Read me 12 - page 33

| May-June 2012 33
ผมคุ้นเคยกับมันดี คุ้นเคยพอๆ กับส้มตำ�ปู ปลาร้าพริก
สองเม็ดของเจ๊ ก้อย…มั นเป็นส่วนหนึ่ งในงานของผมที่ทำ �
จนเคยชินราวกับกิจวั ตรสามัญธรรมดา
กระเป๋าใบใหญ่ถูกรูดซิปออกอย่างแผ่วเบา ก่ อนที่ผม
จะหยิบ มัน ขึ้นมาอย่ างใจเย็ น อวั ยวะมนุษย์ที่ ขาวซี ด
และแข็งทื่ อนอนกองกันอยู่ในนั้นหลายชิ้น ผมหยิบขาข้างขวา
ที่ ยังคงสภาพสมบู รณ์ ไม่มี ผิ ดเพี้ ยนขึ้นมาก่ อนจะโยน
มันลงไปในบ่อ เสียงจ๋อมที่ดังสะท้อนขึ้นมาจากก้นบ่อดังก้อง
ในความเงียบก่อนจะสลายหายไปอย่างรวดเร็ ว ท่อนแขน
สองข้างถูกโยนตามลงไปแทบจะทั นที ตามมาด้วยเนื้อช่วง
แก้มก้น ผมหั วเราะกับตัวเองเบาๆ ช่ างเหมือนกั บตูดไก่
เมนูโปรดผมเสียจริงๆ ไม่นานกระเป๋าใบนั้นก็ไร้สรรพสิ่งใดๆ
ที่เคยมีอยู่ ผมรูดซิ ปปิด เดินฝ่าดงมะละกอกลับมาราวกับ
ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
ส้มตำ �ปูปลาร้าพริ กสองเม็ด คอหมู ย่ าง ไก่ครึ่ งตัว
และต้มแซบกระดูกอ่อนสูตรเปรี้ยวรสจัดจ้ าน วางรออยู่ที่
โต๊ะแล้ว ผมทรุดตัวลงนั่ งประจำ �ที่ก่อนจะเหลือบมองเวลา
เลยเวลานัดมาสิ บห้านาที แต่ไอ้เจ้าเพื่อนตั วแสบยังไม่มา
ขณะที่กำ�ลังจะโทรหา ร่างอวบหนาของมันก็กระหืดกระหอบ
เข้ามาราวกับรู้ ว่าเลยเวลานั ดมาพอสมควรแล้ว
“แฮ่ก…กูขอโทษ กูออกจากออฟฟิ ศตั้ งแต่บ่ ายสอง
แล้ วนะแต่รถแม่ งติด” มั นละล่ำ �ละลั กขอโทษขอโพย
ทว่าผมหันไปโบกมือแสดงให้รู้ว่าไม่เป็ นไร ผมไม่ได้ถือสา
“กูเข้าใจดี ถนนกรุงเทพฯ ก็ ยังเงี้ ย วันที่รถไม่ติดก็มี แต่
ช่วงรัฐประหารกะน้ำ�ท่วมเท่านั้นแหละ”
“ถู กของมึ ง” มั นพยั กหน้ ารั บหงึกๆ ก่ อนจะหยิ บ
หนังสือพิ มพ์กรอบบ่ายขึ้นมากางให้ผมดู “นี่ มึงเห็นข่าวนี่
รึยัง เสี่ ยกำ �จรเจ้ าของเต้นท์ รถที่ขั ดขากะนายมึ งอยู่อ่ะ
แม่งโดนไอ้โม่ งที่ไหนก็ไม่รู้หิ้ วไปจากหน้าบ้านตั้งแต่เมื่อคืน
วงการธุรกิ จเดี๋ยวนี้มันชักจะน่ากลัวขึ้นทุกวันๆ แล้วว่ะ”
ผมหัวเราะหึๆ ในลำ�คอก่ อนจะแย่งหนังสือพิมพ์ มาพับ
เก็บโยนไปไว้ อีกฟากหนึ่งของโต๊ะ “วงการไหนๆ มันก็น่ากลัว
เหมือนกันหมดแหละมึง เพื่อความอยู่รอด เดี๋ยวนี้มันไม่มีคำ�ว่า
เข้าตามตรอกออกตามประตูแล้ว”
มั นจ้องหน้ าผมเหมือนจะหาความจริ งจั งจากคำ�พู ด
ผมจึงเสือกจานไก่ย่างไปตรงหน้ามันด้วยแววตาขันๆ ทว่าในใจ
ประหวัดไปถึงเจ้าของเต้นท์รถในข่าวที่ บัดนี้กำ�ลังนอนหลับ
สบายอยู่ ก้นบ่อ ในยุคที่ เงินไม่ ใช่พระเจ้าแต่คือลมหายใจ
