Read me 22 - page 45

45
ปัจจุบัน เวลา ๗.๕๕ น.
ผมยืนอยู่บนดาดฟ้าตึกสูงสี่สิบห้ าชั้นด้วยความอิ ดโรย หายใจ
โรยริน แค่ยืนยังแทบไม่ มีแรง ยิ่งมองลงไปเบื้องล่างแล้วเห็น “พวก
มัน” ยั้วเยี้ยแล้วเรี่ยวแรงยิ่ งหดหาย และถ้าเห็นพวกมันกรูไปที่จุด
ใดจุดหนึ่งมากเกินเหตุ ถึงจะไม่ ได้ยินเสียงร้ องแต่ก็เดาได้เลยว่า
พวกมั นต้องกำ�ลังไล่รุ มกินโต๊ะร่ างของผู้รอดชี วิตอย่ างผมนี่แหละ
และอี กไม่กี่อึดใจ ผู้เคราะห์ ร้ายรายนั้นก็จะกลายเป็น “พวกมัน”
ในบัดดล
ปึ้ง ปึ้ ง ปึ้ง!
เสี ยงทุบประตูทางออกดังระรัวไม่เป็นจังหวะอยู่เป็นระยะ ผม
เลิกสนใจไปนานแล้ว เบื้ องหลังประตูที่ปิดตายด้วยโต๊ะ เก้าอี้นับสิบ
ก็คงเป็นพวกมั นอย่างไม่ต้องสงสัย ทั้งตึกนี่คงเต็มไปด้วยพวกมัน
หรือเผลอๆ ก็ทั้งเมืองนี้แล้วก็ได้ ส่วนผมเองก็ได้แต่นั่งถอนหายใจ
ทิ้งไปวันๆ รอสิ่ งที่เรียกว่า “โลกหน้า” ที่ กำ�ลั งคืบคลานเข้ามาหาผม
ทุกอึดใจ
เมื่อสามวันก่อน เวลา ๘.๐๐ น.
ผมเดินฝ่าฝูงคนที่ยืนนิ่ งเป็นหุ่นขี้ผึ้งเต็ มสถานีรถไฟฟ้า ช่ วง
เวลาเพียงไม่กี่อึดใจนี่แหละที่ทำ �ให้ผมลงจากสถานี แล้วเปลี่ยน
ไปขึ้นรถไฟใต้ดินขบวนถัดไปได้ทันท่วงที หากผมหยุ ดยืนตัวตรง
เหมื อนคนอื่นๆ ก็ คงไม่ทั นรถไฟใต้ดินขบวนนี้ แถมยังต้ องเบียด
เสียดกั บผู้คนที่กรู กันออกมาพร้อมกันกับผมเมื่อเพลงจบ และที่
สำ�คัญ...ผมจะไปทำ �งานไม่ทัน
วันนั้นผมทะเลาะกับเพื่อนร่วมงานที่ชื่ อ “ก้อง” เราเจอกั นบน
รถไฟฟ้า เมื่อมันเดินออกมาจากขบวนรถ มันและคนอื่ นๆ ก็หยุด
ทันทีเมื่อได้ยินเสียงเพลง แต่ ผมเดินตัวปลิวนำ�มันมา และลงรถไฟ
ใต้ดินนำ�มันไปขบวนหนึ่ง ถึงมันจะตามมาทั นเวลาเข้างาน แต่วัน
นั้นมันก็ด่าผมไม่หยุด
“ทำ�ไมแกไม่หยุดเดินเหมือนคนอื่นวะ แกไม่รักชาติหรื อไง”
“แค่ไม่หยุดเดินนี่ ถือว่าไม่ รักชาติ เลยเหรอวะ แล้วแกแสดง
ความรักชาติอย่างอื่ นนอกจากการยืนเฉยๆบ้ างมั้ยล่ะ” ผมสวนกลับ
ไปทันควัน แต่ไม่รู้ว่าที่มันไม่ตอบ เพราะมันตอบไม่ได้ หรือไม่อยาก
ต่อความยาวสาวความยืดกับผมกันแน่คนเรามีสิทธิ์แสดงความรั ก
ชาติได้ตั้งหลายวิธี กับแค่การไม่ยืนทำ�ความเคารพในช่วงเวลาที่เร่ง
รีบ มันจะกลายเป็นคนอกตัญญู ไม่รู้คุณแผ่นดินไปได้อย่ างไร
แล้วหลั งจากนั้นก็ เกิดเหตุการณ์ ไม่คาดฝั นขึ้น เมื่ อมีกลุ่ม
จลาจลเกิดขึ้นหลายจุ ดทั่วเมืองอย่างฉับพลัน เนื่ องจากมีผู้ผิดปกติ
เป็นจำ�นวนมากที่แสดงกิริยาดั่งสัตว์ร้ายกระหายเลือด วิ่งไล่เข่นฆ่า
ทำ�ร้าย กั ดกินมนุษย์ ด้วยกันอย่างไร้ความปราณี หากเคยดู หนัง
