป็นความสุ ขของเด็กๆ ผมก็ พยายามทำ�ให้
เพราะผมเชื่ อในทฤษฎี ความสุ ขเป็นเหตุ ให้ เกิดสมาธิ”
นอกจากนี้ ไม่ อยากให้ ครูในอนาคตคิดว่าเป็นครู กวดวิชา
แล้วรวย เพราะเรากำ�ลังสร้างคน ต้องสร้างครู “ที่ไม่เห็น
แก่ตัว”
ไม่ว่าคุณครูทั้งสามจะสอนฟิสิกส์หรือคณิตศาสตร์ก็ตาม
แต่ วิชาที่แฝงอยู่ในตัวของพวกเขาทุ กคน คือวิชา ’ศิลปะ’
วิชาว่าด้วย ‘การปั้นคน’ อยากให้ตนเป็นส่วนหนึ่งในความ
สำ�เร็จของเด็กๆ เป็ นวิชาที่หาเรี ยนกันไม่ได้เพราะสิ่งนี้อยู่
ในใจของคนเป็นครูทุกคน