Read me 12 - page 39

| May-June 2012 39
เธอยังทำ�หน้ าที่เป็นผู้ จัดการที่ศูนย์ คณะพระมหาไถ่ พัทยา
แต่เธอยังไม่หยุดอยู่ เพียงเท่านี้ เธอยั งหารายได้เสริมจากการทำ�
ธุรกิจขายตรง รับจ้างทำ�บัญชีในช่ วงหลังเลิกงาน ฯลฯ เธอไม่เคย
ปล่อยเวลาให้เปล่าประโยชน์ ซึ่งสิ่ งที่ขาดไม่ได้ เลยในชีวิตของ
เธอก็คือการ ‘แบ่งปัน’ ให้กับผู้ อื่น เธอบอกว่าเธอชอบทำ�บุ ญ
บริจาคทาน ปล่อยสั ตว์ ที่ สำ�คัญเธอยังได้รับการเชื้อเชิ ญให้เป็น
วิทยากรในการเติมพลังชี วิตให้ กับเพื่ อนมนุษย์ อยู่เสมอ อาจเป็น
เพราะว่าเรื่ องราวชีวิตของเธอเปรียบเหมือน ‘หนังสือ’ เล่มใหญ่
อันทรงพลังและคุณค่าของความเป็ นมนุษย์ ที่แท้จริง ทุกวันนี้เธอ
จะพกพาประสบการณ์ชีวิตไปถ่ายทอดเป็นวิทยาทานให้กับนั กเรียน
นักศึกษา และคนวัยทำ�งานเสมอๆ
ย้อนหลังกลับไปในช่วงที่ เธอต้องสูญเสียผู้เป็นพ่อ คนๆ เดียว
ในชีวิตของเธอไป เธอบอกว่าเคยพยายามฆ่าตั วตายด้วยมีดโกน
แต่เมื่อมีมีดคมๆ ถูกกรี ดลงไปในเนื้อหนังของเธอ คำ�พู ดของพ่อ
กลับผุดขึ้ นมาให้เธอต้องต่อสู้ชีวิ ตต่อไป หลายครั้งที่เธอท้ อและ
ร้องไห้แต่เสียงของพ่อจะกลับมาดังขึ้นในใจเธอเสมอๆ และทำ�ให้
เธอกลับมามีพลังมากขึ้นทุกครั้งเมื่อเธอลุกขึ้นมาเป็น ‘ผู้ให้’
“...คิดว่ าน่ าจะเป็ นประโยชน์มากถ้ าเราได้ช่ วยเหลื อผู้ อื่น
หลายๆ คนเขามีพร้ อมกว่ าเราเยอะ แต่เขายั งปล่ อยให้ ชี วิต
เคว้งคว้างไร้ ประโยชน์ หากเรื่องราวของนุ้ยจะช่วยฉุ ดดึงเขาเหล่า
นั้นให้เปลี่ยนหรือทำ�ให้ เขาลุกขึ้นมาทำ�สิ่ งดีๆ ให้กับสั งคมได้บ้ าง
นุ้ยว่ามันเป็นสิ่ งที ่ ยิ่งใหญ่ เพราะหนึ ่ งแบบอย่างดีกว่าร้อยคำ�สอน...”
เรื่ องราวชีวิตของ นุ้ย-ธนารี ฟุ้งภิญโญภาพ อาจกระตุ ก
อารมณ์ความรู้สึกของคนที่มีสมบูรณ์พร้อมทั้งสามสิบสองประการ
อย่างเราๆ แต่ เธอกลับทำ�ให้ เราเข้าใจว่ า รู ปลักษณ์ภายนอก
ไม่อาจบ่งชี้ ได้ว่ าคุณคื อผู้พิ การหรื อไม่ หากแต่ คำ�ว่ า ‘พิ การ’
หมายถึ งผู้ซึ่งมี ความบกพร่องทางร่ างกาย สมอง และจิตใจ
จนทำ�ให้ไม่สามารถปฏิบัติกิจวัตรประจำ�วันและดำ�เนินชีวิตเช่นเดียว
กับคนปกติได้ นั่นหมายถึงเราทุกคนอาจต้องทบทวนความคิดและ
การกระทำ �อย่างถี่ ถ้วนเสี ยใหม่ เพราะอาจทำ �ให้เราค้นพบว่า
จริงๆ เราเองต่ างหากที่ ‘พิการ’
ก่อนลาจากกันนุ้ ยฝากบอกเพื่อนๆ ทุกคนที่ได้อ่านเรื่องราวของ
เธอว่า...“กำ �ลังใจต้องสร้ างจากข้างในตัวเราเอง อย่ารอเพี ยง
รับจากผู้อื่นเพราะวันหนึ่งเขาเหล่านั้นก็ต้องจากคุณไป ที่สำ�คั ญ
คือการยึดมั่นเชื่ อมั่นในความดี เพราะความดีจะเป็นเกราะคุ้มครอง
ตัวเรา วันนี้หากคุ ณกำ�ลั งท้อแท้ หรือสิ้นหวัง จงอย่ านำ�เรื่องราว
ของเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นมีมากกว่ า เพราะยิ่งจะทำ�ให้คุณ
รู้สึกแย่ลงไปอีก...”
สว่ าง ศรี สม หั วหน้ า เ ครื อข่ ายศิ ลปะดนตรี คนพิ การ
ให้ความเห็นว่ า หลายคนอาจมองนุ้ยด้วยความชื่นชมปนความ
สงสารและมหัศจรรย์ ใจที่ได้ เห็นว่า คนพิการที่ ไม่ มีแขนไม่ มีขา
อย่างนุ้ย สามารถดำ�เนินชีวิตได้อย่างน่าทึ่ง เพราะนั่นอาจทำ�ให้
คุณมองข้ามสิ่งที่น่าเรี ยนรู้อันสำ�คัญมากกว่ าการไปโฟกัสในเรื่อง
ที่ นุ้ยสามารถแปรงฟั น ซั กผ้า อาบน้ำ� ล้ างจาน จ่ายตลาดได้
แต่สิ่งสำ�คัญที่น่าเรียนรู้ในชีวิตของนุ้ยก็คือวิธีคิด มุมมอง และหัวใจ
ของนุ้ยที่ไม่ เคยย่อท้อต่ออุปสรรคปัญหาทางร่างกายและปั ญหา
รอบข้างที่ เข้ามาในชีวิต
“เพราะสภาพร่างกายที่ ไม่สมบู รณ์ เราจึงถู กสถานการณ์
บี บบังคั บให้ เราต้ องดิ้นรนช่วยเหลื อตั วเอง ในที่สุดเราก็ ทำ �ได้
เช่นเดียวกับคนไม่พิการ วันหนึ่งหากต้องตกเป็นผู้พิการก็จำ�เป็นต้อง
ช่ วยเหลือตั วเองเป็นเรื่องปกติ แต่สิ่งที่น่ าเรียนรู้ และจดจำ�คือ
วิธีคิด วิธีต่อสู้กับความอ่ อนแอภายในตัวตนต่างหาก ที่ คนปกติ
จะต้องเรียนรู้เฉกเช่นเราผู้ พิการทางร่างกาย”