ระทึกขวัญกันมาบ้าง เราคงรู้จั กสิ่งไม่น่ามีชี วิตเหล่านี้ว่า “ซอมบี้”
ในส่วนของตึกที่ผมทำ�งานอยู่ เริ่มจากรปภ.รายหนึ่งถูกพวกมัน
กัดเข้าที่ต้นคอ และวิ่ งกระเสือกกระสนเข้ามาด้านใน และหลังจาก
นั้นเพียงไม่นาน เขาก็เกิ ดการติดเชื้อจนกลายเป็นพวกมันไปโดย
ปริ ยาย ผมและก้องอยู่ในเหตุการณ์ นั้นพอดี รปภ.คนนั้นกระโจน
เข้ าใส่ก้องทั นทีเหมือนล็อคเป้าหมายไว้แล้ว นาทีนั้ นผมวิ่งอย่าง
ไม่คิดชีวิตและไม่ใส่ใจจะช่วยก้องอี กต่อไป เพราะขืนอยู่ตรงนั้น ก็
คงช่วยได้แค่การเป็นอาหารให้กับก้อง และทำ�ให้ผมกลายเป็ นพวก
มันไปด้วย
เสียงกรีดร้องและความโกลาหล ทำ�ให้ ผมใส่เกี ยร์หมาวิ่งขึ้น
บันไดให้ สูงที่สุดเท่าที่แรงของหนุ่มออฟฟิศธรรมดาคนหนึ่งจะทำ �ได้
ลิฟต์เป็นสิ่งต้องห้าม เพราะถ้ามันเข้าไปได้แม้สักตนหนึ่ง ทุ กคนใน
นั้นถูกฆาตกรรมหมู่ แน่นอน ไม่ มีเวลาแม้ แต่จะสนใจใครทั้งนั้น
โทรศั พท์มือถือร่วงหล่นไปตอนไหนก็จำ �ไม่ได้ และเมื่อรู้ตัวอีกที ผม
ก็มาอยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึกสูงสี่สิบห้าชั้น และรีบปิ ดตายทางออก
ในทันที
ปัจจุบัน เวลา ๗.๕๙ น.
ปึ้ง ปึ้ ง ปึ้ง!
เสียงทุบประตูดังถี่ ขึ้น ตามมาด้วยเสี ยงเอี๊ยดอ๊าดแสบแก้วหู อีก
ไม่นานประตูบานนั้นคงถูกแรงอันมหาศาลผลักออกมาได้ ผมมอง
เข็มนาฬิกาที่ ยังคงเดินอย่างไม่มีวันหยุดหย่ อน ตรงกันข้ามกับเวลา
ชีวิตของผมที่เหลือน้อยลงไปทุกที ช่วงเวลานี้ ในสภาวะปกติ ผมทำ�
อะไรอยู่นะ?
ใช่แล้ว ผมคงง่วนอยู่ บนรถไฟฟ้า เดินผ่านผู้คนที่ยืนหยุดนิ่ง
เหมือนทุกที เพลงที่จะได้ยินทุกวันเวลาแปดโมงเช้ าและผู้คนส่วน
ใหญ่แสดงความเคารพด้วยการยืนตรง อืม...ผมไม่ ได้ทำ�ตามพวก
เขาเหล่านั้นมานานเท่าไหร่แล้วนะ หรือจริ งๆ แล้วผมมันก็แค่คน
ขวางโลก อยากทำ�อะไรที่คนอื่นเขาไม่ทำ�กั นเฉยๆ ก็แค่นั้น?
เวลา ๘.๐๐ น.
ทุกอย่างยังคงเงียบกริบ ส่วนพวกเบื้องล่างก็ยังคงเคลื่อนไหว
ด้วยท่วงท่ าแปลกๆ ตามแบบฉบับของพวกมัน พวกนั้นไม่มี ความ
รู้สึกนึกคิดอีกต่ อไป มีแต่สัญชาติญาณความหิวกระหายเท่านั้น
ผมตะโกนกู่ก้องร้องเพลงชาติอย่ างสุดเสี ยง เส้นเสียงที่คอสั่น
จนแทบปริ แตก ตัวโก่งไปข้างหน้าจนเกือบจะตกตึก ไม่รู้ว่าหากร้อง
เพลงนี้ จบ ผมจะยังมีเสี ยงสำ�หรับพูดอีกต่ อไปหรือไม่ และที่สำ�คัญ
ผมยืนตัวตรง มือชิดลำ�ตัวเหมือนสมัยประถมที่ถูกครูบังคับให้ ทำ�
แบบนี้
นาทีนี้มี เพียงสิ่งนี้ เท่านั้น ที่เป็นเครื่องยืนยันว่าผมยั งมีความ
เป็นมนุษย์ หลงเหลืออยู่