อย่ างตอนนี้ คุ ณธรรม ความถูกต้ อง ก็ เป็นเพี ยงคำ �
ที่มีความหมายแค่ ในพจนานุกรมเท่านั้นแหละ
“มึงเลิกคิ ดเรื่องคนอื่ นแล้วแดกซะทีเถอะ เอ้ านี่ ส้มตำ�ปู
ปลาร้ าพริกสองเม็ ดจานเด็ ดของร้ านนี้ เลย กู เอาหั ว
เป็นประกันเลยว่าอร่อยกว่าทุกร้านที่มึ งเคยกินมา”
ผมเลื่อนส้มตำ�ปูปลาร้าเมนูขึ้นชื่ อที่ทำ�ให้ร้านเจ๊ก้อยเป็นที่
รู้จักไปตรงหน้ามัน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่ามันเบ้หน้ า
ใส่ในตอนแรก แต่กลับตาวาวในตอนหลังเมื่อตักส้มตำ�ใส่ปาก
ลืมเรื่องที่ คุยค้ างกันไว้อยู่ไปอย่างสิ้นเชิ ง
“เชี่ยยย อร่อยสมคำ�คุ ย กูเข้าใจแล้วทำ�ไมมึงถึงมาเป็น
ลูกค้ าประจำ�ร้ านนี้”
มันพร่ำ�พรรณนาถึงความอร่อยต่ออย่างยืดยาว ผมจึ ง
ทำ�ได้ เพียงยิ้มเออออไปกับมัน ไม่ได้แก้ไขความเข้าใจผิดว่า
เพราะ ‘เหตุใด’ กันแน่ ผมจึงมาเป็นลูกค้ าประจำ�ร้านนี้
ร้านเจ๊ ก้อย ซอยสิบแปด ที่นอกจากความอร่อยแล้วยังมี
บ่อน้ำ�อยู่ในดงป่าทึบหลังร้าน…
ถัดออกมาเพียงไม่กี่เมตร บริเวณหน้าร้ าน…
“พี่ ไปเอาปลาแดกมาเติ มหน่อย ในถังจะหมดแล้ ว”
เสียงเจ๊ก้อยกระซิบสั่งงานสามีขณะที่มือหนึ่งยังตำ�ส้มตำ�
สามีเจ๊ ก้อยหายไปหลังร้ านครู่หนึ่ งก่อนจะวิ่ งกลับมา
หน้าตาตื่น “ก้อย ปลาแดกในไหหลังร้านก็ ใกล้จะหมดแล้ว
สงสัยต้องหมักเพิ่มแล้วแหละ”
“งั้นพี่ไปตักน้ำ�ในบ่อท้ายดงมะละกอมาละกัน เดี๋ ยวฉัน
จะโทรสั่งอีแหววให้เอาปลามาส่ ง”
“ใช้น้ำ�ในบ่อนั้นอีกแล้วจะดีหรือจ๊ะก้อย คราวที่แล้วก็เจอ
เส้นผมคนทั้ งกระจุก อีกครั้งก็เจอ กระ… เอ่อ กระดูก ก้อย
ก็รู้ใช่ไหมว่าในบ่อนั้นมันมีอะไรอยู่” ฝ่ายชายเตือนอย่างกล้าๆ
กลัวๆ เจ๊ก้อยจึงแหวกลับเสียงเขียว
“โอ๊ย พี่จะมาปอดแหกอะไรเอาป่านนี้ นี่พี่คิดว่าฉันโง่
จนไม่รู้เลยเหรอ ว่าไอ้หน้าจืดที่ชอบหิ้วกระเป๋ าใบเท่าควาย
ไปทางหลังร้านน่ะ มันเอาอะไรไปทิ้ งในบ่อ แล้ วยังไงล่ะ
ถ้าไม่ได้ไอ้น้ำ�ในบ่อนั้ นพี่คิดว่าฝีมื อตำ�ส้ มตำ�อย่ างฉันจะพา
ร้านรอดมาได้จนถึ งทุ กวันนี้ มั้ ย จะทำ�อะไรน่ ะหัดคิ ดถึง
ความอยู่รอดของตั วเองเสียก่อนเหอะ!”
สามีเจ๊ก้อยไม่ อาจเถียงอะไรได้ อีก ถูกอย่างที่เมี ยรักว่า
ทุกประการ ถ้ าหากไม่มีน้ำ �ปลาร้าสู ตรลับมีหรือที่ พวกเขา
จะอยู่ รอดมาได้จนทุกวั นนี้ เขาจึงได้แต่ คว้ าถังผู กเชือก
มุ่งตรงไปยังบ่อน้ำ�ในดงป่าทึบหลังดงมะละกอ พลางนึกในใจ
ตราบใดที่ผู้ชายคนนั้ นยังคงเป็นลู กค้าประจำ� ร้ านเจ๊ก้อย
ซอยสิบแปดจะคงความเป็ นตำ�นานไปตลอดกาล