Read me 22 - page 39

39
มาถึงจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ครั้งหนึ่งของทั้งนิตยสารสารคดีและชีวิตคุณ
การรับไม้ผลัดต่อจากวันชัย ตัน ตอนนั้นคุณรู้สึ กอย่างไร
รู้สึกไม่ ค่อยอยากรับ (หัวเราะ) คือเราทำ�พ็อกเก็ ตบุ๊คมานาน แล้ว
ก็ยังสนุกกั บการทำ�มัน เราทำ�คู่มือนก, คู่มือธรรมชาติ, คู่มือแมลง, คู่มือ
ผีเสื้อ จนไปถึงคู่มือเที่ยวอุทยานแห่งชาติต่ างๆ เราก็สนุกและรู้ ว่าตัวเรา
ชอบตรงนั้น แต่พอต้องมาทำ�มันก็ต้ องทำ� เพราะพอถึงวันพี่จอบตัดสิน
ใจออกไป เราเองก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่ในนี้แล้ว อีกทั้งจุดเริ่มต้นการทำ�งาน
ของเราเองก็เริ่มที่นิตยสารสารคดี และเราก็รักนิตยสารสารคดี มาตลอด
ในฝั่งสำ�นักพิมพ์เราก็คือหัวหน้าใหญ่สุ ด ฝั่งนิตยสารก็ คือพี่จอบ ถ้าพูด
ถึงศั กดิ์ศรีก็คื อเท่ากัน ซึ่งก็ ต้องรับนั่นแหละ เพราะสารคดีมันเป็นองค์กร
ที่เติบโตมากจากคนข้างใน มันไม่ใช่องค์กรธุรกิจที่ หัวไปปุ้ป แล้วเราจะ
ไปเชิญคนข้างนอกเข้ามาเป็นแทนได้ วิธีคิดแบบนั้นมันไม่อยู่ในหัวพวก
เราสักเท่ าไหร่
กดดันไหมเพราะบ.ก.คนก่อนก็เรียกว่าสร้างมาตรฐานไว้สู งมาก
ที่ผ่านมาสารคดีมันจะมีสไตล์ความเป็นพี่จอบอยู่ อย่างที่เขาว่า
หนังสื อเล่มไหนมันก็จะสะท้ อนรสนิยมของบ.ก. ซึ่งสารคดีมันก็มีความ
เป็ นพี่จอบอยู่ พอสมควร พอเราเข้ามาโดยธรรมชาติเราก็ ต้องใช้ความ
เป็ นตัวเราในระดับหนึ่ง และเราอยู่มาจนรู้ว่าแนวคิดและแนวทางของ
สารคดีมันคืออะไร ปัญหาในช่วงเริ่มต้ นที่กังวลอยู่ที่การเข้ามาทำ �งาน
ร่วมกับน้ องๆ ในกองบรรณาธิการมากกว่า
คุณจัดการกับความปัญหาที่ว่านั้นยังไง
คือต้องชมพี่จอบว่าสร้างทีมงานที่เข้มแข็งเอาไว้ อันนี้คือจุดที่ ทำ �ให้
สารคดีมันยั งเดินต่อมาได้ เราก็ให้น้องๆทำ�งานและแสดงความคิ ดเห็นกั น
เต็มที่ พยายามฟัง ความคิดเห็ นของทุกคน และสนับสนุนการทำ�งานของ
พวกเขา และทีมงานชุดนี้ ค่อนข้างเข้มแข็ง นักเขียนเข้ าใจงานและก็มี
จิตวิญญาณของ การเขียนสารคดี ส่วนช่างภาพจริงๆ ก็มีปัญหาเหมือน
กัน เพราะตอนนี้ช่างภาพเราแก่กว่านักเขียน ความกระตือรื อร้นของ
นักเขียนใหม่ๆ จะสูงกว่า อย่างตอนนี้ถ้าพู ดเทียบน้องในกองอายุเฉลี่ย
ประมาณ28-29 หลายคน แต่เราเอง 50 แล้ว ต่างกันอยู่ยี่ สิบปี เช่นเดียว
กับบรรณาธิการฝ่ายภาพที่ก็เริ่ มมีอายุมากแล้ว พูดถึงจังหวะก้าวต่ อไป
อันนี้ก็เป็นเรื่ องสำ�คัญที่องค์กรต้องปรับตัว คือไม่รู้ว่ าหัวหน้างานจะแก่
ไปไหม (หัวเราะ) คือสารคดีอยู่ มานานเกินไป ตอนนี้จะขึ้นปีที่ 30 พอเรา
เข้ามารับตำ�แหน่งบรรณาธิการก็ตั้งโจทย์เอาไว้สามอย่าง
มีอะไรมั่ ง
หนึ่งสารคดีต้ อง Look young คือแก่ไม่ ได้ แม้พี่ จอบจะทำ�ไว้ดี แต่
ในช่วงสี่ห้าปี หลังมันแก่ ในแง่ความร่วมสมัยกับวงการหนั งสือเล่มอื่นๆ
อย่างเช่น ยังมีงานสารคดีที่เขียนระดับยาวมากๆ การนำ�เสนอภาพถ่าย
ระยะหลังๆ น้อยไป มันเป็น text เยอะ ซึ่งโลกปัจจุบันไม่รับกับ Look
แบบนั้นแล้ว ถ้าเปรียบเทียบสมัยก่อนตอนเราเรียนมหาลัยเราอ่ าน
สารคดี เพื่อนเราก็อ่าน ในตอนนั้นอายุ ประมาณ21-22 เราก็อ่านสารคดี
กันอย่างมีความรู้สึ กที่ว่ า เฮ้ย! ไอ้คนกลุ่ มนี้มันทำ �อะไรกันวะ หนั งสือมัน
เจ๋งวะ แต่ถามคนยุคนี้ในรุ่ นอายุเดียวกันว่าเขาจับสารคดี เมื่อห้าหกปีที่
แล้วไหม ก็อาจจะมี แต่คงน้อย เขาก็ไปอ่ าน a day กันหมด
ถ้าเปรียบเทียบสมัยก่อนตอนเราเรียนมหาลัย
เราอ่านสารคดี เพื่อนเราก็อ่าน ในตอนนั้นอายุ
ประมาณ 21-22 เราก็อ่านสารคดีกันอย่าง
มีความรู้สึกที่ว่า เฮ้ย! ไอ้คนกลุ่มนี้มันทำ�อะไร
กันวะ หนังสือมันเจ๋งวะ แต่ถามคนยุคนี้ในรุ่น
อายุเดียวกันว่ าเขาจับสารคดีเมื่อห้ าหกปีที่
แล้วไหม ก็อาจจะมี แต่คงน้อย เขาก็ไปอ่าน
a day กันหมด ”
“